Yaşlılar tıkır tıkır sene vererek olay anlatıyorlar. Baya özeniyorum. Torunlarım olursa nenemiz iyice bunak oldu hatırlayamıyor demesinler diye mecburen yılları uydurarak anlatmak zorunda kalıcam.
Tarihin bozumuna sebep olacağım için affedin beni...
Tek görevi tüm vücuda kan pompalamak olan bir organ sevme eyleminden gerçekten sorumlu olabilir mi?
Vücudun tepkilerini beyin yönetir. Sevdiğiniz kişiyi görünce kalbiniz çarpıyorsa bu beyne giden sinyallerdendir. Aynı beyin aşık olduğunuz kişiyi gördüğünüzde midenize de sinyaller gönderip kelebekler uçurtur.
E hal böyleyken sevgiden sorumlu organımız neden kalp? Beyin ölümü gerçekleşmiş biri sırf kalbi attığı için sevebilir mi?
Yıllardır severek yuttuğumuz bir yanlış daha artık gün yüzüne çıkmalı sanırım.
Kadın olmama rağmen çok güçlü olmalısın beklentisiyle büyütüldüm. Hayat bir savaştı ve ben o savaşın ortasındaydım. Yapamıyorum kelimesi yok, yapıcaksın. Bilmiyorum yok, öğreniceksin.
Bu hayatta var olmamı sağlayacak her şeyden biraz öğrendim. Yemek de yaptım, evdeki küçük tamir işlerini de. Aslında hiçbiri zorla yaptırılmadı ama aklıma bir gün yalnız kalabileceğim düşüncesi kazınmıştı. Kimseye muhtaç olmadan yaşamalıydım.
Kırılganlık zayıflıktı. Güçlü olduğumu düşünürlerse kıramayacaklarını düşünüp kimse bana bulaşmazdı. Bunu babama daha fazla kırılmamaya çalışırken keşfettim.
Başarılar, ah şu başarılar. Güçlü olmanın ilk kuralı. Derslerin iyi olmalı, iletişimin iyi olmalı, iyi bir mesleğin olmalı. Bir şeyi sadece yapmak başarı sayılmaz, bu zamana kadar yapılanların en iyisi olmalı. Herkes tarafından iyi tanınmalısın çünkü iyi biri olmak da bir başarı.
Hayatımı bir süre bunlara göre yönlendirmeye çalıştım. Büyüyene kadar yapabildiğimi de düşünüyorum ama büyüdükten sonra böyle olmadı. Yapamadım. Yapamadığımda kendimi suçladım. Suçladığımda daha çok elime yüzüme bulaştırdım. Bunların hepsi omuzlarımda yük olunca en sonunda yaşamayı bıraktım. Evet, yaşamayı bıraktım.
içimdeki güçsüzlüğü, kırılganlığı gizlemeye o kadar alışmışım ki varlığını hissetmek beni tedirgin ediyor. Birine derdimi anlatsam destek beklediğim halde ben halledebilirim diyip güçlü görünmeye çalışıyorum. Desteğe ihtiyacım var diyemiyorum.
insanları elimden geldiğince mutlu etmeye çalıştım. Dertlerini dinledim, neşelendirmek için şakalar yaptım, suistimal edildiğimi hissedene kadar her türlü iyiliği yapmaya çalıştım.
Sıra bana gelince hiçbirini kabul edemedim. Derdim yokmuş gibi davrandım. Birinin bir iyiliğiyle çözülebilecek bir meselede o iyiliği istemek yerine çözülmemesini tercih ettim. Bana hediye alındığında bile mahcubiyet yaşadım. Almadan veren bir insana dönüştüm. Hatta almaya hakkı olmadığını düşünen.
Ailemin beklentisini alıp kendi beklentim yaptım. Tüm bunların farkında olmama rağmen hala güçlü kadın olmayı bırakamayacağım ama yoruldum. Beklentilerin ağırlığını taşımaktan yoruldum.
Ailemdekileri uyurken izlediğim zamanlarda rüya gördüklerinde dışarıdan gözlemlendiğini fark etmiştim.
Rüya görme esnasında hızlı göz hareketleri, mimik yapma bazen de parmak kıpırdatma gibi durumlar oluyor. Bu durumları gözlemlediğimde uyandırıp rüya görüp görmediklerini sorduğumda bilebildiğimden emin oldum. (psikopat değilim sadece merak. Ya da psikopatça bir merak, bilemedim)
Bugün daha üç aylık bir bebeğin uyku sırasında aynı şekilde tepki verdiğini fark ettim. Yetişkin insanlara göre daha bariz hareketler sergiliyor. Gülmenin hemen ardından ağlama gibi ani değişimler yaşıyor ama uyanmıyor.
Merak edip araştırdığımda rem uykusu sırasında oluşan beyin dalgalarının anne karnındaki bebekte de tespit edildiğini okudum. Bu durum rüya gördüklerinin kanıtı değil tabi ama görmediklerinin de kanıtını sunamaz. Belki de beyin ilk oluşmaya başladığı andan itibaren rüya görüyoruz.
Rüya görmeye başlama yaşını öğrenebilmek benim için ilgi çekici fakat daha ilginç olanı dünyaya gelip şemalar oluşturmadan önce rüya görüyorsak eğer neler görüyoruz, nasıl görüyoruz?
