şöyle bi düşünüyorum da ulan ne sahneler ne bölümler ne replikler geçti. izlerken gülmekten ölüyoruz ama hep bi önceki bölümleri özlüyoruz hayat gibi.
her dizi de olur ya böyle monotondur dizi ama bölümde tek bi sahne vardır diziyi kurtarır. işte leyla ile mecnun bunlara hiç benzemediği için farklı her sahnesi sitcomların yayında kalmasına sebep olan tek sahneye bedel.
böyle bazen youtube tan eski videoları izlerken gülüyorum ama böyle içten içe de insan üzülmüyor değil.
tamam eski bölümlerinin tadı bi farklıydı ama hayatımızda böyle değil mi zaten. her anımız mükemmel mi?
sürekli geçmişe bi özlem yok mu hepimizde. işte sırf bu yüzden değil midir anı yaşayamayışımız.
dolayısıyla carpe diem diyorum başka bişey demiyorum.
yazdıklarımın başıyla sonu pek tutmasada sahi ne ara bağladım ben konuyu buraya.
yani anlayacağınız farklıdır leyla ile mecnun.
opeth bu şarkıyı iron maiden dan daha iyi söylemiştir.
hangi şarkıya cover yapacaklarını iyi biliyor elemanlar.
deep purple dan (bkz: solider of fortune)
aradaki kilometreler midir uzaklık? bazen önünde durur hatta çoğu zaman gözlerine bakar konuşur.
ama o kadar uzaktır ki neyle ölçülür bu uzaklık metreyle mi?
ne zaman bu hale geldik bilmiyorum. ne zaman komşumuzun yada tanıdığımız tanımadığımız herhangi birinin çektiği acılar canımızı acıtmaz oldu. insanlığımızı emperyalizme kurban ettik. çevreme şöyle bir baktığımda yaşadığı her anı para kazanmak için savaşan insanlar o kadar arttı ki. hayata geliş amacımız bundan ibaret mi? yani bütün mesele para kazanmak mı? bir insana üzülmek onun acısını paylaşmak bunlar kapitalizmin etkileriyle unutuldu gitti.
gelelim son günlerde sadece poşu taktığı için 11 yıl hapis cezasına çaptırılan cihan kırmızıgüle. beni bu yazıyı yazmaya iten şey ülkemizi bu hale getirenlere karşı bir tepki.
henüz kanıtlanmamış molotof atanın onun olduğu. herkes durup bir düşünsün geleceği parlak bir insan ve gözlerimiz önünde yok oluyor belkide suçsuz yere. empati kurmak bu kadar mı zor. bir düşünsenize hayat normal akışında sürerken sizi tutukluyorlar ve hiç tanımadığınız birinin sizin olduğunuzu söylüyorlar ve bir gün içinde hayalleriniz mahvolmuş artık bir hiçsiniz.
bu olayı siyasete çekmek anlamsız burada bir insanlık trajedisi var. cihana üzülmek bir insanlık meselesidir. ben isterdim ki cihan tutuklandıktan sonra bütün halk sokaklara çıksın yargıyı eleştirsin hukuk sistemimizin daha kaç gencimizi mahvedecek onu sorgulasın. ama yine siyaset yine cepheleşme yine şovenizmin bize yaptıklarını üzülerek izliyorum. üstelik her şey bir yana tecavüzcüler, katiller, hırsızlar dışarıda elini kolunu sallarken molotofun cezası 11 yıl mı!
anladığım kadarıyla emperyalizm artık türkiyeden bir deniz gezmiş daha çıkacağını zannetmiyor bu yüzden daha rahat ve ülkemizde köklerini derinlere saldı çoktan.
denizin fark ettiğini biz far etmiyor muyuz hala. onun kavgası bugünler içindi. dik durmaktı onun kavgası. düşenleri kaldırmak düşürenlere dersini vermek...
mecnun'un annesi: "şöyle elimizi öptürebileceğimiz, mecnun'a uygun bir kız çarptı mı gözüne?"
ismail abi: "ah be yenge geç kaldın, erken gelseydin vardı bir tane. varya şu beyazlı, elinde çiçek olan."
mecnun'un annesi: "şu beyazlı mı?"
ismail abi: "hee, o."
mecnun'un annesi: "gelin yavrum o."
ismail abi: "tamam iştee, hazır gelinn."
sadece şuursuzken düşünürsün ya hani, aklın arafa düştüğü her an o orda prensestir. böyle gülümser sana bu sefer her zamankindan farklı. suçlu muyum dersin? duygularını yargılar aklın. hatta bazen tiksinirsin -şuursuzluk- diye adlandırdığın zihnini kuşatan tüm onun olduğu fikirlerden. güneşin karanlıktan korktuğu gibi korkarsın kendi duygularıdan. belki döksen içini birine bi toplayan çıkacak ama takındığın masken onu görmene sebep ise hiç görememek mi iyisi! idam edileceğini bile bile itiraf etmek erdemlilik mi? peki ya suçu idam değil de buna sadece zihni karar verdiyse.
işte öyle sözlük hayat kendinden nefret edeceğin sırlar verir sana kendine bile itiraf edemezsin.
derine indikçe kolları onu istemsiz bir şekilde su yüzeyine çıkardı. patlayacak hale gelen ciğerlerini boş yere, hava almamaya zorladı. kendinden iğrendi,yaşama hırsı bu diye düşündü.o da yeni bir yol denemek zorunda kalıyordu. ciğerlerini adam akıllı doldurdu. bu nefesle iyice derine inebilirdi.baş aşağı dönüp bütün gücü bütün hırsıyla suyu çekerek daha derine indi. kolları bacakları kımıldamayacak hale gelene kadar derine, daha derine indi. aldatmıştı ellerini ve ayaklarını artık çok derindeydi.
bulanan bilincinde bu acı ölüm değil düşüncesi dalgalandı. ölüm acıtmazdı. hayattı bu acıyan;bu boğulma duygusu hayatın verdiği acıydı;hayatın ona indirebileceği son darbeydi bu...
iki gece önce 4.30 sıralarında bitirdiğim kitabın kapağını kapattığım andan itibaren hayata farklı bir gözle bakıyorum martin edenın karamsarlığı çöktü sanki. 6.00 ya kadar uyku tutmadı sadece düşündüm. evet hayat martinin başına gelenler kadar iğrençti evet aslında aşk diye birşey yoktu.
beni asıl düşündüren ruthun kim olduğu? hepimiz hayatta hep ruth arayışında değil miyiz? yoksa ruth yaşamak için sadece bir bahane mi? gözlerinizi kapattığınızda hayatınızda düşünülmeye değer biri yoksa siz yaşayan bir ölüsünüzdür.
işte martin bunu anlamış bir insandır.
ismail abi: 'adam bana çay verdi çay çay. bana çay verdi. çay veren adam kötü olur mu hiç ?'
ismail abi gibi komik ve saf karakteri barındırır içinde genel kültür ister, absürt komedi dalınada mensup olmakla beraber türk televazyonlarında bir ilktir.
cahil olan toplumumuzun pkk yı bitirelim gibi düz mantık düşüncesiyle verilen onlarca kayıbı yok sayması bu sorunun ana kaynağıdır.
özellikle şehit ailelerinin on oğlum olsa onunuda şehit veririm diyerek savaşı körüklemesi ve verilen kayıpların basite indirgemesine sebebiyet vermiştir.
lc waikiki hakkında bilgi sahibi olmak isteyen biri bu başlıktaki ilk ve son entryleri okumalı kesinlikle lc waikikinin türkiyedeki tarihçesi özetlenmiş gibi ilk entrtlerde çok kaliteli olduğu söylenirken son entrylerde kalitesiz olarak nitelendirilir.
