başkalarının haklarına mani olmayan, insanların kültürlerini yaşamasına, dillerini konuşmasına, dinlerinin farklılığına, kıyafetlerine karışılması gibi yasaklar. *
sinirden sonra gelen edit: kaldırılması gereken yasaklardan biri de seri eksi veren ibne arkadaşların kendilerini saklama zorunluluğu hissetmeyeceği yasakların kaldırılması.
1. insanlık olgularından uzaklaştığını hisseden insanın hayata karşı haykırdığı söylem.
2. Yavaş yavaş sertleşmeli bir mücevher gibi... ve sonunda sessiz ve sonsuzluğun sevincinde yatıp kalmalı. (bkz: Nietzsche)
3. kelimelerin anlamlığını yitirmiş, heceler bir kora dönüşmüştür artık. Taşa dönüşürsün ansızın, hiç beklenmedik bir anda. neden olduğunu, nasıl olduğunu hiç anlayamadan. katılaşmış bir kalp ve katılaşmış bir ruha sahip olursun. Balyoz ile öğütebilsek keşke bu taşlığı. öğütebilsekte toprağa göndersek, tekrar filizlenebilsek.
4. Ki ben bu değildim. Benimde korkularım, ümitlerim vardı. Birçok filizlerim vardı. Bir ışık göremedim, bir damla suya hasret kaldım ve taşa benzettim kendimi. *
Günlerden değil de yalnızlıklarda cumaydı. Sabah kahvaltısında göz yaşlarımı demleyip, en sert ve en kızarmışından fırça yemiştim. Öğle vakti geldiğinde ağzıma bir lokma girmiyordu,boğazımda takılı kalan yumru engelliyordu bunu.Kimse yok mu, ruh evinde? derken kendi kendine kapı çaldı.
-Kim o?!
-Yan komşun. Ölüm.
Delikten şöyle bir göz attım. Siyah pelerini, kapkaranlık gözleri ile her zamanki gibi büyüleyiciydi doğrusu. Duruşundaki asalet bir bakışta hissediliyordu, Soluğum kesilmişti.
Severdim kendisini fakat ürperirdim. Garip bu şekilde bu ürperti uzaklaştırmanın aksine beni daha çok kendine çekerdi. Heyecanlandırırdı beni.
Kalp atışlarımın sesi ruh odasında yankı yaparken, onu hemen içeri buyur ettim. Göz kırptı, işaret ettiğim pencere kenarına oturdu. Yanına giderek tam karşısına oturdum.
Tedirginliğimi hissedebiliyordu ve bu ona tarif edilmez bir güç veriyordu. Kapkaranlık gözlerini donuk gözlerimden bir an olsun ayırmıyordu, başım Dönüyordu!
Hiç konuşmuyorduk, konuşsak tüm büyü bozulacakmış gibi yada ağlarken kendi kuytumda ondan bile korkuyordum gibi. Boş şişeye,tabletlere ve gözaltı torbalarımda donan yaşlara bakıp acıyla gülümsedi, onu çağırdığımı bir anda hissetti sanki
Ağzı kurumuştu,dudaklarında ki kan kurumuştu! Konuşmamasının nedeni buydu belki. Kan likörü ikram ettim ona, içine bir damla yaş akıttım, sonra.
Yine uzun uzun baktı,Bakışları oldukça keskindi,bir ok gibi fırlatıyordu hedefe anlatmak istediklerini. Benim için endişelendiğini görebiliyordum,bunun yanı sıra kapkaranlık gözlerinde yaşamımdan derin ve silik kesitleri görebiliyordum. Adeta yüzüme vuruyordu içine kapatıldığım yaşamımı. Gözleri Böyle bir anında karanlık yan dairendeki benden başka kimse uğramadı yanına, anla! der gibiydi.
Bütün bunların hepsi, çelişki denizinde boğulacakmış gibi hissettirdi. Hisleri en dibe kadar indirdi.Belli ki beni yanında götürmek istiyordu, işin gerçeği bende istiyordum bunu. Ama ya geride bıraktıklarım. Beni çağırıyordu onlar. Kulağımda eşsiz çınlamalar ağ örmüş, gelecek ve geçmişim kendi arasında ruhumun ruletini oynuyorlardı. Boğulurcasına ağladım, kusarcasına akıyordu zavallı yaşlarım.
Çizginin ortasında beni bekleyenler dururken çizginin sonuna geldiğimi anlattım. Yanıma yaklaştı, saçlarımı usulca okşadı. Karanlık saçlarım daha da koyulaştı,bir anda sanki kanıma huzur karıştırdı. Anlık bir şeydi ama bu,anılarım beni suçlar tavırlarla beynimde yer aldı. Çaresiz bedenimse bunlar karşısınca bir köpek gibi inlemekten yerlerde konakladı. Hızlı bir hareketle kolumdan tutup, en kadim varlığım olabileceğini söyledi bana kararsız kaldım. Ama o anda onu çok sevdiğimi anladım.
Siluetlerimiz arasında oldukça garip bir bağ vardı. O kan kokuyordu, ben nefret kusmuğu. O karanlığı giymişti üzerine, bense hiçliğimi.
Acıdı bana, çünkü ruhum acıdı! Bu kez acının tadı çok acıydı, ruhum yandı. Sonra götürmek istemedi galiba beni yanına, sarıldı -bana- ve uyuduk...*
Sınırları aşamamaktır hayatı sorgulamamak, sokrates demiş ki, "sorgulanmamış bir hayat yaşanmaya değmez". yani buda demek oluyor ki, sınırları aşmalıyız. şöyle de bir örnek verirsek, kendi kendini sevmeyi bırakarak, başkalarına da kucak açmayı bilmeliyiz. hayatı sorgulayalımki, hayata karşı tedbirimizi alabilelim. *
-dağın başında benzinin bite, kontörün bite emi? *
-Önce reha muhtarla itiraf'a, sonra da ahmet çakar'la şansa çıkasında hep kaybedesin.
-ne yersen ye asit yapa ağzında, bi ciklet bulamıyasın.
-kapsama alanı dışında kalasın inşallah!
Adamın işleri iyi gitmiyordu bir süredir. Hem yeni işler olmuyor ve hem de tahsilat yapamıyordu. Birbirini izleyen ekonomik krizler onu da etkilemişti. Küçük birikimi, kısa sürede eriyip gitmişti bile. Hayatında ilk kez veresiye alışverişe başlamış ve gene ilk kez fatura ödemeleri aksamaya başlamıştı. Kısa süre içinde birşeyler yapmazsa, geleceği hiç parlak değildi... Şimdiye kadar bilgi almak, oyalanmak için kullandığı internet bağlantısını, iş bulmak için kullanmayı denemek istedi ve bunun için çabaladı durdu. Şimdiye kadar farkına varmadığı onlarca iş bulma adresini buldu ve tek tek inceledi. Ne kadar da çoktular. Demek ne kadar çok talep vardı iş bulmak için... Onlarca iş ilanına onlarca başvuru formu doldurdu gönderdi adam. Eleman arayanlar ne kadar da titizdiler öyle, başvuru formlarından birisini doldurmak bile bir saate yakın zamanını alıyordu. Yine de yılmadı adam, bıkmadan, usanmadan bütün formları doldurdu gönderdi. Formları doldurduktan sonra beklemeye başladı. Beklerken birkaç küçük iş de olmuştu ama onu tatmin edecek gibi değildi bu işler. En son formu doldurmasının üzerinden bir ay geçmesine rağmen, gelecek olumlu bir cevaptan umudunu kesmedi. Sabırla, umutla bekledi... Ne yazık ki, olumsuz bile olsa bir cevap gelmedi. "Öyle ya dedi adam; "firmaların ellişer-yüzer adam çıkarttığı bir zamanda iş bulmak kolay mı olacaktı? " Bir sabah kapının zili çaldı adamın. Gelmesini umduğu cevabı her ne kadar bilgisayarından bekliyorsa da, umutla gitti kapıya... Postacıydı gelen ve elinde olmasını umduğu cevap yerine bir tane telefon faturası vardı. Hayalkırıklığı ve ekşi bir suratla zarfı yırttı açtı: 92.990.456 TL... Son ödeme tarihi: 29/04/2001... "Hah, şimdi yandık işte!" dedi adam, çünkü cebindeki para yarısına bile yetmiyordu faturanın. Öfkeyle gitti oturdu bilgisayarının başına ve bir de sigara yaktı... "Şu hale bak iş aramak bile parayla, hem de ne para!" Al sana "sanal özgürlük", al sana "gerçek parasızlık"...
Rize Üniversitesi birinci rektörü, öğrenci sever, öğrenci korur, tam öğrenci babası o Rizede ki tüm öğrencilerin NATO'su. Ezelden ebede yükselerek Prof. Dr. Nazmi Turan Okumuşoğlu.
