bir türlü sırrına eremediğim insan türü. her zaman sevgilisi olur bu insanın; kimiyle iki hafta geçirir, kimiyle yıllar. yalnız, yıllar geçirdiği kişiden ayrıldığının en geç ikinci günü yeni bir sevgili bulabilmesi bana hep ilginç gelmiştir nedense. ne bileyim, insan bir üzüntü belirtisi gösterir, bir yaşanana saygı olarak zaman aralığı bırakır, hiç olmadı kafasını dinlemek için ara verir bu işlere. ama yok, ille bulunacak o yeni sevgili. hayır bi de çoğu zaman ciddidir bu kişinin ilişkilere bakış açısı, evlenmeye oldukça yatkındır ve ilk uygun fırsatta evlenir de. deneme yanılma yolu, ilişki konusunda bana fazlasıyla tuhaf geliyor, ama işe yarıyor olmalı ki etrafımda sevgilisi/eşi olmayan bir kişi bile kalmadı. asıl mesele o kadar deneği o kadar kısa sürede bulabilmekte zaten.
en son ilişkisini x yıl (x büyük eşit beş) önce yaşamış biri olaraktan, gerçekten öğrenmek istiyorum bu hiç sevgilisiz kalmayan insanın sırrını. şeytan tüyü mü var sende, ne var yani benden farklı olarak? ben neden yıllardır bulamıyorum da sen boşta kaldığının ikinci günü bulabiliyorsun sevgiliyi? nerede geziyorsun, ne yiyor içiyorsun da bu kadar yolunda gidiyor bu işler? bir bana da öğretiver allah rızası için; çok mağdurum.
tek başıma yürürken her zaman dosdoğru karşıya bakarım. bu nedenle tanıdıklarımı çoğunlukla görmem, fakat görmemezlikten gelmiş gibi algılanırım.
bana seslenenleri ise genellikle duymam, duysam da dönüp bakmam. bu yüzden, eğer bana seslenen kişi bir tanıdıksa, genellikle arkamdan öküz demiştir.
tek başıma yürürken bana adres soranlara mümkün olan en asık suratımla bilmiyorum derim.
şimdi beni bu duruma getiren olaylar silsilesinin bir bölümüne (evet sadece bir bölümüne) göz atalım:
yaş 13: sabah okula gitmek amacıyla sokakta yürüyorum. karşıdan pis görünümlü, saçı sakalına karışmış 50 yaşlarında bir amca geliyor. amca kendisini kötü hissetmesin diye yolumu değiştirip karşı kaldırıma geçmiyorum. ama amca bana kendimi kötü hissettirmeye kararlı, o şeftaliyi yalamak ne güzel olurdu diyor, suratıma pi pis sırıtarak. bu kadar zaman geçti üstünden hala hatırlarım bana ettiği lafı kelimesi kelimesine, hala midem bulanır.
yaş 15: sabah okula gitmek amacıyla cadde üzerinde dolmuş bekliyorum. amcanın biri arabasıyla biraz ilerimde durdu ve eliyle gel işareti yaptı. adres soracağını düşünerek arabasına doğru gittim ve yolcu tarafındaki açık cama doğru eğildim. meğer adres sormayacakmış, sen ne güzel şeysin, gel seni bırakayım gideceğin yere, memnun ederim seni merak etme dedi. şaşkınlık içinde, böyle bir teklife verilebilecek en acayip cevabı verdim: yok gelmeyim, teşekkür ederim!?!. o sıralar hala kibarım yani.
yaş 18: öğlen, spora gitmek için evden çıkıyorum. sırtımda spor çantam sokakta yürürken karşıdan iki genç bana doğru yaklaşıyorlar. sıçılası kafam hala öküz olmayı, etrafa bakmadan yürümeyi öğrenememiş, adres soracaklar herhalde diyorum. yanıma gelip içinde sulu sulu amcık lafı geçen uzun bir cümle kuruyorlar.
yaş 23: gece arabama biniyorum. adamın biri arabamın camına tıklıyor. camı açıp buyurun? diyorum. bu sefer biri gerçekten adres soruyor bana. tarif ediyorum. tarifi bitirdiğimde adam bana peki, ben sadece bunu gösterecektim diyor ve ereksiyon halindeki pipisini burnuma doğru sallıyor.
hepsini okumaya üşenenler için entrynin ana fikiri: bana adres soranı, yolda yanıma yaklaşanı yakarım. gerçek anlamda! biber spreyi taşıyorum artık, bana nezaket falan demeyin!!!!
