Buraya gelip aşka inanmıyorum dedikten sonra karşıma çıkan ve benden uzakta olan birine aşık oldum. Aramızda kilometreler vardı, ne ben gidebildim başta ne o gelebildi. Dedim 'ne yapacağız, nasıl yapacağız?' 'nasıl yürüyecek?' yürüyormuş sözlük. O kadar güzel yürüyormuş ki. Her düştüğümde yanımda o vardı, fiziken değil tabi. Ruhu sevmek nasıl olurmuş bunu anladım. Yanımda olmaması canımı çok yaksa da alıştım. Bir ay sonra nişanımız var, üçüncü yılımızı dolduracağız. Gözden ırak olan çoğu zaman gönülden de ırak olmuyor, diyeceklerim bu kadar..
Yıllar sonra gelen edit: her şey bir gün bitermiş :)
Doktorumun yaklaşık bir senedir türlü türlü ilaçlar denedik ten sonra Rixper ile birlikte verdiği, ilk beş gün yarım ve kahvaltıdan sonra kullandığım ilaç. Kişiyi sürekli 'amaaaannn' diyerek sıkıntılarından sıyırıyor. Her şey toz pembe geliyor. Ve sürekli bir uyku hali var. Tek sıkıntısı (prospeküste olan şeyler hariç tabii) insanı daha da agresif yapıyor.
Edit: ilacı kullanmaya başladığım günden itibaren yaklaşık 10 kilo aldım etkileri iyi gibi gözükse de beni mahvetti.
Ben size anlatayım, internetten birine aşık oldum. Nasıl olur demeyin, oluyor. Aramızda ikiyüz küsur kilometre var, geldi işte bir gün. Sarılma falan neyse de, elini tutamadım bir türlü utangaçlıktan. Ama güzeldi ya.
Zaten yukarda yazan "karışmam" gibi yazarlar sayesinde bu ulke bu hale geldi. Her yerden kadına şiddet, kadın ölümleri gibi haberler gelmeye başladı. Lütfen fikirlerinizi değistirin sayın yazarlar!
