dolgun görünsün diye tüm burçlara eklerler bunu. aşk kadınısınız unutmayın diye girerler, çok inatçısınız diye bitirirler. "ay çok inatçıymışız biz" diye diye gerçekten inatçı oldular ulan. inatçı olmayan insan kalmadı amk.
sekiz ay önce teyzem hayatını kaybetti. babamın kardeşinin karısı, annemin de en küçük kardeşiydi. bu sebeple en yakın teyzem; o'ydu. insan, her gün görmediği akrabasının ölümüne bir şekilde alışabiliyordu. teyzemin tek çocuğu vardı; ebru. çocukluğumuz birlikte geçmişti. biz sülalecek babalardan şanssızdık. onun en çok, bu durumuna üzülüyordum. ebru haftalarca ağlamış, yakın akrabalar da haftalarca teselli etmeye çalışmıştı. üzülme demişlerdi. yalandı.
birkaç ay önceydi. sevgilimle birlikte koskocaman bir alışveriş merkezinin, ünlü bir kafesinde öylece oturuyorduk. kadınların ikinci evi; bu alışveriş merkezleriydi. burada sanki her şey, kadınlar için yapılmıştı. ben ise böyle kapalı yerlerde bulunan kafelerden nefret ediyordum. çoğu kez yapay bir manzaraya sahip oluyorlardı. "biraz gezelim" dedi songül. o'na göre gezmek; birkaç mağazaya bakmaktı. birkaç tur attık. mağazalara girip, birkaç parça bir şey aldık. uzaktan bakınca, kadınların çoğu birbirlerine benziyordu. modayı takip edenler böyleydi. çoğunlukla birörnek giyinirlerdi. işte insan sürüden ayrılmaktan korkuyordu. songül'ün de yıllar evvel annesi ölmüştü. anımsayamayacağı kadar küçük olduğundan bahsederdi. anlatırken çoğu kere gözleri dolardı. teyzem öldüğünde songül de, ebrunun o, her gün ağlayan haline tanıklık etmişti. o da sıklıkla tesellilerde bulunuyordu. tıpkı teyzemin kardeşleri gibi. benim gibi. tüm akrabalar gibi.
birkaç saat geçti. alışveriş merkezlerinden çıkabilmek kolay değildi. ebru'yu gördüm. bir mağazada, arkadaşlarıyla birlikte takı beğeniyorlardı. songül de gördü. ne kadar mutluydu böyle. sevinmiştim. hiç dokunmadan, o kahkahalarını uzun süre izleyebilirdim. kim bilir kaç ay oldu; o'nu böyle gülerken görmemiştim. geçen aylar ağlamaktan morarmış şişik gözleri, şimdi takıları inceliyordu. ebru'nun da arkadaşları bizi gördü. ebru'ya işaret ettiler. baktı. "neden gülmüyordu şimdi. keşke görmeseydi bizi." gülen gözleri, yerini çekingen ve utangaç bakışlara bırakmıştı. insan sıklıkla, toplumun istediği şekilde davranmak zorunda kalıyordu. kim bilir, kaç kahkahasına karşılık, "annen yeni öldü, sus ve yasını tut" bakışlarıyla bakmışlardı. onun da refleksi bu muydu? kızmıştım. insanların bu ikiyüzlülüğüne dayanamıyordum. başlarda "ağlama artık, yeter" derlerdi, sonrasında ağlamayıp eğlenince de, yadırgar bakışlarla rahatsız ederlerdi. annemle babam ayrıldığında da, aynısını benden beklemişlerdi. yeterince üzülmediğim için annem de bana kızmamış mıydı? yeterince üzüldüğümde de; "yeter artık bu kadar üzüldüğün" demeyecekler miydi? insanlar böyleydi. onları memnun etmek mümkün değildi. önce bir "hak" verip sonra bunu almaya kalkışıyorlardı. sıklıkla yazılmamış kurallarına uymaya zorluyorlardı. ebru'yu daha fazla rahatsız etmek istemedim. songül'le mağazalara bakmaya devam edecektik. yıllar evvel songül'ün de annesi ölmüştü. zaman sonra songül; "ebru ne çabuk atlatmış annesinin ölümünü, ben hala ağlıyorum biliyor musun" dedi. toplumun yazılmamış, saçma kurallarına lanet ettim.
az önce yazdığım metinle dalga geçen bir arkadaşımın kahkahalarla söylediği söz.
yanıma geldi. "ne yapıyorsun ulu'da mısın" diye sordu. "ah evet" dedim. "bak. çok komik bir şey yazdım, al oku." dedim. aldı, okumaya başladı. yarılmasını bekledim. yarılmadı, hala tam parçaydı. gülümsedi. "tabii ya" deyip devam etti. "şakacı, böyle sözlüğe, böyle entry ha?" bir şey diyemedim. metni tekrar okudum. haklıydı. neden sonra güldüm. böyle sözlüğe böyle entrydi.
bir erkeğin, bir kızı seçerken baktığı ilk şey nefes almasıdır. bunu herkes bilir. yani; kabul edelim ki, kız nefes alabiliyorsa bu işin oluru vardır. ancak bir kızın, hayatının erkeğini seçmesi hiç de kolay değildir. hem yakışıklı olmasını ister; hem kültürlü, hem akıllı, hem zeki, hem popüler, hem paralı, hem güçlü, hem ondan, hem bundan. ister de ister. istemek haktır. buna itirazım yok. değindiğim nokta kesinlikle burası değil. erkekler bu durumun farkındadır. etraf avcı kaynıyordur. avlanabilmesi için meziyetlerini geliştirmek zorundadır. spor yapar, güzel görünür, iyi giyinir, okur, çabalar, oynar, düşünür. akla gelecek, gelemeyecek her şeyi deneyerek kendini geliştirir. dostlarım; kadınlar da bu durumun farkındadır. nefes almaları birçok erkeğin baktığı ilk niteliktir.(!) bunu bilirler. bu yüzden okumak onlar için pek önemli değildir. bilgilenmek zaman kaybıdır. kişisel gelişim gereksiz bir lükstür onlar için.
kadınlar arasındaki savaşın kızgınlığı; parmağı dokundurunca hissedilmeyecek cinstendir. bu yüzden kadınlar zayıf varlıklardır. ancak erkek savaşçıdır, erkek avcıdır. avcılık, zekayı kullanmayı gerektirir. kullanılmayan beceriler gücünü kaybeder. bu yüzden; eşit yaratılmış bu varlıklar düzenli çalışmayla birbirlerinden ayrılırlar.
var böylesi de. kül tablasını almaya üşeniyor ibine. ulan marketten alacak sanki. bak yine sinirlendim. bir de "çamaşır suyuyla yıkarım" diyor. "ben hallederim" diyor. "tamam. bu tabağı işaretleyelim, kızma lan" diyor. o çamaşır suyunu içirmeli böylelerine. iyi seçin dostlarım ev arkadaşlarınızı.
bu başlığa misilleme olarak açılmış. bu aşikar zaten. ancak bu; "bakın ben de futboldan anlıyorum , bakın işte bu ofsayttı" demek gibi bir şey. avcı bir genco güzel bir başlık açıp kızları meraklandırıyor. güzel bir olta, evet. ve çok hoş mesajlar alıyor. niye? çünkü yaptığı zekice. ama akıl yoksunu bir kız da, aynı tarzda bir başlık açıyor, niye çünkü bu bir ezilmişlik. her şeyde bu böyle. bir şeyi de beyninizden anlayın ulan. bir şeyden geri durun amk. sen kime olta atıyorsun? avcılık senin neyine?
"aa çok merak ettim. perşembe günleri ne yapıyorsunuz?" böyle bir mesaj mı bekliyorsun hemşo. daha çok beklersin. *
son olarak şunu diyeyim; ülkede kadınlar gittikçe çıldırıyor. yıllardır da bu böyle. güreş yapan erkeklere özenip güreşe tutuşan kızlarımız var. yazık.
güzel bir tespit. iyi düşünün, "serpil iyi kızdı. daha bir gün trip atmışlığı yok" dediğiniz kızlara bu kez alıcı bir gözle bakın. kesinlikle hak vereceksiniz bana. aslına bakarsanız onlar da haklı. kim çeker ki senin tribini güzelim. pardon güzelim dedim. sen çirkindin değil mi?
adam oraya büyük emek sarf ederek entrysini giriyor. ama bir kişi bile açıp bakmıyor. bence böyle durumlarda kişi tavrını koyabilmeli. başkasının saygı göstermediği emeğine, kendisi saygı duymalı ve o güzelim entryi sözlükten uçurmalıdır.
biraz değişik biri. burçlara aşırı inanıyor kanımca. bakıyor yorumlara. aşk kadınısınız yazıyor. bakıyor, bugün hayatınızın aşkıyla tanışacaksınız yazıyor. sonra bu her gördüğü yakışıklı gencoya vuruluyor. artık hangisi olursa. aferin ona. naçiz sonuçta.
açık konuşayım, geri zekalılıktır. bu durum kadınlar için de geçerli. çok yakın bir kız arkadaşım var. sık sık telefonda konuşuruz. çocukluktan beri arkadaşım. geçenlerde gördüm. yalnız bir anını yakalayıp sordum. "neden çıkıyorsun ki bu kültürsüz gencoyla?" "kıskanma ahmet, görmüyor musun çocuktaki yakışıklılığı" dedi. bir şey diyemedim. haklıydı. genco olanca yakışıklılığıyla karşımda öylece duruyordu. 10 yıl sonra benim canımın hayatını mahvedecek erkek bu muydu? ama yapılabilecek bir şey yoktu. kanun böyle diyordu. aşk buydu.
bir bakıyorsun çok güzel diye bir kadının köpeği olmuşsun. gözlerin bir şey görmüyor. gördüğün tek şey o'nun güzel gözleri. o masum yüzü. çürümüş içini fark etmek zaman alıyor. bazen fark edemiyoruz bile. 10 yıl sonra hayatımızı mahvedecek kadın bu işte. ya da muadili.
evet bunlar gerçekler. bunları söyleyen ben bile bir kızın dış görünüşüne aldanıp direkt olarak vuruluyorum. tabii amı götü dağıtmak başka bir şey.
erkekler bu durumu atlatır. çok güzel diye aşık olduğu kadın erkeğin hayatını mahvedemez, sadece hayallerini yıkar. ancak kadınları anlamak mümkün değil. 10 yıl sonra hayatınız mahvolacak belki. işte şimdi değeri bilinemeyen efendi erkekler, o zaman değerlenecek. ama yazık ki o artık evli.
milan kundera'nın "yavaşlık" adlı romanında geçen bir cümle.
"örneğin seçilmiş olma duygusu her aşk ilişkisinde vardır. çünkü aşk tanım olarak hak edilmemiş bir armağandır. hak etmeden sevilmek gerçek aşkın eksiksiz kanıtıdır. bir kadın bana "seni seviyorum çünkü zekisin, çünkü namuslusun, çünkü bana armağanlar alıyorsun, çünkü zamparalık yapmıyorsun, çünkü bulaşıkları yıkıyorsun" derse hayal kırıklığına uğrarım; bu aşkta çıkarcı bir yan vardır. şöyle bir cümle duymak kim bilir ne güzeldir: "zeki olmamana, namuslu olmamana karşın, yalancı, bencil, alçak olmana karşın senin için deli oluyorum."
dünyanın nasıl bir düzende olduğunu açıkça gösteren bir öğreti. mantığıyla hareket edenler için ise acı verici. aşırı yakışıklı ya da aşırı güzel diye insanları seviyoruz, aşık oluyoruz. yoldan bir kadın geçiyor. size bakmadan hem de . ama üç saniye içinde aşık oluyorsunuz. enayilik budur işte. hiç tanımadığınız birine, bugün o armağanı veren 100. kişi sensin . kim bilebilir bunu? üzülmek istiyorsan devam et. asıl mutluluğu ıskala.
şu an sokaklarda direnen bir kız olsam; gecelerimi gündüzlerime katar, facebook'ta "işçi" soyadlı yakışıklı bir erkek arardım. dostlarım bunu yapardım ben. sonra bir sohbet, bir işve, bir cilve ile kendime bağlardım. evlenirdik. çocuğumuz olurdu. erkek ya da kız, önemli değil. adını diren koyardık. o da kabul ederdi bunu, evet. tanrım sen nelere kadirsin böyle. artık diren işçi bir çocuğumuz var. tıpkı babası gibi tıpkı benim gibi. işte mutluluk budur.
şu an sokaklarda devrim yapan gencoların yapacağı iş. muhtemelen 19 yıl sonra benim çoçuğum bir diren'e aşık olacak. evleneceği kızın adı diren olacak. eski sevgilisinin adı da direndi. nereye baksa diren. kankasının adı da diren. unisex bir kamu malı olmuş. şiraze kaçmış.
eğer her türlü ihtimali hesaplarsanız, geleceği bilmek hiç zor olmaz.
salakça bir şey. ne bekliyorsun hemşo? kız kendine göre birini bulmuş. neyi zorluyorsun, bırak mutlu mesut yaşasınlar. kız çok güzel, memeleri aşırı hoş diye kültürlü, yakışıklı, 190'lık sözlük erkeğine vurulacak değil ya. bırak o seni kaybettiğine üzülsün. sen ne diye üzülüyorsun ? açıkçası; bir insan, güzel diye güzel bir seçimde bulunacak diye bir şey yok. içini yansıtmış dostlarım, kurcalamaya gerek yok.
tamam abarttım, doğru. çekiciliktir o. ama bir şey var dostlarım. kabul edin.
o sırada en güzel kız bile dikkatinizi çekemez. topuklu ayakkabının sesi konsantrenizi hafiften bir sarssa da; en sağlıklı kararı vermeye çalışırsınız. -doğuş mu, çaykur mu ?- rinso mu, omo mu düşüncesi beyninizi kemirir. tek amacınız alışveriş listesini siyaha boyayıp karartmak olur. belki de az önce yanınızdan geçen kadın, hayatınızın aşkıydı. ama kimin umrunda, o liste bitecek.
mecaz filan yapmıyorum. sinir anı gibi bir şey değil bu. ciddi ciddi çirkinleşiyor. yüzündeki, 120 gram makyaj, "puff" yok oluyor bir banyoda. kilo veriyor. artık tartılabilir de. asıl çıplaklık budur işte. bana maval okumayın.
biz osmanlı'nın torunlarıyız, her şeyi yaparız demek isterdim ama bugünlerde birçok aklı başında olan insan düşünmüştür ileride bölünüp paylaşılacağımızı. osmanlı'yı nasıl paramparça ettilerse; bizi de öyle hatta çok daha kolay bir şekilde parçalayacaklar. ileride türkiye diye bir yer kalmayacak. belki 100 yıl sonra. bunu bilemeyiz. evet belki biz göremeyeceğiz, ama bu olacak.
nasıl galeyana geldiğimiz aşikar. birbirimizi kandırmayalım lütfen. bugün düşünce özgürlüğünü savunan adamlar, ana bacı düz gidiyorlar birbirlerine. tartışma ortamını bile beceremiyoruz. şu aralar tekrar anladım ki; bizim iran'dan suriye'den farkımız yok. libya'dan bir farkımız yok. hani iki kız olur dışı güzeldir birinin, diğeri çirkindir. ama ikisinin de içi çürümüştür ya, biz de onun gibiyiz işte. içimiz çürümüş bizim. bu yaşanan olaylar birçok yabancı ülkenin ellerini ovmasına sebep oldu. bunu tahmin etmek zor değil. yabancı basın "iç savaş" var diye haykırdı. ilk haber olarak verdiler gelişmeleri. herkes ellerini, avuçlarını ovarak bizi izliyor. "yanınızdayız türkler" diye haber yapıyorlar. "tarih yazıyorlar" deniyor. evet yeni bir tarihin başlangıcını atıyoruz biz. bugün içimizi gösterdik tüm dünyaya. iç güzelliğimizi.
hayata dair mutluluk veren detaylardan sadece biridir. düşünsenize; bıraksanız sinek oracıkta boğulacak. ancak hangimizin yüreği buna dayanır. boğulmadan çıkabiliyor sinek. masanın üstüne konuyor. sürahiyi elinize alıyor ve bardağı suyla dolduruyorsunuz. naif bir şekilde, incitmeden sineği suyun için koyuyor küçük bir duşla kendine getiriyorsunuz. sonra güzel sinek özgür oluyor.
ünlülerin ölümlerinde sıklıkla atılan başlık. siktir git amına koyim. benim hayatıma baksanız ya da her kime bakarsanız bu böyledir. ölümden mutlaka bahseder. olayı dramatize etmek için, ajite edip reyting kazanmak için basının yaptığı küçük ama etkili bir oyundur bu söz.
haber bültenlerinde ölen adam/kadın ölümle ilgili bir cümle sarf eder fi tarihinde. alta da bu yazı. hiç şaşmaz.
dünyanın dengeler üzerine kurulmadığını az da olsa gösteren durum. mesela kampüste bir kız var. ben bu kızdan hoşlanıyorum. gidip hoşlandığımı söylüyor ve tanışmak istediğimi belirtiyorum. ama kızda gram bir sevinme belirtisi yok. ki kız benim seviyemde. ben onu hak ediyorum o da beni. dış görünüş olarak ikimiz de normaliz. bölümüm çok iyi . belli bir tarzım var. tek kötü yanım efendi olmak. kim kaldırdı bu kızların götünü allah aşkına ?
el, her zaman yardım etmez. günahlarını da almayalım, edemez de. etse de vaktinde edemez. açlıktan ölüyorsundur belki, nereden bilsin el. işte bu durumu açıklayan harika bir atasözüdür bu. başlığını açmak bize düştü, güzel de oldu.
birini tanıyorsun ve diyorsun ki, bu hayatımda gördüğüm en güçlü kişi. sonra kendine örnek insan olarak onu seçiyorsun, başın sıkıştığında ondan yardım istiyorsun. bu güçlü yaradılışlı insan, her seferinde problemini hallediyor. biraz daha yakın, biraz daha samimi oluyorsunuz... olduğum güne lanet ettim. şimdi ne yapacağım ben. ben nasıl yardım edeceğim. kimden yardım alıp da ona yardım edeceğim. peki inandıklarım? gözümün önündekini görememek? kendimi düşünmekten en yakınlarıma bile yardım edemiyorum. aslına bakarsanız denesem bile gücüm de yetmez.
o uygun anı bulamaması için her gün dua ettiğim insandır.
