'insanlar neden cennete gitmeyi ister' başlığı ve yazdığı içeriği silinen bir yazarın, silme sebebine hiçbirşey yazamayan korkak moderasyon yüzünden yazarlıktan bezmiş bir insanın söylemidir bu. korkak insanlardan nefret ederim.
ilk önce paranoyak hastalığının tanımıza bakalım. Herşeyden şüphelenen,Kimseye güvenmeyen,Devamlı olarak takip edildikleri hislerine kapılan,Olayları abartarak anlatan,Hayata aşırı olumsuz bakan,Kendilerine yardım eden babası, annesi en yakınıda olsa ondan şüphelenen,Bir takım gizli güçlerden veya istihbarat ve benzeri konularda acayip muhabbetler açan, Psikotik tiplerdir.
Yani olaylar üzerinde tahmin yürütme kapasitesi tavan yapmış insanlardır. bu tahminlerin çoğu yanlış çıkar. o yüzden hasta yakıştırması yaparız ama, normal bir insanın düşünebileeğinden fazlasını düşünen bir beyin düşünün.aklınıza gelmeyecek şeylerin hesabını yapar ve olasılıkları düşünür. halilye normal bir insandan daha fazla tahmin yapılırsa, fazla yanlış tahmin çıkar. peki normal bir insandan daha fazla doğru tahmini de varsa ne olacak.işte paranoyak insanın zekası bunun tespit edilmesiyle sonuçlanabilir.
Temel bir Ramazan günü yolda yürürken, gündüz gündüz sahilde yemek yiyen birini görür. Hışımla yanına varıp bir yığın hakaret ettikten sonra;
-"Sen nasıl bir Müslümansın ?" diye sorar.
Karşısından da;
-"Ben Hıristiyan'ım ne Müslüman'ı ?" yanıtını alınca, bizim Temel özür dileyip;
-"O zaman dininin kıymetini bil" der ve uzaklaşır.
Dikkat edersek doğru yolu bulmayla ilgili bir vaaz vermek yok. Dini sanki bir milliyetmiş gibi algılama var, yani din doğumdan itibaren asla değiştirilemeyecek bir kimlik pek çok insan için. Hatta ve hatta ben çevremde yarı ingiliz yarı Türk birinden "yarı hristiyan yarı Müslüman" diye bahsedilmesine şahit oldum.
arkadaşım biri yazı. bende alıp kendimce değiştirip düzenlemeler yaptım.buyrun afiyetle okuyun....
Ne kadar da yüksek değil mi?
Evet, çok yüksek!
Oraya gitmek ister miydin?
Berrak gözleri hüzünlü bir pus kapladı
Annem izin vermez ki.
Daha fazla konuşmadılar. Karşılarındaki yüce dağı izlemeye devam ettiler. Yan yana duruyorlardı. Güneşin aydınlık nuru, etrafı neşeyle ısıtırken; hafif bir ilkyaz esintisi, aynı şekilde ferahlatıyordu yemyeşil çayırı
Çimenler haddinden fazla büyümüştü sanki. Çayır, boydan boya yeşil bir örtüyle kaplanmıştı. Berrak gözler; önünde, göğe kadar uzanan kocaman yamaca bakıyordu. Ne kadar da yüceydi! Baştan aşağıya şöyle bir göz gezdirdi tekrar karşısında duran yüce varlığa. Masmavi gözlerin üzerinde bulunan ufacık kirpikler kırpıştı. Düş görür gibiydi.
Omzuna dokunan yorgun bir el uyandırdı onu bir an için daldığı tatlı düşten. Başını kaldırıp, meraklı gözlerle yanında bulunan kırışık çehreye baktı usulca. Bir şeyler söylemek isteyen küçük dudakları kıpırdanır gibi oldu.
Yorgun el, sevgiyle onun çıplak başını okşadı. Kırışık siması, altında çömelen bedenin de etkisiyle, onun ufak yüzüyle aynı düzeye geldi. Dertli ve vahşi yüzünün kalıntılarını araladı güven veren bakışlar.
Küçük kızın tedirgin dudakları titredi. Sedeften yapılmış gibi duran iki boncuk, umut dağıtıyordu gün yüzüne minik göz kapaklarının altında.
Oraya giden, gerçekten uçabilir mi?
Yaşlı adamın yaşlı yüzünde sıcak bir gülümseme oluştu aniden. Kızın tek bir saç teli bırakılmamış başını okşayan eli, ağır ağır aşağıya inerek yüzünün narin tenine dokundu.
Arif olanlar böyle demişler zamanında
Adamın paçavra haline gelmiş kıyafeti, gün ışıklarının altında sert esen bir yelle beraber ahenkle dans etti. Küçük kızın üzerindeki düzenli ve temiz kıyafetlerle karşılaştırıldığında; üstündeki çaputlar onda bir derviş izlenimi uyandırıyordu.
Küçük kız merakla devam etti.
Peki, sen hiç gittin mi oraya?
Tam o anda kopan öfkeli bir feryat ikisini de olduğu yere mıhlayıvermişti. Laia! Küçük kız, berrak mavi gözlerini sesin geldiği yöne doğrulttu. Muhtemelen yaşından evvel solmuş bir surata sahip olan basit giyimli bir kadın; arkasında onu izleyen, doyumsuz bir merakın ateşiyle yanan gözlerin arasından ileriye çıkarak görkemli dağın yamacına doğru ilerledi. Onların yanına varır varmaz, kızı kolundan tuttuğu gibi çekerek, derviş kıyafetli adamın yanından ayırdı. Öfkeden kızarmış suratını kıza çevirdi.
Sana daha kaç kere tembihlemem gerekiyor! Doğruca eve gidiyorsun, çabuk!
Küçük kız, kadının suratına bakmaya korkarak ürkek adımlarla evin yolunu tuttu. Çayırlığın içerisindeki uzun otları aşarak ağır ağır ayrılmaktaydı o muhitten. Başını öne eğmiş, arkasından gelen seslere aldırış etmeden yürümekteydi.
Yeter! Bıktım yalan dolanlarla bu kızı kandırmandan!
O güzel saçlara hala nasıl kıyabiliyorsun?
Sesler giderek boğuklaşıyordu küçük kızın kulağında
işime karışmak ne haddine senin!
Kadının az önce yanlarından ayrıldığı bir yerde yuvalanmış köylüler, meraklı bakışlarla az ilerde zuhur etmekte olan münakaşayı izliyorlardı. Bazı kadınlar ise, kimi tanıdık kimi yabancı, bir köşeden kıza bakarak bir şeyler söyleniyorlardı. Berrak gözlerin sahibi, onları duymamak ister gibi hızlanıverdi ve ötede bulunan patikaya adım attı. Defalarca geçtiği o taşlı patikaya çıktığında, hala başını kaldırmadan yürümeye devam etmekteydi. Patikanın bir köşesindeki su birikintisine yaklaştığında bakışları ağır ağır birikintinin üzerinde oluşan hayali görüntülere kaydı. Oraya doğru yaklaşarak birikintiye baktı usulca.
Pırıl pırıl parıldayan gözlerini gördü önce. inceden esen rüzg?rla beraber birikintide oluşan hafif dalgalar, suya yansıyan gözbebeklerinde ufak ve masum titremelere sebep oluyordu. Raks eden gökyüzü kadar büyüleyici bir imge. Bir hayal gibiydi. Sadece, gördüğü güzellik karşısında sahip olduklarıyla övünmeyen küçük bir kızı mutlu edebilecek bir hayal Yavaş yavaş ayırdı gerçek gözlerini yalan olanlardan. Narin hatlara sahip yüzünde bir süre dolaştı bakışlar, ta ki çorak başını fark edinceye kadar.
Eliyle başına dokundu. Saçları En son ne zaman görmüştü onları? Nasıldılar? Kıvır kıvır mıydı; yoksa düz mü? Belki omzuna kadar varıyordu uzadığı zaman; belki de beline kadar Güneşin altında ne kadar parlayabiliyordu peki? Bakanların gözünü kamaştırıyor muydu; yoksa ışığı emip, karanlıklara mı gömülüyordu?
Bilmiyordu. Sanki daha önce hiç bilmemişti. O oldum olası böyleydi ve bir daha asla onları göremeyecekti.
Eve doğru hareketlendi yeniden
Sana defalarca söyledim o adama uğramayacaksın diye!
Ama anne o bana iyi davranıyor.
O adam divanenin teki! Sana ne yalanlar söyledi kim bilir?
Hayır, onların hepsi doğru.
Bak şimdiden kandırmış seni! Bu kadarı fazla, Vulvağızı çağırıyorum.
Küçük kızın gözleri dehşetle büyüdü. Vücudunun korkuyla irkildiğini hissetti. Elinde olmadan kadına sarıldı. Başını güven içinde olmayı arzularcasına kadına yasladı. Gözleri dolmuştu. Tek bildiği yuvası dışında her şeyden korkan yavru bir kuş gibi titriyordu. Çaresizlik içinde yalvarmak istiyordu, ama boğazına öyle bir şey düğümlenmişti ki, sesini çıkartıp konuşacak gücü bir türlü bulamadı içinde. Diyecekleri vardı, diyemedi. Güvenle sarıldığı tek dala sesini çıkartamadı.
Taştan duvarların çevrelediği ufak ve sade odada sessizlik h?kimdi. Odanın uzak bir köşesinde bulunan basit ve sıradan birkaç oturak, aralıksız sürmekte olan sessizliğe usulca eşlik ediyorlardı. Karşı duvardan odaya ışık veren tek pencere, odadaki sakin havaya uyum sağlamak istercesine, sanki aydınlığın eve girmesine engel olmaya çabalıyordu. Zemini kaplayan el işlemeli eski kilimlerse, yılların yorgunluğunu atarcasına huzur içinde dinlenmekteydiler. Pencerenin altında gizlenmeye çabalayan bir mutfak, odada hızla çarpan ufak yüreğin karmaşasına nazire yapar gibi darmadağınıktı.
Kız hiç konuşmadı. Annesi onu elinden tutup arkadaki küçük odaya götürürken de, kapıyı üzerine kapatıp evden dışarı çıkarken de tek kelime etmedi. Susuyordu. Bir kabullenişin ifadesi miydi bu? Belki de sessiz bir isyanın belirtisi; ya da ufak bir çocuğun hayal kırıklığı
Vulvağız! Kulağa ne kadar da hoş gelen bir isim.
Oysa ne kadar da korkunç bir öyküye sahip
Köyün bütün çocukları o mahl?k hakkında az çok bir şeyler duymuştur. Söylenen o ki; kutsal diyarlardan buralara göç etmiş. Koruyucu derlermiş ona. Keşişlerin istekleri sayesinde, analarının yokluğunda çocukları korumak üzere evlerde nöbet tutması için çağrılır olmuş. Ne hikmetse, hangi eve çağırılırsa çağırılsın, asla istekleri tepmemiş ve hiçbir bedel arzu etmeden çocuklara göz kulak olmaya devam etmiş.
Batıl malumatın hükmü, hakikat görünene kadar malum olurmuş.
Köyün çocukları arasında denir ki; Vulvağız, çocukları türlü türlü düzenlerle kandırır, onları tuzağa düşürüp yermiş. Vulvağızın girdiği ocaktan bir daha çocuk sesi yükselmez olurmuş. Anası babası sesini çıkarmaz, soranlara çocuk evde derlermiş. Onlara göre güya çocukları Vulvağız sayesinde uslanırmış, bir daha da evinden dışarı adım atmaktan bile çekinir olurmuş. Diğer analar babalar da buna inanır, Vulvağızı evlerine çağırmak için fırsat kollarlarmış.
işin aslını ne küçük Laia, ne de bu hik?yeleri dilden dile dolaştırıp anlatan köylü çocuklar bilirdi. Her biri korku içinde bu ifritten çekinir, evlerine uğramasın diye uslu davranır, en ufak bir yaramazlıktan uzak dururlardı. Lakin Laia bir kusur işlemişti işte. Kurtuluşu yoktu bu kusurdan. Vulvağız onun için gelecekti şimdi. Korkuyordu. Her gece uzandığı yatağın üstünde, dizlerini karnına çekmiş oturuyordu. Titreyen kollarıyla dizlerini sarıp sarmalamış, huzursuzluk ve endişe içinde bekliyordu. Berrak gözleri sanki yuvalarından fırlayacakmış gibi titremekteydi. Ya şimdi şimdi ne olacaktı? Annesi gerçekten çağırır mıydı onu? Yapar mıydı? Belki acırdı da vazgeçerdi. Neden olmasın ki? Sonuçta büyük bir kötülük yapmamıştı ya Bir daha asla oraya gitmeyecekti. O yamaca, o yaşlı ama iyi adamın yanına asla gitmeyecekti. O adam Laiaya Vulvağız hakkında bir şeyler söylemişti. Çok iyi hatırlıyordu. Ona hep iyi davranmıştı zaten. Oysa şimdi Onu bir daha asla görmeyecekti.
Dış kapının büyük bir gürültüyle kapandığını duydu. Bazı ayak sesleri gelmeye başladı içerden. Yatağından usulca kalkıp, ürkek adımlarla odasının kapısına yanaştı. Kulağını kapıya dayadı. Duyduğu sesler karşısında pür dikkat kesildi. Bir konuşma sesi geliyordu. Annesinin sesi Ve bir ses daha!
Yumuşak, narin, kadife gibi bir ses annesinin konuşmasına cevap veriyordu. Büyüleyici bir ses tonu vardı. Laia bir an odasından fırlayıp sesin sahibini görmek için, içinde büyük bir istek duydu. Zor tuttu kendisini. Minik aklı o kadar çok karışmıştı ki. Konuşulanları anlamak uğruna hiçbir çaba gösteremedi. Sonra aniden bir kapı sesi duydu. Ne olmuştu acaba içerde? O kadife sesin sahibi de kimdi? Hiçbir ses duyamıyordu.
Bir süre bekledi öyle kapının önünde. içerden ufak da olsa bir ses duymayı öyle çok istiyordu ki. O kadife sesin bir daha konuşmasını o kadar çok istiyordu ki. Sonra bir ses duydu. Bir ezginin tatlı mırıltısı Bir akşam melteminin insanın vücudunu sarıp sarmalaması, ayaklarını yerden kesip tarifsiz bir efsunla, onu mutlu ve uzak diyarlara götürmesi gibi
Sonra bu ezgiyi takiben, insanın duymaktan bıkamayacağı o kadife ses yine çalındı kulaklarına küçük kızın. Daha fazla dayanamayacağını düşündü ve kapıyı açarak içerdeki odaya doğru ilerledi.
içerdeki odaya vardığında sesin sahibini bulmak üzere mutlu bir ifadeyle göz gezdirecekti etrafa. Nitekim odaya vardığında gördüğü manzara onu şaşkınlığa uğrattı. Gördükleri inanılmazdı!
Odanın ortasında şahane bir masa vardı. Köşelerinde bulunan altın işlemeler göz kamaştırıyordu. Tahta ayakları sanki nur denizine batırılıp çıkartılmış kadar parlaktı. Görkemli masanın üzerinde ise, Laianın belki de şu ana hiç ama hiç görmediği muazzam güzellikte, türlü türlü yiyecekler, içecekler, oyuncaklar ve daha nice arzuladığı şeyin de içinde bulunduğu olağanüstü bir hazine vardı.
Küçük kız büyülenmiş bir şekilde masaya yaklaşırken mutfağın orada, pencerenin altında bulunan bir karaltıya takıldı gözleri. Bir süre şaşkınlıkla orada fark ettiği garip şekle baktı. insana da mahluka da benzemeyen farklı bir şeydi sanki. Biraz irice duran ayakları ve bacakları ilk başta insan olduğuna dair bir izlenim uyandırsa da bacaklarının üzerinde bulunan yuvarlak gövdesi de aynı şekilde insan olmadığı izlenimini uyandırmaktaydı. Boyu neredeyse bir insan boyu kadardı. Yuvarlak gövdenin yanlarında iki adet kısa kol oldukça biçimsizce sağa sola sallanmaktaydı. Baştan aşağıya çırılçıplaktı. Kızın korkuyla büyüyen berrak gözleri, dikkatle karşısında gördüğü şekle bakmaktaydı.
Garip şekil yavaş yavaş kendi etrafında döndü. Laianın az önce göremediği yüzü, şimdi tam olarak küçük kızın karşısındaydı. iki bacağın üstünde yükselmiş olan yuvarlak gövdedeki kocaman bir ağız, iştahla Laiaya bakmaktaydı
Küçük kız aniden tiz bir çığlık attı. Bu korkunç bir manzaraydı.
Karşısındaki gövde olanlardan hiç etkilenmemiş gibi duruyordu. Olduğu yerde bir süre Laiayı süzdü. Sonra tok ve ruhsuz bir sesle kıza seslendi.
Beni böyle görmemelisin!
Yaratık masanın yanına doğru ilerlemeye başladı. Bu sırada bedeninde meydana gelen değişimler kızın gözlerinden kaçmadı. Hızla şekil değiştiriyor, kocaman ağzı küçüldükçe küçülüyor, üzerindeki deri sanki canlılığını kaybedip bembeyaz bir renge bürünüyordu. Laia, allak bullak olan aklıyla olanlara anlam veremezken, az önce tiksinti uyandıran bir görüntüye sahip olan yaratık, gittikçe daha çok insana benziyordu. Upuzun, kumral saçlar döküldü beline doğru. Üzerinde beliren perilere layık beyaz giysisi, altında gittikçe daha çok insana benzeyen vücudu kapattı. Narin ayakları meydana çıktı beyaz elbisenin altında. Güzel bir insan yüzü belirdi giysinin üzerinde
Anne!
Annesiydi bu! Karşısında gördüğü kadın annesiydi Saçları açılmış ve beline kadar varmıştı. Üzerindeki beyaz elbise onu o kadar güzel gösteriyordu ki. Yüzü ışıl ışıldı. Sanki güneş, sonsuz nuruyla o ufak pencereden odaya girip, sadece ve sadece onun yüzünü aydınlatmak için doğmuştu o gün. Kadın neşeli bir gülümsemeyle Laiaya döndü. Elleri ile masayı gösterdi. Dudakları kıpırdadı Kadife bir ses bütün güzelliğiyle yayıldı odaya
Güzel kızım benim. Gel buraya. Bak, bunların hepsi senin.
Ne az önce gördükleri, ne de kulağına varan sesin annesine ait olamayacak kadar narin oluşu aklını kurcaladı minik Laianın. Berrak gözleri, sanki büyülenmiş gibi kadına ve masaya bakıyor, gördüklerinin rüya olmaması için dua ediyordu.
Annesi ne kadar da güzel olmuştu. Beyaz elbise ne kadar da yakışmıştı ona. Yüzü ne de güzel ışıldıyordu. Saçları ne kadar da güzel ve upuzundu Saçları!..
Kendi saçları Kızıl olduğu için sürekli kesilen saçları. Sanki büyük bir günah işlemiş gibi sürekli cezalandırılması. Saçları her uzadığında, yeniden yeniden Acımadan, umursamadan Sanki bu saçlara sahip olmayı kendisi istemiş gibi
O yaşlı adam Hep üzülürdü saçlarının kesilmesine. Onun sözleri geldi bir anda küçük kızın aklına. Vulvağız demişti. Zamanında benim için de gelmişti. Korkmuştum ondan Benim için çok geç. Fakat sen Eğer bir gün onunla karşılaşırsan, sakın inanma
Laia, melekleri bile kıskandıracak güzellikteki kadına göz attı.
Seni kandırmak için her şeyi yapacaktır. Sakın ona inanma!
Laia hüzünle masaya çevirdi bakışlarını. Berrak gözleri, sanki derin bir uykudan uyanmış olmanın verdiği duygularla, apaçık ve dikkatlice süzüyordu masayı. Bütün güzellikler sanki bir anda bu odada zuhur etmişti. Yalan güzellikler... Bütün çocukların başını döndüren güzellikler Onları hükmü altına alan ve Vulvağıza yem yapan güzellikler
Kadın aniden küçük kızın bakışlarındaki değişikliği fark etti. Yüzünde oluşuveren endişeli ifadeyi hızla sildi ve daha da tatlı bir sesle kıza seslendi.
Hadi gel annene. Bütün bunları istemiyor musun yoksa? Hepsini sadece senin için hazırladım. Hadi, gel bana
Sesi hala çok güzeldi. O hala çok güzeldi. Masadakiler hala çok güzeldi. Laia onlara bakmaya korkuyordu. Onların etkisinde kalmaktan korkuyordu. Yamacın yakınında yaşayan iyi kalpli adamın söylediklerini anımsadı yeniden. Son kez cesaret etti ve bütün o güzelliklere bir kez daha baktı. Olmadı. Onların büyüsüne kapılmadı bu sefer. Ayrımsadı gerçekle yalan olanı.
Konuşmasına başladığında, söyleyeceklerinden daha önce hiç olmadığı kadar emindi. ilk kez kendisine bu kadar çok güveniyordu.
Sen yalansın. Her şeyin yalan. O adam bana söylemişti. Her şeyi söylemişti
Kadın önce afallar gibi oldu, sonra yüzüne alaycı bir ifade oturttu. Karşı konulamayacak kadar olağanüstü olan güzelliğini sergilemek ister gibi süzülerek masanın yanına yaklaştı. Sinsi fakat bir o kadar da hoş bakışlarını kıza çevirdi.
Demek yalanım öyle mi? Hayır Laia Bunların hepsi gerçek. Sen kadar, ben kadar gerçek. Hadi! Annene sarılmak istemiyor musun?
Sesi, en güzel öten kuşları bile bir daha gün yüzüne çıkmaktan utandıracak kadar narindi.
Bütün arzuladıklarına kavuşmak istemiyor musun? Burada bu kadar güzellik varken, söylesene bana, dışarı çıkmak niye? Orası yeterince tehlikeli. Annenin sana sarılıp bir daha seni hiç bırakmamasını istemiyor musun?
Berrak gözleri hüzünlü bir pus kapladı.
Bu sefer ben izin vermeyeceğim
Ufuk Dağının yamacında kurulmuş eski bir haneye hızlı adımlarla bir kadın yaklaşmaktaydı. Dağdan gelen sert esintiler onu üşütüyor, üzerine aldığı şalı daha iyi kavramasına neden oluyordu.
Haneye vardığında, ne zamandır bir kilitten yoksun kapıyı zorlayarak içeri girdi. ilk başta yaşlı sanılan ama dikkatli bakıldığında sadece bakımsızlıktan dolayı yaşlı gibi görünen adamın yanına yaklaştı. Adam, ayaklarını masanın üzerinde üst üste koymuş, oturduğu sandalyede el yapımı bir sirinksi inceliyordu. Onun yanına vardığında üzerindeki şalı çekip çıkarırken, öfkeden kıpkırmızı olmuş gözleriyle adama baktı
Nerede? Kızım nerede?
Adam yorgun bakışlarını kadına çevirdi. Ayaklarını indirip sandalyeden kalkarken sirinksi hala sıkı sıkı elinde tutuyordu.
Kızımı nereye sakladın? Çabuk söyle yoksa seni pişman ederim.
Adam yavaş yavaş kadının yanından ayrıldı. Kapıya doğru ilerliyordu. Yüzünde belli belirsiz bir mutluluk ifadesi vardı. Gözleri umut saçıyordu. Kendi kendine mırıldandı.
Biliyordum, başaracağını biliyordum.
Sonra tekrar kadına döndü.
Kızın değil! Kızımız Onu ben kaçırmadım. O Kendisini kurtardı.
Kadın adeta yıkılmış gibi adamın kalktığı sandalyeye çöktü. Gözleri dolmuştu. Elleriyle yüzünü kapattı. Boğuk bir ses duyuldu odada.
Sen delisin deli! Zamanında bizi bırakıp buralara geldiğin zamandan daha da delisin. Kızımı ver bana ne olur! Ver onu bana
Onu ben kaçırmadım.
Kadın yaşlarla dolu bakışlarını kaldırıp adama baktı. Gözlerinde acı okunuyordu.
O halde kızım nerede?
Adam arkasını döndü ve kadının girerken açık bıraktığı kapıya doğru ilerlemeye başladı. Sesine katılmış hüznün yanında, hala içinde bir mutluluk vardı.
Belki çok uzakta, belki değil Nerede olursa olsun O, çok mutlu
Kapıdan dışarı çıkıp Ufuk Dağının engin yamaçlarına ve yüce zirvesine baktı. Bulutlar zirvenin etrafına, sanki onu meraklı gözlerden korumak niyetiyle yuvalanmıştı. Göremediği zirveye umutla bakarken sirinksi dudaklarına götürdü. Yedi kamışlı kavala nefesini usulca verdi. Hoş ve tatlı bir ses yankılandı yüce dağın taşlı topraklı duvarlarında. Adeta dağın yamaçlarını aşarak yükseliyor, yükseldikçe zirveye daha çok yaklaşıyordu sirinksten çıkan ezgiler. Sonra aniden bir şey oldu. Bulutların arasından bir şey fırladı gökyüzünün engin maviliklerine. Bembeyaz kanatları olan ufacık bir kuş, bulutları aşarak ve soğuk rüzgara aldırış etmeyerek gökyüzünün deryasında uçmaktaydı. Sanki dağın zirvesinden kanatlanmış, yörüngesi belirsizce ama alabildiğine özgürce süzülmekteydi derin mavinin içinde.
Adam sevinçle sirinksi tutan elini indirdi aşağıya. Serbest kalan dudakları ile belleğinin derinliklerinde kalmış bir efsaneyi dile getirmeye koyuldu
mesnevi'de geçen bir kıssaya atıfta bulunan sözcük grubudur.Mesneviden bir alıntıya bir göz gezdirelim.
"efendim günlerden bir gün, mevlana'nın dergahına çok zengin bir tüccar gelir. beyimizin karşısına çıkar ve konuşur
-ey yüce mevlana, ben çok zengin bir tüccarım, ancak bir türlü doymaz iştahım; hep daha fazla para kazanmak, daha kudretli olmak isterim. var mıdır bana diyeceğin?
mevlana ise bir hikaye ile cevap verir:
zamanlardan birinde bir konakta bir kadın yaşarmış. bu kadın kocasından memnun değilmiş ve bir türlü cinsi tatmin olmazmış. binbir yol denemiş, şerbetler içmiş, kocasına macunlar yedirmiş ancak hiçbiri fayda etmemiş. bir türlü tatmin olamıyormuş.
lakin bu kadının bir hizmetçisi varmış ki kadın hep güleryüzlü, hep mutlu mesut görünürmüş. kocası olmayan hizmetçinin nasıl böyle mutlu mesut olduğunu anlayamayan kadın ise onu için için kıskanmaya başlamış. bu yüzden hizmetçisini takibe karar vermiş, gittiği her yere peşinden gitmeye, yaptığı her işi izlemeye başlamış.
bir gün kadın uyandığında ahırdan garip sesler geldiğini duymuş. hizmetçinin şuh sesi, bir anırtı ile beraber yankılanmaktaymış. hemen gidip ahır kapısından içeri bakmış ki ne görsün? hizmetçi kadın bir eşeğin altında gidip gelmemekte miymiş?
kadın bağırıp çağırarak hizmetçiyi ahırdan kovalamış. böyle bir şeyin olabileceğine inanamıyormuş.
günler, haftalar geçmiş. kadıncağızın tatminsizlik en sonunda canına tak etmiş. bir sabah usulca ahıra girmiş. eşeğin yanına gidip onu okşamaya başlamış. en sonunda dayanamayıp önünde eğilmiş; ve eşek tenasül uzvunu soktuğu anda kadın oracıkta can vermiş.
gürültüye gelen hizmetçi kadını eşeğin altında yatar bulmuş. ağlayarak,
"ah hanımım, hanımım"
demiş,
"eşşek tamam, sen tamam,
ama kabak eksik kabak!"
kadın vücudunu bir ilah olarak görüp sanatçı ruhunu onun üstünde kullanarak harikalar yaratan erkektir. Sadece bir sorunu var. o da, sevgilisinin zayıflayıp daha gözel göründüğünde özgüveni artıp ayrılmayı istemesi olabilir..Bu çok kötü bir durum.
