1 saat önce başıma gelen olaydır. Çaydanlıkta su bitmiş nerdeyse alev alıcak ben de “bir yanık kokusu var, bilgisayar mı yanıyor acaba”diye sağı solu kokluyorum. Gece gece altıma sıçtım hala elim ayağım titriyo.
Şu lanet olası dünyada bazı insanların cebine üç beş kuruş fazla girince babasının oğlunu bile tanımaz hale geldiğini bir kez daha gördüm. Bugün tam olarak bunu yaşadım dostlar. Abimin öyle bir götü kalkmış ki, tam bir yıldır görmediği kız kardeşine yedi yabancıdan bile daha yabancı davrandı. Halimi hatırımı sormayı geçtim, bir göz teması bile kurmadı. Aile yemeğinde herkese görünürken ona görünmez bir hayaletmişim gibi hissettim kendimi.
Yıllarca annemin kalbime ektiği sevgi tohumları, maalesef onun kalbindeki kinle küflenip yok oldu.
abi hiç çekilmiyor, bizimki gibi bir öpücük bir çikolatayla da bitmiyor. tam biz de kendimizi dolduruyoruz savaş boyalarını çıkarıyoruz hop birden düzeliyorlar, bu sefer de biz trip atıyor oluyoruz.
Babam gittiğinden beri zaten yalnız kaldığımın bilincindeydim, ama okul koşuşturması içinde bunu tam olarak hissedememiştim. Bu sene yokluğunu iliklerime kadar hissettim. Beni emanet ettiği kişilerin yüzlerini ancak bayramdan bayrama görebiliyorum. Babamdan sonra sırtımı dayayacağım bir kardeşimin olmaması gerçeği gerçekten çok acıymış dostlar. Yarın bir gün kendi ailemi kuracağım ama ne yazık ki tüm o aşamalarda da boynu bükük halde kalacağım. Dışarıdan hayatı umursamayan biri gibi görünsem de şu günlerde gece baya yoğun basıyor babasızlığın üzüntüsü.
