Merhaba ben 18 yaşındayım. 4 Ay önce babamı cinayetten kaybettim, annemin ciddi sağlık sorunları ve aile içi ciddi problemlerimiz var. Bunlara rağmen hayata pozitif yaklaşıyordum. Fakat son sıralar, gerek takıntılar ve üst üste gelen olaylarıı, aslında güçlü bir psikolojiye sahip olmama rağmen kaldıramadım, ki yaşıtım birinin kaldırabileceğini de pek düşünmüyorum. Yakın zamanda bi olay yaşadım ve bu bardağı taşıran son damla oldu.
Dışarıya sürekli pozitif görünmeye çalışıyorum, içten pesimistim son zamanlarda. Mantıklı düşünen biri olmama rağmen, intihar düşüncesi bi iki gündür aklımı sürekli çeliyor. Bunun yanlış ve basite kaçmak olduğunu en iyi ben biliyorum ki insanlara konuşarak çok yardımım dokunmuştur, onları rahatlatmışımdır. Fakat iş kendime gelince olmuyor. Küçük bir olaydan intihar edecek kadar aptal değilim, fakat benim yaşadıklarım bana çok çok ağır gelmeye başladı. Artık ne ilaçlar, ne de birileriyle konuşmak, ne de teselli olmak fayda etmiyor. Kendimi öldürmek istemiyorum fakat başka çarem kalmadı.
Böyle bir duruma geleceğimi hiç düşünmüyordum. Artık kaldıramıyorum şu anda bile kafamdakileri anlatamıyorum. Birilerinin bunu okuması için değil, birazcık da olsa rahatlattığı için yazıyorum buraya. Ve umarım kendime böyle bir şey yapacak kadar aptallaşmam. Ama bugünün başlangıcından beri bu düşüncem giderek artıyor.
Bazen modumuz düşer. Dışarıdan eve gelince böyle bi boşlukta hissederiz o boşlukta kendimizi sorgularız en çok o zaman kendime güvenim kaybolur. bunu tekrar tamir etmek için bi kaç malzeme ararım ama bulamam. sizde yaşamışsınızdır bunu o malzemeleri sizden bulucağıma inanıyoruk
Tam bir loser davranışıdır. ulan koltukta oturuyor adam , çıkarıyor telefonu çat diye fotoğraf çekiyor. Neyin ? Kendinin. Acıyorum bunu yapan insanlara.
