evvela arkasından değil, gerisinden.. hey geri konularına değinmemek de lazım, mevzu sulanmasın.
tanım: kimi modifiye tiplerin bazı yazarlardan hayat görgüsü, kelime hazinesi, birikim bakımından daha düşük 1 seviyede olması neticesinde anlam veremediği entry'leri silmesi, üstüne bir de kültürel enginsizliğini yansıtan uyarı notları yazması.
john lennon'dan geliyor. nazım'ın dediği gibi: "ve soframızdaki yeri, öküzümüzden sonra gelen.."
woman is the nigger of the world,
yes she is...think about it.
woman is the nigger of the world,
think about it...do something about it.
we make her paint her face and dance,
if she won't be a slave, we say that she don't love us,
if she's real, we say she's trying to be a man
while putting her down we pretend that she's above us,
woman is the nigger of the world,
yes she is
if you don't believe me,
take a look at the one you're with
woman is the slave of the slaves
ah yeh...better scream about it.
we make her bear and raise our children,
and then we leave her flat for being a fat old mother hen
we tell her home is the only place she should be,
then we complain that she's too unworldly to be our friend.
woman is the nigger of the world,
yes she is.
if you don't believe me, take a look at the one you're with.
woman is the slave to the slaves
yeh(think about it)
we insult her every day on tv
and wonder why she has no guts or confidence
when she's young we kill her will to be free,
while telling her not to be so smart we put her down for being
so dumb.
woman is the nigger of the world
yes she is
if you don't believe me, take a look at the one you're with.
woman is the slave to the slaves.
yes she is,
if you don't believe me, you better scream about it.
bob dylan hazretlerinin 1993'te, 52 yaşındayken bir garaja kapanıp eski countryballadlarını ve birkaç eski bestesini kaydetmesi neticesinde ortaya çıkan leziz albüm "world gone wrong" dan muazzam bir şarkı.
çok da güzel, siyah beyaz, dylan'ın silindir şapkasıyla takılıp tevye* kıvamında göğe bakıp durduğu bir klibi de vardır. sokağa atar kendini, gençlerle gitar çalar, kızlarla konuşur, yürür, şapkasını çıkararak yaşlılara selam verir.
sıra dışı yönetmen john cassavetes'in muhteşem filmi. başrollerden birini, ülkemizde komser kolombo olarak bilinen peter falk'la paylaşan gena rowlands, sinema tarihinin en etkileyici performanslarından birini sergiler. filmin konusu, kurgusu, anlatım biçimi, senaryosu özellikle de oyuncuların doğal ve sıcak performansları çok çarpıcıdır.
ilk olarak iyi oyuncu kimdir ve nasıl oynamalıdır? sorularına yöneltilen en anlamlı cevap niteliğinde, gena rowlands'in bu filmdeki performansı. naçizane görüşüm şudur: iyi oyuncu, yönetmeni yönlendiren, senaryoya kendinden bir şeyler katabilen ve doğaçlama yapabilme yeteneği olan oyuncudur. mesela marlon brando, anthony hopkins, tabii ki jack nicholson, vb.
gena rowlands'in film boyunca yaptığı muhteşem karakteristik el hareketlerini, çaresiz bakışlarını, vücut dilini kusursuz bir şekilde kullanmasını da bunlara örnek olarak gösterebiliriz. gena rowlands, ne meryl streep'in o kutsal yüzüne, ne de jodie foster'ın inanılmaz cazibesine sahiptir, ama onların birçok filmdeki performanslarını aşar bu filmde.
gena rowlands tarafından canlandırılan karakterin koskoca bir yalnızlığı vardır. bunun en büyük sebebi de, çocuklarıyla çocuk, ama yetişkin dostlarıyla da çocuk olmasıdır. normların fazlasıyla dışında bir yaşamı vardır ve elinden ne gelse, kendisini değiştiremez. tımarhanelerde elektroşoklarla sarsılsa, kocasından dayak da yese, namussuz bir anne olarak nam salsa da kendisinden kaçamaz. filmin adındaki ironi de tam buraya denk gelir. etki altındaki ve kontrol edilmeye çalışılan bir kadındır aslında, ama buna kimselerin de gücü yetmez.
filmin kapanış sekansı herhalde en beklenmeyen sonlardan biridir. tam bir kabulleniş. peter falk, o şehla gözleriyle balatayı yakan bir zat misali keyifle sırıtır. gena rowlands'le beraber sofrayı toplarlar, ki bu, her şeyin en azından görünüşte çözüme kavuştuğunu vurgular.
robert de niro'nun kariyeri boyunca neredeyse her filminde olduğu üzere yine uzun soluklu bir monolog sahnesi vardır, enfestir ve aynen şu şekildedir:
suppose you're in your office,
you ve been fighting duels all day you re exhausted.
this is you.
the girl comes in.
she doesn't see you.
she takes off her gloves, opens her purse, dumps it out on the table.
you watch her.
this is you.
she has two dimes, a matchbox, and a nickel.
she leaves the nickel on the table,
puts the two dimes back into her purse,
takes the gloves to the stove, opens it, puts them inside.
she lights a match.
suddenly, the telephone rings:
she picks it up. she listens. she says:
"i ve never owned a pair of black gloves in my life."
hangs up, kneels by the stove, lights another match.
suddenly you notice... there's another man in the room,
watching every move the girl makes. [kısa bir sessizlik]
- what happens? [karşısındaki salt sesten ibaret kel, ayyaş senarist boş ve meraklı gözlerle sorar]
ve de niro devam eder...
i don't know. i was just making pictures. [dışarı çıkar, devasa ve tamamen boş film setinde tek başına yürür]
i don't wanna loose you. i do not want to loose you...
