Çünkü an itibariyle parayla olan ilişiğimi kesiyorum.
Daha da umrumda olmaz. Harcar harcar geçerim. hiçbir paranın hesabını da yapmam, para kazanmaya da uğraşmam. Çok para istesem çok para isteyen biriyle evlenirdim. Standart memur maaşıyla ölür giderim.
hem de öylesine ki ne zaman kütüphaneye girip bir kitaba dalsam bütün dertlerimi unutuyorum, o an içimi tarifi imkansız bir huzur kaplıyor, o kitabı bitirene kadar bırakamıyorum.
aynı kitabı evime alıp götürsem evde o huzuru hissedemem eminim.
keşke daha çok kütüphane olsa, kütüphaneler sınırsız olsa ya da en azından kitap okunabilecek yerler daha çok olsa ya da kütüphaneler hiç kapanmasa.
bazen diyorum ki keşke milyoner olsam, yani kendi çabalarımla bir şekilde zengin olsam.
sonra da diyorum ki lan zengin olsan bile yalnız olduktan sonra ne anlamı var?
ya da mutlu olmadıktan sonra?
hayal değil de keşkelerim var.
mesela keşke geniş bir aileden olsaydım.
keşke babam yaşıyor olsaydı.
keşke küçüklükten beri sessiz sakin dedikleri çocuk olmasaydım.
keşke daha çok konuşup sosyalleşseymişim küçükken.
keşke yalnız hissetmesem..
hatta bu sözlüğe de bu yüzden yazıyorum, yani yalnızım ve bol bol boş vaktim oluyor, bu yüzden her boş vaktimde sözlüğe bir şeyler karalıyorum.
2012'den beri bu sözlükteyim, 7 yıl olmuş yine de bırakamıyorum.
tamam belki eski hesabımı sildim ama bu sefer de bu hesapla buradayım.
17 yaşında babamın da vefat etmesiyle birlikte daha da derinden hissetmeye başladığım bir olgu oldu bu yalnızlık, bir türlü peşimi bırakmadı, küçüklükten beri hep "o pek konuşmaz" dedikleri çocuk oldum.
zaten öyle kalabalık bir ailem yoktu, çok nadir olurdu ailece herkes bir arada oturup yemek yememiz bir şeyler paylaşmamız..
babamın da gitmesiyle iyice yalnızlaştı ev, hayalete döndü resmen.
yaş oldu 23, şimdi de işe güce başladım bambaşka bir şehirde, bambaşka ümitlerle ama yine sonuç tek başıma evdeyim ve hala yalnızım, ağlayarak puding yiyorum lan hayata bak.
ne yapacağım ne yapmalıyım hiçbir fikrim yok.
bir de eskisi gibi yazamaz olmuşum onu fark ettim.
eskiden buraya bir entry metni açtım mı destan gibi yazardım hiç takılmadan, şimdiyse öylece ekrana bakıyorum ne yazsam diye.
oğlum daha dün ne konuştuk o kadar?
ohoooo..
hiç mi ders almazsın sen ya?
lan bi bırak bi sal ya.
bi dön şu eski haline, bırak senle konuşmaktan keyif alan, senle bir şeyler paylaşmayı seven biriyleriyle ilgilen, zorla birilerinden ilgi görmeye çalışma.
hadi abim hadi dön işine gücüne bak hadi.
az önce eski ekran görüntülerine ve fotoğraflara baktın.
ne gördün?
eskiden muazzam bir güce sahip olduğunu ve şimdi ise o gücü kendi elinle yok ettiğini değil mi?
ne uğruna? bir kız uğruna öyle mi?
APTAL.
gerizekalısın oğlum sen. uslanmaz bir gerizekalı hem de.
yapmaman gereken her şeyi yine yaptın hem de 3-5 ay gibi kısa bir süre dilimi içerisinde.
oysa önceden o senin peşinde koşuyordu dimi?
senle konuşabilmek için can atıyordu.
şimdi ise canı sıkılırsa mesaj atıyor.
neden?
hep senin yaptığın aptallıklar yüzünden.
hadi çık işin içinden çıkabilirsen.
ya eski gücüne geri döneceksin ya da bu durumu kabulleneceksin ya da bu iş bitecek.
hadi kolay gelsin.
