bir canla birlikte yüzlerce hayal, yüz binlerce emek ölüyor. 3 saatlik bir sınavı varlık-yokluk mücadelesi haline getiren sistemin babaları bunu öngöremedi mi şimdi?
bütün gün enstrüman çalmak hariç her şeyi yapıyorum, gece yatıyorum yatağıma; tabii ortam loş ve dingin. kalk bir şeyler çal diyorum kendime. sonra fark ediyorum ki saat çok geç. ev ahalisi falan. komşular falan.
ne zaman bir şeye üzülüp ağlasam aklıma diğer üzüntülerim de gelmeye başlıyor, bir ağlamışken her şeye ağlayıp bütün üzüntülerimi aradan çıkartıyorum. çok mu ekonomiğim acaba?
