on yaşındaydım. babaannemin ölüm haberini aldığımda ağzımdan çıkan ilk söz "ne yapalım ölenle ölünmez" olmuştu. babaannemi sevmediğimden değil, severdim.
dünyanın anlamını çözmüş bir bilge edasıyla söylediğim bu cümleyi; gösteriş budalası, desinlerci, gerizekalı bir çocuk oluşumla ilişkilendirebiliyorum şimdiki aklımla. muhtemelen bundandı. aklıma geldikçe kendimden tiksinirim. babaannemden özür diliyorum.
üzerine çekim yapılamaması için kulağı kırık halde piyasaya sürülmüş kasetlere de çekim yapabilmek için selobanttan destek alınan günlerdir aynı zamanda.
yaz tatilinde iyi dinlenemediğinin göstergesidir. onca ergene sabahlara kadar porno yayını ulaştırsan sen de eylüle bitkin girersin. internetin işi çok zor.
