kasım ayını büyük bir heyecanla beklememize vesile olmuş pink floyd albümüdür. grubun temel taşlarından biri eksik olsa da * ben yine bizi uçuracaklarına inanıyorum. şaka maka, bir pink floyd albümü bekliyoruz. pink floyd diskografisine yeni şarkılar eklenecek ve bunu ilk dinleme şansına sahip nesillerden biriyiz. inanılacak gibi değil. beklemesi bile mutluluk verici.
ayrıca, albümde "anisina" diye türkçe bir şarkı da geçiyor. bu şarkının, gezi fidanlarımıza bir gönderme olmasını umuyorum.
polonyalı yönetmen krzysztof kieslowski'nin henüz öğrencilik yıllarında çektiği, 1966 yapımı, siyah beyaz, sessiz kısa filmdir.
konu şöyle; tramvaya bir genç biner, güç bela yetişmiştir. etrafına şöyle bir baktıktan sonra dikkatini cam kenarında oturan genç bir kız çeker. kızı seyretmeye başlar. genç kız da gençten etkilenmiştir, verilen izlenim böyledir. fakat genç adam, kızla tanışmaya bir türlü cesaret edemez. bunun üzerine kızımız uyuyakalır. genç adamın tramvaydan inme vakti gelmiştir, iner. dışarıdan güzel kızımıza son bir bakış atar. tramvay ilerler. esas oğlanımız, indiğine pişman olmuştur ki giden tramvayın arkasından delicesine koşmaya başlar. tramvaya yetişip yetişemediği bilinmez. yönetmen açık uçlu bir son bırakmıştır biz izleyicilere.
"iş asansöründe hayatını kaybeden işçilerimizin tamamı hastaneye götürüldü. kayıp sayımız kesin 10 olarak netleşti. başımız sağolsun."
cümle tanıdık geliyor değil mi? çünkü hep aynı senaryo, hep aynı sözler. hiç değişmiyor. iki hafta önce aynı yerde aynı kaza meydana gelmiş, işçiler şans eseri kurtulmuş. peki önlem olarak ne alındı, ne değişti? yine kocaman bir hiç, yine hiç.
o insanların hayatları zerre kadar umurlarında değilken, artık ülkemizde klişeleşmiş "başımız sağolsun." tarzı sözler sarf edince kendilerince vicdanlarını mı aklıyorlar acaba merak ediyorum. aynı olayın iki hafta gibi kısa bir süre önce gerçekleşmesine rağmen bu kadar vurdumduymaz olmak gerçekten bir yetenek(!) artık. aptal bir basın açıklamasında baş sağlığı dileyince iş bitmiyor, olayın özüne inmek lazım. ama yine unutulur, yine tekrarlanır, yine önlem alınmaz. ne acı değil mi, alışıyoruz.
düşünüyorum. neden bu kadar kötülük? neden bu kadar bencillik, böylesine vicdansızlık? sevgisizlik neden? işte, bizim ülkemizin en büyük problemi bu; insan sevmemek.
gerçekten de biz bu ülkede şans eseri yaşıyoruz. bir kez daha anladım.
pink floyd benim için bir müzik grubu olmasının çok daha ötesindedir. onlarla tanışmam babam sayesinde oldu, bebekliğimde bile ninni niyetine (bkz: the post war dream) eşliğinde uyuturlarmış beni. böyle böyle bilinçaltıma işlenmiş oldular sanırım.
müzik grubu olmasının çok ötesinde demiştim evet. ben kendi çapımda onları bireyselleştirdim. hayali bir arkadaş yaptım kendime. mutlu-mutsuz, iyi-kötü her anımda, her duygu patlamamda, düşünceli zamanlarımda hep ona sığındım. gerçekten tüm dikkatimi vererek onları dinlediğimde insanı gerçek dünyadan soyutladıklarının farkına vardım. gerçek dünyayı ve insanları pek seven biri olmadığım için de her fırsatta onları dinledim. bir nevi kaçıştı benim için. anlayacağınız kendileriyle uzun yıllardır süren bir beraberliğimiz var, yaşadığım sürece de olacak. geçenlerde kendimce en sevdiğim, en can alıcı bulduğum şarkı sözlerinden birini sol koluma çizittirdim, o; yaşadığım sürenin ötesinde de benimle olacak.
sonuç olarak, pink floyd müzikal bir ideolojidir. bu ideolojiyi gerçekten benimseyerek dinleyen, her bir notasının tüm vücudunda depar atarmışçasına dolaştığını hisseden, her bir şarkı sözünü en ince ayrıntısına kadar anlamaya, şarkıları dinlemekle hissetmek arasındaki o büyük uçurumun farkında olan pink floyd severlere buradan selam olsun. istesek dünyayı fethederiz; o zaman tayyip falan da gider bak, bir düşünün derim.
"...ben, gecekonduda yaşayan ve insanlıktan emekliye ayrılmış bir adamım. bakkal defterim var, kira kontratım var. ev sahibine, hepiniz gibi -burasına dikkatinizi çekerim: hepiniz gibi- kiramı ödüyorum. o halde ben varım. cogitosuz ergo sum albayım, cogitosuz ergo sum."
sadece "özür dilerim" demekten ibaret değildir. bazen bir bakışla, mahcup bir gülümsemeyle, davranışlarla da pişmanlık sinyallerini verebilir insan; böylesi çok daha etkilidir.
türkçe müziğin bokunun çıktığının bir başka kanıtıdır. ya şarkı dediğinde bir ruh olur, his olur. nerdesin aşkım burdayım aşkım ne yahu? yaratıcılığın(!) sınırları zorlanmış, insan gerçekten hayret ediyor.
fatih'te ruh hastası bir yaratık tarafından eziyete uğrayan zavallı kediler. bir de şu sıralar sayısının artmasıyla daha da fazla dikkatimi çeken, sahil kenarındaki at arabaları. at arabalarına binip embesil gibi selfie çeken insanlar. ve o insanları taşımak zorunda bırakılan zavallı atların titreyen bacakları.
bilim adamları erdoğan'ın son isteğini tamamladı. türkiye'nin %99'u erdoğan'ın klonlarından oluşuyor. kalan %1'lik kısım da bilim adamlarıydı zaten, şimdi klon erdoğanlar onları yok edecek ve tüm türkiye'yi ele geçirecek. klonlar; çalma, öldürme ve kınama üzerine programlandı.
eski günleri hatırlatan başlıktır. sürekli aynı şarkıları dinleyip dursak da çok güzeldik be, samimiydik.
o değil de, bundan yıllar yıllar önce sıcak bir yaz gününde kaybetmiştim walkman şeysini. ne ağlamıştım yahu. çalınmadığına da emindim. hadi alet gitti, kasetler falan da yok oldu onunla birlikte. bak ya şimdi yine kafama takıldı, işte arkadaşlar hayatımın en büyük gizemi. iyi dram filmi konusu olurmuş aslında.
ölüm haberinin dün geceden beri etkisinden çıkamadım. aklıma sürekli o içten, sıcak, o tüm benliğinizi kaplayan dünyalar güzeli gülüşü geliyor, o gülüşe ölümü yakıştıramıyorum. benim için bir oyuncudan çok öğretmendi. genellikle hep öğretici rolleri oynardı zaten, konusuna bile bakmadan her filmini izlerdim sırf o var diye. öyle de güzel verirdi ki bize karakterin duygularını, her filminde ağlatırdı.
onun filmleriyle büyüdük, onunla öğrendik biz.
efsaneleri tek tek kaybediyoruz. bazı insanlar "öff ne kadar samimiyetsiniz, sanki yakınınız, yav hee hee." falan kafasında, ne yazık ki gördüm-duydum. şu rezilliklerinizi bari şu adamda yapmayın be, rica ediyorum yapmayın şunu.
ve evet ben bugün bir yakınımı kaybettim, en sevdiğim öğretmenimi.
gündem butonuna tıklandığında, ilk sırada gelen başlığın bildiğiniz üzere hepimizi ciddi derecede ilgilendiren ve üzerinde ciddi ciddi düşünmemizi gerektiren bir konu olan (bkz: sözlük yazarlarının boyu kilosu) olması durumudur.
mühim olan tabii ki iç güzelliktir ama dış güzelliğin yanıltıcı olduğu da su götürmez bir gerçek. çoğumuz, bazı insanları sırf dış görünüşten ibaret sanıp ya tanıma gereksinimi duymuyoruz ya da tanımak için can atıyoruz. bu yolda nasıl insanları kaybettik kim bilir.
düşünsenize; hepimizin dış görünüşü aynı olsa. ruhumuz, hobilerimiz, fobilerimiz, düşüncelerimiz vb. özgün olsa sadece. kimse kimseye ön yargıyla yaklaşmasa, gerçekten tanımaya çalışsa. dış görünüş olarak değil de iç görünüş olarak eleştirsek birbirimizi. işte bence ancak o zaman, o saf duygularla doğru insanımızı bulabilirmişiz gibi geliyor. belki de dünya çok daha yaşanılası bir yer olurdu.
sonuçlar için suçlanacak bir kitle arayışına girilmiş ve bunun sonucunda hedef yine "oy kullanmayanlar" olmuştur.
işin garibi; suç, bizi "çok kötü" ve "kötü" arasında bir seçim yapmaya iten, sırf oy toplama mantığıyla "ben akp ile aynı zihniyetteyim" diyen bir adamı aday gösteren, laikliği silip atan, insanları ikiyüzlülüğe sürükleyen muhalefet partileri değil de yine oy kullanmayanlar değil mi?
suçlamak kolay şey. anlamadığınız bir başka şey de oy kullanmayan insanların bir kısmı akp zihniyetinde insanlar. "tayyip her halükarda alır ya ben hiç rahatımı bozmayayım ehüehü" düşüncesinde, kıçını soğuk sularda gezdiren tipler. yani sizin düşündüğünüz gibi o 14 milyon seçmenin hepsi oyunu ekmel'e ya da demirtaş'a verecek tipler değildi. ayrıca öyle de olsa, atatürkçü biri olarak ne fethullahçı adama ne de "sayın öcalan" diye hitap eden bir adama verecek oyum yok benim.
suçlanacak tek şey muhalefet partileridir. cumhuriyetçi, atatürkçü, adam gibi adam bir aday göstersinler; bırakın oyu, canımı vermeye hazırım.
tamam hadi bir kere kaybedersin sonra yine denersin, pes etmezsin anlarım. iki oldu üç oldu hadi ona da tamam. ama dokuz nedir ya?! gerçekten anlamıyorum, anlayamayacağım da. ne koltuk sevdasıymış arkadaş. bana en çok koyan da en güzel yaşlarımızda böylesine salak siyasetçiler topluluğuna denk gelmek. istesek bu kadar olmazmış. iç rahatlığıyla destekleyecek adam yok. gençliğimizi çürüttünüz be.
o değil de acaba seçim sonuçlarına sevinebileceğimiz günler de gelecek mi? ciddi ciddi seviniyoruz düşünsenize. hayat garip.
