ilk gün çok mutluydum ve heyecanlıydım.Anne sen eve gitsene, ben çocuk muyum kapıda beklemedemiştim. Kapıya bakıp annemin gidip gitmediğini kontrol etmiştim gitse ya demiştim. Şimdi ise annem odamın kapısından bana masa başında çürüyen gençliğime aynı duygularla bakıyor. Zamanla her şey değişiyor, hesaplar bozuluyor.
Ben kırmadım. Küçükken hep neden kırılmıyor benim bir yerlerim diye düşünür sorgulardım kolları ayakları alçılı arkadaşlarımı görünce nasıl oldu diye sorardım saçma ama heyecanda yapardım sorarken ve şanslı hissederdim kendimi .Sonradan anladım ki aslında kırılıyormuşuz; her insanın bir yerleri kırılıyor en azından kalplerimiz kırılıyormuş.
Asosyallikten bir hâl olmuş; sıkıntıdan patlamış; karantinada ya da hepsi olabilir ya da hiçbiridir ,seviyordur film/dizi izlemeyi. Oda öyle mutludur karışmayın .
yargılanmaması ve boş yapılmaması gereken bir isim ; gidip de bana Tevhide ismi koyun demedi herhalde kız . Gayet sevilesi sempatik ve güzel olanıyla tanıştım, Farksız diğer insanlardan
not; Dindarda değildi valla.
