Bazen diyorum ki yok olsam hiç olmamış gibi... hiç kimseyi tanımasam hiç kimseyi bilmesem hiç olmasam.
Zor oluyor bazen ve ben kaçıp gidemeyecek kadar yorgun oluyorum. Hangi cümle mutsuzluğumu toplayıp sunar bir tabakta? Ve ben hangi göz yaşıyla bırakırım mutsuzluğumu? Bilmiyorum.
içimde kırık bir kaç parça var kemik misali batıyor ve bir kaç damla göz yaşım var akmamakta ısrar ediyor. Bulutlanan hava gibiyim kasvetli fakat yağmursuz. Griyim şu ara. Ne siyah olacak kadar kapkara içim ne beyaz olacak kadar aydınlık. Belki de her insan gridir. Ton ton değişiyordur. Ben şu ara koyuyum. Siyaha göz kırpan cinsten.
Herkes bana karşı şu ara. içten gülmeyi özledim. Herkese derdimi anlatmam hatta anlayamaz kimse dertlendiğimi. Ama şimdi yüzümü gören ne oldu sana diyor. Yalandan gülümsemekle alakalı palyaço edebiyatı gibiydim oysa şimdi bakıyorum da tüm makyajım akıp gidince ben yalnız kalıyorum. Herkes neşeli bana alışmış. Hoş arada bir gülüp arada bir somurtuyorum.
iyi oldu bir bakıma iyi gün kötü gün dostları zeytinyağ ve su ikilisi gibi ayrıldı.
Fakat çok canımı yakan insanlar... dün iyi olan insanlar bugün yine yoklar yanımda. Güldüğüm bana kendimi değerli hissettiren insanlar bir bakiyorum ki yok oluvermiş ya da herkese ayni davraniyorlar. Hakikaten anlamıyorum bunu iste bir insan nasil herkesle ayni muhabbet icinde olur? Yapamam ben garip geliyor bana.
Kimseye kötü davranmam hatta olabildiğince iyi davranırım insanlara fakat mesafem olur hepsiyle aynı olamam bir kaç dostum var şu hayatta kalbi emanet etsem kendi kalplerinden vaz geçerler. Onların varlığı bende baki...
işin kötü bazen tam dostum diyecekken bi bakıyorum ki bana olan sevgisi herkese aynı. Herkesle samimi... sonra bi bakıyorum bir merhaba demekten aciz. Ben diyeyim diyorum bir kaç kez anlıyorum ki zorla konuşuyor. Bir arkadaşımın dediği gibi safım. Saf olmaktan da mutluyum. Vallahi kafamda bin tilkiyle kurmuyorum cümlelerimi ima etme gibi bir derdin yok kinde tutamam zaten, küs kalamam kimseyle bir adım gelene koşarım filan... yolda biri açım dese günlerce içimden çıkmaz. Biri için aglayamam belki ama kahrolurum. Allah belamı versin ki çok safım. O yüzden bin hatayı bir gülümsemeye siliyorum. O yüzden beni umursamayan insanları umursuyorum. O yüzden gep yara bere içindeyim. Kimsenin gözüne bakmadığım yalan aramadığım için safın önde bayrak tutanıyım. Hemen kapılarımı açtığım için dağınık kafam bu kadar. Çok yorgunum çok...
Kendime inancım kalmadı benim. Çok yorgun hissediyorum kendimi...
Bu arada boyun 1.69 diyen eczacıyı selamlıyorum. Ayıp nasıl mutlu olmuştum(!) 65 miş ***
Neyse içimi dökeyim öyle silik yapayım dedim. Bir kaç güne geri geliciğim bu el altından gitsin dedim. Haydi sözlük öptüm. *
