Bir ankaralı olarak hiçbir zaman insanların istanbul sevdasını anlayamamışımdır. Hep derdim ki istanbul çok büyük, çok kalabalık, bana hiç samimi ve güvenli gelmiyor. Şimdiyse evim dediğim yerde, yuvamda bombalar dinmez oluyor. Ben bu grinin içinde renkleri gördüm, siz bize kırmızıyı yaşatıyorsunuz. içimiz yanıyor.
Bugün birazcık sözlük formatının içine etmiş olabilirim. Tanım girmeye çırpınmaktansa içimdekileri kusmak daha iyi oluyor sanırım. Rahatsızlık verdiklerim için de özür dilerim. ÜlkeCe yeterince kötüyüz zaten.
Beyinleri yıkanmış insan topluluğudur. Ortalama bir insan kadar bilişsel becerilerinin gelişmiş olduğunu düşünmüyorum. Bu nedenle belki gelişmemiş, aşağılık varlıklar olarak görülerek masum addedilebilirler. Hümanizmin lüzumu yok. Hiç kimseye onun da ailesi var diye üzülmeyeceğim, anaları babaları doğru yetiştirseymiş. Öte yandan asıl suçlu onlar değildir. Onlara bunu yaptıran, geri plandakilere ne demeli?
Az önce ankarada patlama sonrasında çekilmiş fotoğrafları gördüm facebook ana sayfamda. Fotoğraflara baktıktan sonra facebook otomatik olarak aşağıda öneriler çıkardı: "arkadaşlarının kızılayda çekilmiş fotoğrafları" gibisinden bir şey.
içime öyle oturdu ki fotoğraflar. Lise yıllarım boyunca her gün geçmişim o yoldan -öyle ya da böyle geçmeyen ankaralı var mı ki-. Arkadaşlarımın fotoğrafları, benim fotoğraflarım... o kadar masumane ki hepsi, fotoğrafçı bir arkadaşım fotoğraf çekmek için inmiş Kızılaya; birileri arkadaşlarıyla buluşmuş; bazıları dershanede çekilmiş. içlerinde bir de benim gezi olaylarından kalma fotoğrafım... bunları görünce zaten acıyan yüreğim kan ağlamaya başladı. Yaşadığımıza sevinemiyoruz utancımızdan. Dün orada herhangi birimiz olabilirdik. Şans eseri şehir dışında olmam kurtarmış olabilir beni, yarın okuldan dönerken ben olabilirim orada. Kızılaya gitmemek, metroya binmemek çare mi? Değil, ne yazık ki değil. Elden bir şey gelmiyor, en acıtanı da bu işte.
Çok uzun oldu ama 2 gündür içimde tuttuklarımı döktüm, iyi oldu sanırım. Paranoyak olduk milletçe. Şöyle bir haber yayılmış, şu yolda arama varmış, bu siteler şöyleymiş, yok bu plakalar olabilirmiş, kızılaya gitmeyinmiş... terörün amacı tam da bu işte, halk olarak dehşet içindeyiz, elimiz kolumuz bağlı. Gencecik yavrular ölüyor, canlar kaybediliyor her gün. Korkuyoruz artık. Hiçbir şey yapamıyoruz.
Evet trol başlığı, evet gereksiz ama kendimi tutmayacağım.
Yarasaların beyinlerinin incelenmesini gerektiren sorudur. Beynin ahlak gelişimi ile ilgili olan bölgesini ve yarasalardaki süper ego gelişimini diğer canlılara (primatlarla olabilir) kıyaslayarak incelersek belirli ahlak kurallarına inanıp inanmadıklarına bakabiliriz.
Ayrıca her türde toplumsal inançlar, normlar ve Değerler vardır. Özellikle yarasaların sürü halinde yaşadıklarını düşünürsek belirli normlara sahip olmaları gerektiğini varsayabiliriz. Ancak büyük ihtimalle bu normlar, sürünün devamlılığını sağlamaya yönelik bazı mekanizmalar olacaktır. Bunları da incelemek gerekecektir.
Edit: bir de tabi din ve ahlak arasındaki farkın diğer türlerde nasıl çalıştığına bakarak (beyin bölgeleri incelenebilir), yarasalardakinin din mi toplumsal değerler mi olduğuna karar verilebilir.
Meteor çarpmasıyla gerçekleşmesine dair kanıtlar olsa da tek nedeninin göktaşı düşmesi değildir. Dinozorların değişen doğaya ve çevre koşullarına uyum sağlayamaması, soylarının tükenmesinde başlıca etken olarak görülür. Diğer türler gibi evrimleşmişlerdir ve günümüzdeki hindi gibi bazı hayvanlar, dinozorlarla ortak atadan gelmektedirler.
kişinin bir eylemi gerçekleştirmesi için ihtiyacı olan enerjiyi sağlayan ve kişinin içinden değil, dış çevreden gelecek tepkilere bağlı "itici güçler"dir. Para gibi, şöhret gibi şeyler dış motivasyon kaynaklarıdır.
Kişinin bir eylemi gerçekleştirmesi için ihtiyacı olan enerjiyi sağlayan ve kişinin bireysel istek ve ihtiyaçlarına yönelik "itici güçler"dir.
Örneğin bir bilim insanı için merak içsel motivasyon kaynağıdır veya sokaktaki kediyi beslemenizin sebebi, bunun sizi mutlu edecek olmasıysa bu bir içsel motivasyondur.
Araştırmayı yalnızca merak ettiğin için yaparsın, seni motive eden şey ne para ne akademik unvandır. "Bunu yapınca ne oluyor acaba?" düşüncesiyle hareket etmek, deneyler yapmaktır.
Ayrıca çocukluğumdan beri içimde sönmeden duran şeydir.
Lisansın ikinci yılında olmama rağmen akademik kaygılarım tavan yaptı, sözlük. Ortalamam gayet iyi, bir sürü konferansa ve kongreye gidiyorum, STK çalışmalarına katılıyorum, bir ton görev alıyorum ama sanki elimde akademik anlamda hiçbir şey yokmuş gibi.
Ne olacak benim bu halim.
