bir hrsta başyapıtı, stem stem in electro adlı albümden.
tanımı ise, aşağılarda bir yerlerde...
...nasıl başlamak gerektiğini bilememek gibi bir şey...
hayata nasıl başlamak gerektiğini bilememek gibi aynı. başlamak, farkında olmak; amacını hala anlayamamış olmakla beraber, farkında olmanın da verdiği anlamsız bir kızgınlık yaratıyor.
bazen, bazı şeylerin ne kadar önemli olduğunu düşünmek... duymak, ne kadar önemli.. bu sesleri duyabiliyor olmak, herkesin hissetmeyeceği gibi hissedebiliyor olmak duyarken. fark burada mı peki? o'nu veya o'nları, o'nlardan herhangi birini 'gerçekten' duyabiliyor olmak mı, duyabiliyor olmanın ötesinde yüklü şeyler hissedebiliyor olmak mı?
tekrar tekrar dinleyerek yeni bir şeyler bulabilme çabası, aslında var olan sayısız hissin tamamını buldurabilir mi zihne?
sanırım, hayır.
gezinti şimdi başlıyor: sesin çıktığı yerden, gittiği yere kadar geçirdiği tüm zaman, aldığı tüm yol, yüklendiği ve bıraktığı her şey, eksilttiği ve arttırdığı, var ettiği ve yok ettiği;
ne varsa..
adanmışlıkla başlamak, bu yazının yaptığı şey, sebebi, bu sesler bütünü: "une infinité de trous en forme d'hommes"
kaynağı: "hrsta"
yansıması: ben
* * *
geçmişin tozlu yapraklarından kopup gelen o koku, o toz parçacıklarıyla beraber, yaşananların geniş özetlerinin de hatırlanması, bir tesadüf değildi. bir çağrışımdı belki de. belki de, bir özlem. özlemenin hissettirdikleriyle ilgili hissettikleri, o’nun aklını karıştırmadı hiçbir zaman. bugün, dün, geçen yıl, önceki asır, geride kalan çağ.. yarın, sonraki ay, bir yıl sonrası, gelecek yıllar ve gelecek asırlar..
neye inandığı veya neden korktuğu açık değildi. zaman ilerliyordu, ilerledikçe korkuyordu ve inanmaya çalışıyordu. kulakları, gözleri, zihni, pür dikkat bekliyordu geleceği. olanları, olacaklarla karşılaştırırsa, sonuçsuzluğa ulaşacağını düşünmekle geçirmişti zamanını. kaybetmişti bir bakıma, kaybettiği zaman da yanına kar kalmıştı. kazanabilecek miydi? vazgeçecek miydi? unutabilecek miydi? ölümün, bunların hepsine çare olacağını düşündüğü ilk anda, genç sayılırdı. fırtınalardan korkar, karanlıkta kalamazdı. sessizlik huzursuzluğun ta kendisiydi, koşar adımlarla uzaklaşmaya zorlardı.. neden uzaklaştığı o an önemli değildi, sadece yapmak istiyordu. korkuyordu.
sonra uzandı. taşların, otların kapladığı zemine bıraktı kendini. zihninde canlanacak her şeyin sonu gelmişti o an. alnının ortasında, şakaklarında, kollarında, parmak uçlarında, baldırlarında ve topuklarında hissetti akışı.. zihnini boşalttı, zihnini serbest bırakmaya çalıştı. iki kulağı arasında gidip gelen seslerin monotonluğunu bir kenara bıraktı önce. göz kapaklarının önünde, dünyasını örten o karanlığın ardına geçmeye başladı.
yaratılıyordu sonunda. yönetilmeye başlıyordu. fiilen hissetmemeye, zihnen hissetmeye başladığı anda, insanların bilmediği türde bir uykuya daldı.
zamanın olmadığı, kavramlaşmadığı ve her şeye bulaşmadığı bir yerde, tamamiyle boşluk ve bu boşluğu kaplayan tek sonsuzluğu yöneten o belirsizliğin, yine o boşluğu, her şeyi kaplayan sonsuz yokluğu inleten sesi duyuldu:
"uyan!"
uyandı ve etrafına baktı, sonsuz bir boşluğun, sonsuz bir sessizliğin, sonsuz bir renksizliğin içindeydi. en son gördüğü şeyleri hatırlamaya çalıştı;
"var olup yok olmak üzerine kurulmuştu her şey. bırakmıştı, alev alev yanmıştı ateş. ateş vermişti aleve, canlandırmıştı o'nu.
ateşe vermişti zihnini bulandıran merakı, ateşe vermişti zihnini kaosa sürükleyen anlık saçmalıkları.
bırakmış ve dinlemişti.."
şimdi ise buradaydı. varlığını hissediyordu sadece, hissedecek başka bir şey yoktu. duyuyordu ama, ortada yoktu, göremiyordu da aynı zamanda..
neyle baktığını, neyle duyduğunu da bilmiyordu, sadece varlığını hissediyordu. bedensizdi, belki bir zihinden, belki sadece hislerden ibaretti.
bu, korkuttu o'nu. dünyadayken bile bir şeyler eksik yaşıyordu ve bu o'nu üzmeye yetiyordu.. şimdiyse, varlığından şüphe ederek bir şeyler anlamayı umuyordu sadece. ürkekliğini yok edecek bir işaret, bir hareket bekledi.
bekleyişini "uyandım" diyerek sona erdirmek istedi.
gerçekten uyanmış mıydı yoksa beklemek istemediği için mi böyle söylemişti?
çünkü gözlerini açmış, sonsuz ve boyutsuz bir boşluğun içinde tek varlık gibi hissetmişti kendini. ama, göremediği bir benlikti bu.
gerçekten açmış mıydı gözlerini?
bir ses duymuştu, "uyan!" diye. bu sesle beraber hissetmeye başlamıştı.. ama bu.. bu sanki zihninin içinden gelen bir sesi..
gerçekten duymuş muydu?
bütün bunlar yormuştu o'nu, gördüklerinin ve hissettiklerinin yavaş yavaş kaybolduğunu hissetti.. bulunduğu ortamın değiştiğini, sonunda görebileceği bir şekle girdiğini farketti. fakat gördüğü şeyden pek hoşlanmadı, kendi bedenini görüyordu; gözleri kapalı, hareketsiz..
yıllardır nasıl koktuğunu farketti o an, yüzündeki kırışıklar, ifadesinin silikliği ve hatta belirsizliği.. ellerinin yara bere içinde olduğunu gördü ve anlam veremedi, saçları dökülmüştü yer yer, dökülmeyen kısımlar beyazlamıştı. normalden daha kısa boylu ve şişman göründüğünü düşündü.
nerede olduğunu anlamaya çalıştı bir süre. ama bedeninden başka bir şey göremiyordu. bedeninin üzerinde tek renkli bir örtü vardı ama o da görünmüyordu. "karanlıktan görünmüyor sanırım" diye düşündü, ama kendi yüzünü net görebiliyordu.
...
uzunca bir süre kendini izledikten sonra, uzaklaşmaya başladı. yüzü neredeyse görünmeyecek kadar ufaldıktan sonra, durdu. bedeni hareket etti, gözlerini açtı, etrafına baktı. sonra, ayağa kalktı ve etrafında bir turdan fazla döndü...
o sırada, daha önce hiç duymadığı sesler gelmeye başladı yine bilmediği bir yerden.
kısa bir süre içinde, seslerin tanıdık olduğunu farketti..
bir takım enstrümanlar, şimdiye kadar düşündüklerinin, hissettiklerinin, yaşadıklarının da ötesinde bir şeyler vermişti o'na.
...
artık anlamıştı..
sonsuz
döngü
o.
Valla şöyle usturuplu bir entry ile açıklayayım dedim ama, yok.
Tıp fakültesine koysan en geç bir ay içinde kuyruğunu götüne sokup kaçacak, anasına babasına bir şey olunca "doktor aman ne yapabiliyorsan yap, para sorun değil" diyen amını dilini siktiğim pezevenklerin laf atmakta bir mahsur görmediği tiptir. Bi Siktirin gidin amk ya.
Çirkin değil bakımsız olarak değiştirilmesi gereken fikir. Zira normalde dikkat çekmediği halde, bakım yapınca güzelmiş aslında denilen çok insana şahit oldum. Aslında Bunu direkt tıp okuyan kız olarak değerlendirmek yanlış diye düşünüyorum. Daha öncesinden ve kişisel bakım alışkanlıklarının oluştuğu dönemden itibaren ele almak gerekiyor çünkü. Çevrenizde mutlaka okuyan vardır ve aşağı yukarı bilirsiniz; Tıp fakültesini kazanmak ve okumak zor bir süreçtir ve böyle dönemlerde insan hem çalışma temposuna hem de sorumluluklarına yetişebilme adına bazı şeylerden taviz verebilir. Örneğin herkesin klasik şikayetidir, sınav senesi kilo almak. Tıp fakültesi demek her seneniz sınav senesi imiş gibi çalışmak demek olduğundan, zaten zamanında kazanılmamış olan bakım alışkanlığını edinmek iyice zorlaşıyor ve ortaya fiziksel görünümüne önem vermeyen bir güruh çıkıyor. Her ne kadar bunu yanlış bulsam da arkadaşlarımın da hakkını yedirmem üzgünüm. Tabii son zamanlarda bunu kendilerinin de farkına varmasıyla, görünüşüne önem veren kız arkadaşlarımızın sayısı gittikçe artıyor. Ve bir acı gerçek daha, üzgünüm arkadaşlar o çirkin dediğiniz kızların hiçbiri ilerde yüzünüze bakmayacak.
Bugün düşündüm. Aslında epeydir düşünüyorum. Hemen hemen 22 senedir. Şu anda bunları yazarken göğsümden yüzüme doğru ateş fışkırıyor. Bedenim ruhuma bu tavrı sürekli takınıyor. Aslında suç ruhumda sanıyorum. Dışarı mı çıkmak istiyo napıyosa, bir sorun var. Bu bariz.
Ya amını dinini ırkını sikeyim ya. Arkadaş göğsüm nasıl daralıyor....
Bugün bir kadınla konuştum. Sohbet ettik. Astrolojiye ilgi duyan bir kadın. Yıldızlarla arası iyi. Benim de öyle. Benim de aram yıldızlarla iyi ama o profesyonel. Ben avare bakıyorum o ise baktığında hayatları görüyor. Bıçaklanmış hayatlar, buruşturulmuş hayatlar, sikilmiş hayatlar. -evet, bir gün küfrü bırakmalıyım. Öldüğümde belki- Ben yıldızlara bakıp hayatımda iz bırakan kadınları ya da insanları düşünürüm. Öyle aşktan meşkten değil ama. O an ki doğanın kanunu budur. Sonra da anlarım işte. Aylak aylak da baksan profesyonel de baksan yıldızlar hayattır. Şifreli yayın gibi. Şifreyi biliyorsan okursun hayatı. Nasıl beklediğini seni kan bekçilerinin, anlatır ta anasının amındaki yıldız sana. Şifreyi bilmiyorsan da benim gibi salak salak bakarsın. Tütün tüttürürsün, gözünün kenarından birkaç yıldız da sen düşürürsün çenene doğru. Kulaklarından içeri yıldızları eritiyordur Ahmet Kaya. Sonra flu olur göktekiler. Yıldız patlamasından oluşan kara delik gibi bir şey hissedebilirsin. Öyle ki, dünyadaki bütün acıları emiyorsundur o an. Seni de yutmasından korkarsın. Bir çocuk gibi hem de. Belki biraz Brautigan şiirleri gibi naif. Korkarsın işte. Bu ortamı dağıtmak için kafanı kaldırıp bakarsın en heybetli yıldıza ve "Oğlum Allah ne kadar büyük lan" dersin. Bu naiftir, çünkü bahsettiğin büyüklük fizikidir. Komik gelir sana. Ya da çabalarsın, komik görünmek için. Çünkü gözlerinin kenarından çenene doğru akan yıldızların sayıları Marcia'nın güzelliğindeki pekiyiler kadar çoğalmıştır.
Sonra şaraplardan bahsedelim. Kırılmış kalplerin mi yoksa kırılmış sigaraların mı daha çok üzdüğünü insanı. Belki bir şarap şişesini bir kalp gibi kırar ve hayatımıza batırırız. Ay cesedimi yıkar ışığıyla, kutup yıldızı gelip namazı kılar ve bir karadeliğe gömerler beni.
Bugün yine şöyle dedim uzun zaman sonra kendime, neden ölmüyorum ki? Ve uzun zamandır böyle iyi hissetmedim kendimi. Sonra döndüm en başa. Konuştuğum Astrolojik arkadaşıma. Söylediklerine yani.
Kendin ol diyordu... insanlarla uyum içinde yaşamaya devam ettiğin sürece yavaşlarsın falan da diyordu. Hak verdim. Doğru söylüyordu. Uygulamalıyım diye düşündüm. Ve uyguladım. Mükemmel hissettim kendimi. Evet dedim. Harika bir şey bu. Teşekkür ederim Miray dedim. Sadece 10 dakika sürdü. Sonra dedim ki kendime, evet, ben bu dünyaya geliş amacı br karadeliğe dönüşmek olan, çok uzakta incecik parlayan bir yıldızım ve çok yalnız.
Duvardan fısıldadı Brautigan;
" Ne zaman başımı göğsüme doğru indirsem koku geliyordu. Sonra fark ettim; koku, kalbimden geliyordu."
Eskiden sadece mavi ve kırmızı rengini gördüğüm fakat son 6 aydır sarı, kırmızı ve mavi olmak üzere 3 farklı paket rengine sahip, zevkle içtiğim sarma sigara tütünü. Farklı renklerin üzerinde herhangi bir açıklama bulunmasa da 3ünü de ayrı ayrı denedim ve şu sonuca vardım: mavi en serti, kırmızı orta, sarı ise light. Fakat mavi veya sarıyı içmenizi tavsiye ederim, kırmızı bence olmamış ı-ıh ben beğenmedim. Yani sigarayı normal sevenler mavi alıyor, light ve mentollü tutkunları sarı alıyor, sonra arap kağıdına sarıp kardeş kardeş içiyoruz.* Oldu mu canlar? Bayiinizden ısrarla isteyiniz.
en güzel tanımlarından birisi sabahattin ali'ye aittir.
"bereket versin, anadolu’nun bu yalnız kendisine mahsus dertleri yanında bunların gene kendisine mahsus çareleri vardır. bunlardan en birincisi “rakı”dır. burada felaketzede memur içer; müflis tüccar içer; fena mahsul çıkaran eşraf içer; senelerden beri hep aynı köşede bırakıldığı için içerleyen zabıt içer ve nihayet karısıyla geçinemeyen kaymakam içer."
bir albüm düşünün ki her şarkısı güzel olsun. (bkz: the age of the understatement) işte bu albümün sahibi alex turner - miles kane ve james ford un kibirlerini stüdyonun kapısında bırakarak ortaya koydukları muhteşem proje, the last shadow puppets. sadece tek seferlik bir iş olarak kalmaması gerekerdi. bu aralar kane ve turner'ın ivedilikle bu çatı altında yeniden birleşip bir soluklanmaları gerek. yoksa çok geçmeden alex turner arctic monkeys frontman'ı olarak olanca büyüklenmesiyle rock and roll'u kendisinin yarattığını falan ilan edecek. biz seni beyaz fon önünde kulaklığın ve mikrofonunla sakin sakin cornerstone söylerken de seviyorduk alex.
umarım bu iki adam yakın zamanda the age of the understatement gibi bir albüm altında tekrar buluşurlar da, müzik yaşamlarına biraz olsun dinginlik katarlar. tlsp gibi bir sığınağı bırakmamak hem kendilerinin, hem dinleyicilerinin yararına.
Mr robot dizisinde tyrell wellick karakterini canlandıran 1983 doğumlu isveçli aktör. Kendisi gibi oyuncu olan lisa linnertorp ile evlidir.
1998 yılından beri sinema sektöründe olduğu göz önünde bulundurulduğunda, amerikan piyasasına biraz geç giriş yaptığı düşünülse de hem yetenekli oyunuculuğu ve mükemmel amerikan aksanı ile hem de seyirciye hitap eden yakışıklılığı ile 3-5 sene içinde hollywood'a adım atabileceğini düşünmekteyim.
sözleri ise şöyledir:
secret parts beneath
it's all i know
you're going out of this way
would you come with me to far?
the moment you float like roll
denial, again
so i always knew what future holds
again
secretly, soulfully
i'm going home
secretly, patiently
i'm going home
geçtiğimiz aylardan birinde tamamen random şekilde çalan bir playlistte dinlemiştim ilk.
best rebellious idi şarkının ismi.
tamamen moralim çökmüş, okul ve aile problemlerinin üst üste geldiği bir dönemdeydim.
beşiktaş'da bir kafenin en kuytu en köşe masasına tek başıma oturmuştum sabahın 8:00' inde.
ve sonra o ses geldi, o mükemmel indie başlangıçları olur ya.
huzur kaplamıştı etrafı. gözlerimi kapattım ritme bıraktım kendimi, ruhumu teslim ettim.
sonra bunu tekrar dinlemeliyim diye şarkının adını kontrol için shazam'a dinlettim buldu, mutluydum.
eve gittim açtım tekrar, bu güzel şarkının klibini de merak ediyordum. bir de ne göreyim;
''hassiktir bu mekan bana hiç yabancı gelmiyor. oha abi plaka 34. dur bir dakika ya! ''
hemen grubu araştırmaya başladım ve türk olduğunu öğrenmem çok zamanımı almadı.
o kadar şaşkındım ki sanki ben 22 senedir evlatlıkmışım ve bunu yeni öğreniyormuşum gibi.
5 dakika o şaşkınlığı atamadım üstümden, çünkü türkiye'de bu kadar kaliteli ve aynı zamanda universal müzik olamaz imkanı yok diye düşünüyordum. benim için de bir milat oldu, çağ atladım resmen. umarım bu çizgiyi bozmadan yollarına devam ederler.
araba kullanırken dinlenmez, ya gider son sürat bir ağaca vurursunuz ya da çeker kenara ağlarsınız. kitap, gazete okurken dinlenmez, anlamazsınız okuduğunuzu, algılarınız çarpık olur. sevişirken dinlenmez, temponuz anlamsız değişikliklere uğrar; olmadık yerlerde dakikalarca durursunuz, sonra kenara çekilip ağlarsınız. uykuya dalarken dinlenmez, kaotik rüyalar görürsünüz, uykudan sıçratır adamı.
özel bir zaman ve mekan ayıracaksınız gy!be dinlemek için. karanlık ya da loş bir oda, yalnız, her sesi, her enstrümanı algılayabilmenize olanak sağlayacak kalitede bir ses sistemiyle dinlemelisiniz ancak.
ayrıca "allah seni hızlandırsın kara imparator" anlamına da gelmez.
10 sezon friends seyrettikten sonra buraya gelip how i met your mother diyen varsa ya sayı saymayı bilmiyodur ya da afedersin götüyle izlemiştir.
yine de bi hatırlatmak gerekirse;
how i met your mother'da en sevdiğin karakter kim sorusuna 10 kişiden 9'u net barney der, zaten diziyi de götüren odur ama friends için böyle bi şey mümkün değildir. önce joey akla gelir sonra yok lan ross dersin, o da değil chandler, yok ya phoebe, aslında monica, yoksa rachel mı derken hiç birini ayıramazsın.
how i met your mother izlerken dizi olduğunu bilirsin ama friends izlerken joey'ye bi bira da bana aç diyesin gelir, monicayla i know diye bağırırsın.
friends 10 sezon olmasına rağmen her bölüm sıkı izleyicileri tarafından en az üç kere izlenmiş çoğu replik ezberlenmiştir ve döne döne tekrar izlenir. how i met your mother izlenir, sonra bi dahaki bölüm izlenir.
friends sonrası boşluğu doldurmak için yapılmış zilyon diziden en tutanı how i met your mother ise de henüz böyle bir kıyaslamayı hak etmemektedir. tek avantajı friends'den güncel olması ve eş zamanlı seyredilmesi olabilir, ama friends zamanında torrent vardı da mı eş zamanlı seyretmedik?
ayrıca herhangi başka bir diziyle himym kıyaslanırken onu destekleyecek biri friends'le kıyaslandığını görünce sinirlenir, çünkü bi friends vardır bi de diğerleri.
Unutmanın acısı, ayrılığın acısından farklı. Ayrılık hüzne yakın, unutmak kasvete. Yani birini er geç unutmaya mahkum olduğunu bilmenin kasvetinden bahsediyorum. Birini yavaş yavaş unuttuğunun bilincine vardığın anların sıkıntısından bahsediyorum. O kişinin parça parça silinip alakasız hatıraların arasına karışmasından bahsediyorum. Belki de neden bahsettiğimi bilmiyorum, sadece üzülüyorum, vasıfsız keder.
(bkz: Vitor pereira)
(bkz: Aramaya inanmak)
Yıl olmuş 2015 hala başlık sıçıyorsunuz. Bu nedir abi, bu nedir? Ben de yeni başlık açıyorum o zaman sarı lacivertlilerin yeni portekizli teknik direktörü vitor pereira diye.
Tanım: sıçmık
Bir damien rice hayranı olma yolunda ilerlerken uğramanız gereken duraklardan biri.
Ayrıca Bir sonbahar akşamında yağan yağmurdan sonra, sokak lambalarının yorgun sarı ışıklarının aydınlattığı sokaklarda yaptığınız yürüyüşlerde size eşlik etmesi gereken şarkıdır. ister eski sevgilinizi düşünün, ister kötü geçen bir iş gününü. Size kalmış. Yardımcı olması açısından sözlerini buraya bırakıyorum.
"Wherever you go
Well, I can always follow
I can feed this real slow
If it's a lot to swallow
And if you just want to be alone
Well, I can wait without waiting
If you want me to let this go
Well, I am more than willing
Oh, 'cause I don't want to change you
I don't want to change you,
I don't want to change your mind
I just came across a manger
Out among the danger
Somewhere in a stranger's eye
Oh, and I don't want to change you
I don't want to change you,
I don't want to change your mind
I just came across a manger
Out among the danger
Somewhere in a stranger's eye
I've never been with anyone
In the way I've been with you
But if love is not for fun,
Then it's doomed, 'cause
Water races,
Water races down the waterfall,
The water races,
Water races down the waterfall
And I don't want to change you
I don't want to change you,
I don't want to change your mind
I just came across a manger
Where there is no danger
Where love has eyes and is not blind"
Bugün yeni izlemeye başladığım bir dizi ile ilgili entry gireyim diye başlığına girdim, hazır girmişken de bir kaç entry okuyayım dedim. Ama o da ne, spoiler! Ömrümden ömür gitti o an, allah belanı versin çalmaya başladı arka fonda ve ben yeni gol kaçırmış burak yılmaz görüntüsüne büründüm. Yapmayın be kardeşim. Çok mu zor? iki gram zevkimiz var onun da amına koymayın be. Aslında çok güzel laflar hazırlamıştım da şimdi sakinim, neyse.
Küçük bir butonu dahi gerektiği şekilde kullanamayan, sözlükte fazlaca bulunan öküzlerdir.
insan bir yerde doğdu mu oralı olmuyor, o zamanlı oluyor daha çok. Memleketi o zaman oluyor. Doğduğumuz büyüdüğümüz şehirdeki bütün değişimleri hüzünle kaydetmemizin nedeni bu. Hüzünlenmek için illa somut bir yıkıma da gerek yok. “Eskiden bu okulun kapısı paslıydı ne güzel,” diye üzüldüğüm de oldu. Konu doğduğumuz yerin mazisi olunca asla vazgeçemeyeceğimiz takıntılar var çünkü. Renkler var, sesler var, kokular var, binlerce ıvır zıvır var. Sonsuza kadar yitirilmiş anlar var. insan zamanını durdurmak istediği yere aittir.
“Apartmanın girişindeki lambayı sen mi kırdın Bülent?”
“Hangisini?”
“Otomatik yanan, sensörlü lamba.”
“Hayır.”
“Komşu görmüş, yalan söyleme. Süpürge sapıyla kırmışsın dün gece.”
Önüme baktım.
“Neden kırdın?”
Cevap yok.
“Hasta mısın evladım? Söyle bana, neyin var, neden kırdın lambayı, yapma böyle…”
“Kırdımsa kırdım, ne olacak! Çok mu değerliymiş?”
“Lamba senden değerli mi evladım, lambanın amına koyayım, lamba kim? Yöneticiye de dedim. Lambanızı sikeyim, kaç paraysa veririz. Sen değerlisin benim için.”
“Beni görünce yanmıyordu baba.”
“Nasıl ya?”
“Görmezden geliyordu, yanmıyordu. Kaç sefer yok saydı beni.”
“E beni görünce de yanmıyordu bazen, böyle el sallayacaksın havaya doğru, o zaman yanıyor.”
“Hadi ya! Sahiden mi?”
“Evet. Ucuzundan takmışlar. Bizimle bir alakası yok.”
Babama sarıldım yıllar sonra.
arabesk bir şarkının kıyım cümlesi.
ve arabesk bir şarkının hayata tezahürünü yaşıyorum. her gün her dakika kulaklarımda aynı ritmi duymak gibi, kurulu bir metronom, tik taka tik tak, tik taka tik tak
bir zaman sonra varlığını fark etmek için tüm sesleri susturmak gerekti. ve alışmak sevmekten daha zor geldi. elimi verdim, kolumla beraber tüm bedenim gitti.
iki kişilik yatakta tek kişi yatmanın eğlencesinin yerine, sınırları ihlal edilmemiş bir sol yan bana bakıyor. kendime ait kısmı tedirgin kullanıyorum.
odanın bordo perdeleri bile protesto ediyor, alıştıkları eller kapamadığı için, artık hiç açılmıyorlar. oda kırmızıya çalan bir karanlığa mahkum şimdi.
sadece insanlar değil, evler, eşyalar da alışıyorlar. arkadaşlarıma öğüdümdür bu yüzden, hep seveceksen onun evinde sev, bir kere sevişeceksen kendi evinde seviş. eve alışmış, evin alıştığı biri giderse, terk edilmelidir o ev. bir daha yeni birine açmaz kapısını çünkü. sahibine bile. hatta en çok sahibine eder eziyeti. konuşur her eşya, onsuz kaldığını yüzüne vurur.
açılmayan televizyon, çalmayan radyo, yatağın sol yanı, boş üçlü koltuk, içilmeyen kahve, yenmeyen çikolata, susmayan aynı şarkı*, tüttürülmeyen duman ve depresyonda bir japon balığı ile bir şarkının en katil dizesince mıhlanıyorum. hiç dinlemediğim ama öğrendiğim, öğretilen bir şarkı.
metronun kapıları son anda kapanırken içeriye cumburlop atlayıp giren insanın o birkaç saniyelik "ehehe nasıl da bindim yauv" bakışlarının boşa gitmemesi için göz göze geliyorum kendisiyle, "ehehe nasıl da bindin yauv" bakışı atıp havada bırakmıyorum kahramanımızı.
"ishal şikayeti ile doktora giden hastalara sudan dolayı ishal olmuşsunuz diyen doktorları bana bildirin. onları bakanlığına şikayet edeceğim. halkı huzursuz etmeyin."
Sanki sezen aksu şarkısıymış gibi sardı en başından. Ağzına, yüreğine sağlık be sıla.
Dönüşünde gözüm yok benim aklım gidişinde
Yok sattı hatıralar senin eksikliğinde
Sahipsiz kaldı varmadı yüreğim ele öyle
Büyük aşk düşün yattı kapı önlerinde
