Bir insan üzmeden nasıl ayrılabilir ki? Kalbini söküp atmadan nasıl ayrılırsın. Hemde iki tarafta severken. Kalbimi söküp atıp kalan ömrümü onsuz yaşayacağımı düşünmek beni çıldırtıyor. Nasıl söyleceğim. Belki arkadaş kalırız diyeceğim ama o benim elimi başkası tutarken görmeye nasıl dayanır? Göz yaşlarını görmeye nasıl tahammül edebilirim. Şu hayatta bazen gerçekten zorunlu ayrılıklar oluyor. Görememek, dokunamamak bunlar can yakıcı şeyler. Hele ayrı şehirlerde olup mutlaka ayrılacağını bilip hergün onun yüzüne bakabilmek. Onu her gördüğümde hüzün bir kat daha artıyor. Göz yaşlarıma engel olamıyorum
bugün yine orta şekerli kahvemi yapıp, camın kenarına geçtim. Her zamanki koltuğuma oturup. Dışarıyı seyrettim. Ve yağmur damlaları cama düşerken aşağıda sokakta koşuşturan insanları izlemeye koyuldum. Sonra sigara mı yakıp bir küfür savurdum hayata. Ulan içimizde olan onla üzüntü, yarım kalmışlar, daha ne zamana kadar böyle olacak? ne zaman mutlu olucaz? 30 olduk 30. Hayat hızla avuçlarımızdan kayıp gidiyor
Keşke böyle olmasa ama cidden sorunlu bir durum. Evet dileyen inanır ama inanmayana da saygı göstermek lazım. Gerçi onu da biz beceremiyoruz. Keşke yaftalamayı değil de güzellikleri öğrenebilseydik
Derdim o kadar büyük ki nereye konuşsam bilemiyorum. Her kapı kapalı. Kuyulara bağırsam çözülemez. Zira bir seçim yapmak zorundayım. Ne yapacağımı bilemiyorum. Yaklaşık bir yıl kadar önce bir kız ile arkadaşım vasıtası ile tanıştım. Dünyalar iyisi melek gibi bir kız. Tüm kusurlarıma kabahatlerime ve asla kimsenin kabul etmeyeceği hastalığıma rağmen benimle evlenmek istiyor. Yakında yüzüklerimiz takılacak. Başta muhtemelen ilerlemez diye düşünmüştüm. Fakat öyle olmadı ilerledi. Bu sırada kalbimin tek sahibi ile tanıştım. Onunla birlikte çok vakit geçirdim. Benim için tanıştığım o aşık olduğum kişi ile birlikte olmak hayal ötesi idi. Zira uzun süre arkadaş olarak kaldık. Ve yakın bir zamanda beni sevdiğini söyledi. Kalplerimiz birbiri olmadan yapamıyor. Onu her an görmek istiyorum. Şuan o başka ülkede. Eğer evlenirsem onu kaybedeceğim. Onsuzluk yüreğimde kocaman bir boşluk ve yara açıyor. Onu kaybetmek istemiyorum. Eğer nişanlanacağım kızı kaybedersem başta ailem olmak üzere herkesi kaybedeceğim. Şuanda ne kalbime ne aklıma söz geçirebiliyorum. Biliyorum bana iki kişiyi aynı anda idare eden bir ş...fz diyenler olacak. Ama gönül ferman dinlemiyor. işin bu noktaya varacağını bilemezdim. O kadar doluyum ki.... 30 yaşımda ilk kez ama ilkkez aşkın ne olduğunu tattım. Keşke böyle olmasaydı.
