Benim üç yıl boyunca yaptığım şey. Sonra yavaş yavaş aştım çok şükür. Ama Allah düşmanımın başına vermesin. Bir insanın en güzel zamanları olan ergenlik yıllarımı kabusa çevirdi. Öğretmenin sorduğu sorulara çok iyi bildiğim halde cevap veremezdim. Halbuki söyleyecek ne çok sözüm vardı. Hepsi bu sebepten içimde kaldı. Okuldan eve dönerdim ailemden bile sonsuz derecede çekindiğim için hemen uykuya yatardım. Hayatımın 1 koca yılını okulda kimse bana laf atmasın, getir götür işi vermesin, bir öğretmeni çağırmamı istemesin diye dua etmekle, okuldan sonrası da ailemden bile kaçmak için yorgan altlarına saklanmakla geçti. Cehennemin dünyaya inmiş versiyonu. Bir de şöyle bir dezavantajı var çektiklerini birine anlatıp nasıl kurtulabileceğini soranazsın. Onu da yapamazsın. Sen kendi kendini düzelttin düzelttin, düzeltemedin en son kendin de çekinip intihar edersin. Nietsche'nin dediği gibi " Ya çare sizsiniz ya da çaresizsiniz. "
Başta açıktan okuyup adam olunur sandığım, günden güne umudumun azaldığı müessese. Aslında çok güzel bir lise tutturmuştum ama sosyal fobinin gözü kör olsun.
Bazı kendini insan sanan aklı ya hiç olmayanların ya da mercimek kadar olanların söylediği abuk sabuk söz. Siz yaşar mıydınız acaba o 10 Kasım'da ölen ulu önder olmasaydı. Mal oğlu mallar!!!!
Kıskanıyorum amk!!!!
Başarılı insanları, mutlu insanları, çalışkan insanları ama en çok da aşık olup doyasıya aşkını yaşayanları kıskanıyorum. O kadar tipsizim ki aşkın mutluluğu şöyle dursun acısı bile bana sokulmaz.
