şimdi deyimin ifade etmek istediğini bir kenara bırakırsak, tok evin aç kedisi benim kedidir. vallahi de billahi de.
gün boyu bir şeyler yediğini, yanına da ne bulursa kemirdiğini göz önüne alırsanız; az evvel elimdeki çikolatayı kapıp kaçmasına nasıl şaşırdığımı tahmin edersiniz. hadi kaptı kaçtı meraktır diyelim, bir güzel yedi bir de arsız. biri görse "vah vah yavruyu pek aç bırakmışsın." diyecek ondan korkuyorum.
hala şaşkınım. yavrum sen çikolata yediğinin farkında mısın diye sordum kendisine...
şerefsiz yüzüme bile bakmadı.
bir dostoyevski yalanı. sadece iki ayağının üzerinde durabileceğin genişlikte bir alanda ömür boyu karanlık ve fırtınalı bir uçurumun kenarında bilmem ne bilmem ne zorluklar içinde de olsa yaşamak yaşamak yaşamak...
kendisi bir manga askerin kurşununa hedef olacağını düşündüğü bir saniyede, affedildiğini öğrenerek hayata dönmüş de olsa bu yaşanmışlık bu saçmalığa inanmaya yeter mi?
yetmez ki.
sadece yaşamakmış. yaşamak, yaşamak da... insan gibi yaşamak.
