Önceleri hep arkadaş ortamı hem kız arkadaş yönünden yıllarca yalnız kalmamıştım. Önce şehir değiştirdim arkadaşlar gitti. Çok geçmeden de kız arkadaşım gitti . Başlarda zor olsada sonra insan alışmaya başlıyor.
Uykusuz ve sıkıntılı geçen günlerin ardından şimdi yalnızlığa iyice alistigimi hissediyorum. Tabi bu süreç aylar sürdü. Şimdi tek başıma yaptığım şeylerden zevk alır oldum.
Oturup çay içmek, tek başına gidip bira içmek. Tek kişilik tatil planları.
Mutluyum lan . Bunun ne kadar süreceğini bilmiyorum ama insan hayatının bir kısmında da olsa yalnız kalmalı bence.
Ailem böyle şeyleri düşünen kişiler değiller zaten . Bi sevgilim vardı uzun yıllardır o kutluyordu en azından. Şimdi bi sevgilimde yok anlayacağınız kaldık yine ben ve afili sigaram başbaşa.
Açıkçası Birsüre önce dünyada evlenmeyi en çok isteyen insan bendim . Ama yasadiklarim neticesinde evlenmeyi düşünmeyen insan mertebesine terfi ettim. Karışıklı çıkar ıliskinin evlilik kurumuna yansıdığını düşünersek çokta gerekli olmayan birşey. Sadakatsizlik saygisilzik ve bunun gibi şeyleri saymıyorum bile. Hergun uyandığımda biraz daha uzaklaşıyorum evlilik düşüncesinden . Ciddi ilişki bile istediğim söylenemez. 50 yaşında dul bir kadınla evlenip ölümü beklemek daha cazip geliyor şu sıralar.
