Bundan birkaç dakika öncesinde herhangi bir şehrin herhangi bir avm'sinin herhangi bir otoparkında meydana şöyle bir olay geldi: Neredeyse 13-14 yaşlarında, ileride kokoş olacağı şimdiden belli ailesi çok zengin bir kız çocuğu elinde telefonla ilerlerken ne hikmetse ayakkabısının pis olduğundan yakınıp annesine söyleniyor ve annesi de tamam kızım diyip kızın ayakkabılarını siliyor. Ki kız o sırada telefonla ukala bir tavırla bir şeyler soyleniyor annesi de onu yatıştırıyor.
Utandım! O annenin halinden ben utandım. Anneliğinden ben utandım. Bir insan böyle yetiştirilmemeli. Kim bilir ileride nasıl birine dönüşecek o kız.
Tiryakisi olduğumu yeni farkettiğim keyif maddesidir. Önceden "bir hafta içmesem bile bir şey olmaz" diye hava atıyordum. Ancak geçen gün sigara almayı unutunca farkettim ki sigarasızlık beni bir canavara dönüştürüyor. Bir maddeye bu kadar bağımlı olmak aciz hissetirdi.
Aciz olduğunu bilmekten doğar. Bilirsin çünkü karşı koymazsın, korunamazsın ya da dayanamazsın. Ki bu yüzden de hep seni koruyacak birini, ya da ilahi bir gücü ararsın.
