'ben ve benim gibi çocukların hakkında' adında albümü olan müzisyen. sen üzülme şarkısı oldukça hoştur.
adam gontierin türkiye şubesidir.
dikkat ederseniz şarkı söyleyişinden tutun, gitarı tutuşuna kadar aynıdır. heleki ağızları şarkıyı söylerken aynı şekli alıyor.*
dinlemekte fayda var.
sekizinci nesil bir yazardır kendileri
henüz ilk entrysini akşama doğru girecek yazardır, öyle diyor.
öncelikle böyle bir nick aldığı için bayağı şaşırdım ve güldüm.
kendimi bildim bileli yanımda olan yegane kişi, ağlasam, gülsem, bir şeye başım sıkışsa, canım sıkılsa paylaşabileceğim tek kişi, her şeyim o benim, iyi ki buralara da uğramıştır.
hoş üslubuyla sözlüğe çok şey katacaktır efendim.
iyi ki gelmişsin sen, hoş geldin.
git lavinia
çok durdun zaten,
öyle ya da böyle kal demeyeceğim,
incinen hep ben oldum
sen en iyisi git lavinia...
doğrusu bu değil aslında, lavinia son bir umudun sembolü olmuştur hep, ama laviniaya git demeden de olmuyor.
her biten ilişkide, bir lavinia, birde ona gitme diyen olur.
ama ne lavinia durur ne de ona gitme diyen duyulur.
peki lavinia bir 'gitme'ye muhtaç, bir 'gitme'ye hasret değil midir?
hep bir gitme rahatlığıyla mı yaşamıştır?
gitme nin varlığı yüzünden mi hep gitmektedir?
o yüzden sen git lavinia
sen git ki umut olmasın, sen git ki ışık olmasın
git lavinia, seni beklemeyeceğim
git lavinia, sana duymak istediklerini söylemeyeceğim
sen en iyisi git lavinia, git ki seni sevmeyeyim...
tam olarak başlıkta vurgu hatası olmaması için şöyledir:
gecenin, gündüzü geride bırakması.
geceler daha sakin, daha yalnız, daha bizim gibi
geceler daha sevecen, daha içine kapanık, daha zeki
geceler daha bencil, daha sessiz, daha belirli
bir geceye duyulan özlem, gündüze duyulmaz mesela.
geceler kaçış, geceler varoluş
geceler koca bir düş, geceler bir dönüş...
karanlığın çekiciliği, hazzı hepsi içinde,
gizliliği, sırrı hepsi içinde, hepsi bizim içimizde.
insan ya karanlığı sever ya da ondan korkar, çekinir.
karanlıkta gecenin sembolüdür, o yüzden ya geceyi seversin ya da kaçarsın.
karanlık kusurları gizler, kaçmayı kolaylaştırır, yalnızlığını artırır.
karanlık güzeldir, gülersin belli olmaz, ağlarsın kimse duymaz, karanlık her şeyi saklar.
bir siz bilirsiniz o an nerede olduğunuzu, ne yaptığınızı...
köşelerde, dehlizlerde, hıçkırık mı duyar insan, oralarda bir gölge mi belirdi dersin, görmez insan, bilmek istemez,
bencildir insan, başkalarının derdini dinlemek istemez, ama gece dinler, gece senin için karartır gündüzü, gece seni dinlemek için bekler, gün gelir seni daha iyi görmek için aydan, yıldızlardan yardım alır, gün gelir seni daha iyi anlamak için karartır her yanı, ama arada çınlatır dört bir tarafı...
geceler vefalıdır, öyle kolay kolay küsmez sana, seninle ağlar seninle güler.
sen onu seversen, bırakmaz seni, her günün sonunda çıkıverir ortaya.
geceler sana daha yakındır, güneş doğana kadar yanındadır ve her zaman sana gerçeği gösterir.
gündüzler,
gündüzler ise ışığın, mutluluğun sembolüdür bir yerde, her yeri aydınlatır, umuttur, güneştir, neşedir...
gecenin o zifiri karanlığında, o sessizlik girdabında en uzaktaki dağların tepesinde baş gösterir. artık zaman benim zamanım der gibidir, o yavaş yavaş yükselirken her yer aydınlanır, insanlara kalkma gücü dağıtır.
gündüz umudun sembolü dedik ya, o yüzden sever insanlar gündüzleri, içlerinde bir kıvılcımla tutuşacak umutları olan insanlar sever en çok bu hınzır gündüzleri.
gündüzler açıktır, seni saklamaz, olduğu gibidir her şey,
gündüzler kendisiyle barışıktır, kapatmaz kusurları,
gündüzler aslında karışıktır, bir yakar bir soğutur sizi...
gündüzler mavidir, yeşildir, kırmızıdır
geceler hep siyah
gündüzler hareketlidir, değişkendir
geceler hep sakin
gündüzler asidir, istediğini yapar
geceler hep dingin
gündüzler, sıcak, sevimli
geceler hep soğuk, hep düşünceli...
işte böyle
aslında iş birazda bizde
aydaki ışığı, güneşteki ateşi görebilmekte,
sonra onları benimseyip, sevebilmekte...
sekizinci nesil kral yazar, çok hoş gelmiştir.
kendisi benim sınıf, yer yer ev, otobüste yan koltuk, yemekte, sokakta, orada burada her an yanımda olan biricik arkadaşım.
benim ısrarlarıma dayanamayarak yazar olmuştur.
ondan öğrenecek çok şey var.
tekrardan çok hoş gelmiştir.*
türkçeye kesişen hayatlar adıyla çevrilmiş 2007 yapımı bir filmdir.
Brendan Fraser dan beklemediğim güzellikte bir oyunculuk gördüm. Sarah Michelle Gellar ise yine bana yaranamadı. belki filmde en eğreti duran karakter onunkiydi. Kevin Baconu oldum olası severdim filmdeki favori karakterimdi. andy* ve forest*a ise sözüm yok.
bunların dışında fazla karmaşık olmayan güzel bir filmdi. ilerleyişi, sıralanışı, zaman zaman şaşırtması filmin artılarıydı.
eksilerine gelecek olursak bana göre sarah michelle gellar en büyük hataydı. bazı diyalogların ve sahnelerin yapmacıklığı rahatsız etti açıkçası, bunların dışında izlenilmesi gereken güzel vakit geçirten bir filmdir.
öncelikle bu yazı eğlence amacıyla yazılmıştır, gülerek okuyunuz efendim.
geçen gün yine bir sefere çıktım, tam surları yıkmış, askerleri kılıçtan geçirmiş, kralı kovalarken bizim köylünün biri tarlada buğdayının bitmesini fırsat bilerek kadın köylünün birini ormana çekiyor.
hemen savaşı yarıda kesip oraya el attım, dedim noluyor mesai ne ara bitti daha oduna gideceksin, bizim köylü birden sert çıktı:
'yaptığım evde daha bir kere bile kalmadım, soyum yürümüyor' dedi.
ben tam hak verecekken askerlerim hain bir pusuyla bozguna uğradı, saldırdığım ülkenin dostu desteğe gelmiş askerlerimi birer birer öldürüyordu.
hemen geri çektim askerlerimi, oradan bir kaç hocayı yüzlerine okusun üflesin diye yolladım. ancak o kadar sinirlendim ki, bu bizim köylüyü karısının gözü önünde kurtlara yedirdim.
kadınada fare yardımıyla zorla izlettirdim, kadın diz çökmüş bana yalvarıyordu sonra onuda bir öküzün altında ezdirdim.
bunu köylünün komşusu altın aramaya çıkarken görmüş diğer köylülere haber etti, hepsi isyan ettiler, neden bizimde düzenli bir hayatımız, bayramda elimizi öpecek çocuğumuz yok dediler.
hocanın okuyup, üflemesiyle kendine gelen süvarimin verdiği mutlulukla köylülerle bir antlaşma imzaladık.
o gün bugündür sabah 8 akşam 5 çalışan köylülerin tarlada, taşta ve odunda daha verimli olduklarını gözlemledim.
yediğin yemeğe göre acının katmanları vardır.
eğer acı bir şey yediyseniz tuvaletin önünden bile geçmek insanı hüzne boğar.
eninde sonunda o çıkacaktır ama çıkarkenki acı ya çıktıktan sonra...
öncelikle özel yurdu tanımlamak gerekirse boşuna devlet yurdunun 3 katı parayı veripte kaldığımız yurtlardır.
sadece 2 günde olan olayları anlatacağım efendim:
dün akşamki yemeğin içinde bildiğin kurt çıktı gidip gösterdiğimde kısa süreli bir bocalamanın ardından böcek bu dediler ardından abla bi gel bu ne dedi bir diğeri, o da biraz duraksadıktan sonra bir şey değil o yavrum diyerek kaş ile göz arasında kaşığı yok etti. neyse dedim bıraktım yemeği dışardan hallettim. sabah kahvaltısında ise bildiğin kafam kadar sinekleri elimle çıkardım efendim yiyeceklerin içinden, karıncalara ise artık dokunulmazlık verilmiş yurttan, dokunamıyoruz.
yemek konusunu geçersek, tuvalet çöpüne sı*an insanlar var efendim nerede yaşıyoruz yahu adam tuvalete giriyor ve çöpe sı*ıyor.
not: kişi ve kurumlarla bir sorunum yok devlet yurtlarına bu kadar * atılmasına karşıyım.
ha sen niye ordasın dersen yedek 300 küsür beklemede.
saygılarımla.
