Hergün otobüste gördüğüm hoşlandığım çocuğun benden 6ay küçük çıkması durumudur. insanı unutmaya sevk eder.önceden bu durumu bilmediğim için hayatta unutamam sanıyordum ama artık unutmak için geçerli bir sebebim var.
içinde bulunduğum durumdur. miyadını doldurmuş, sözlüğe zerre tanım entry girmeyen ve bilgilendirmeyen, sürekli 160 kızlara ve türlü türlü başlıklar açıp bunu yapan kız kesin yolludur diye hakaret eden 23 yaşına gelmiş ama cahil bir yazar yüzünden yaşadığımdır.
üç gün önce yaptığım hayatımın en rezil anı. allah kimseyi orda oturcak duruma düşürmesin. yol boyunca tersten gitmek ve bütün minibüs halkının size bakış atması. hoşlanılan kişinin de para kutusunun yanındaki koltukta oturması. ve sizi tutması insanın içini burkar.
varolan iticiliktir. bu kişiler en yakın arkadaşlarınız veya akrabanız bile olsalar göze itici gözükürler. tekel bayi gibi her saat başı çevrimiçidirler.
insanın içini burkar. hoşlanılan kişinin annesini ve babasınında beş yaşındayken vefat ettiğini ve yetimhanede büyüdüğünü öğrenmektir. hoşlanılan kişiye daha da bağlanma ve sevgi hissettirir.
hoşlanan kişinin durumu ondan biraz daha iyiyse, hoşlanılan kişinin gurur yapıp bakmayacağı durumdur. bu yüzden aşka dönüşmeden er kişi unutulmalıdır. eğer hoşlanılan kişiyi unutamıyorsanız da arkadaşlarından birisi ile çıkın. tabi hoşlanılan kişiyle aynı yerde oturuyorsanız. not: hoşlanılan kişi erkekti. ve giyimi kuşamı hiç öyle göstermiyordu.
bidondan su doldururken yeri göl yapıp silmeyen ev halkının işidir. çorap sırılsıklam olur ve bence dünyada montla siçmaktan sonra başa gelebilecek en kötü ikinci şeydir.
