rus edebiyatında 19. yy'in başlarından itibaren eserlere hakim olan tiplemedir. toplumsal gerçekler ve kendi hayalleri arasında çelişen soylu aydın kesimin edebiyata yansımasıdır.genel olarak çok fazla şey başarmak, faydalı olmak niyetindedirler fakat elle tutulur hiçbir başarıları yoktur. kelimelerle araları iyidir, kendilerini insanlara sevdirirler. sürekli bir arayış ve kaçış halindedirler.
puşkin'in manzum olarak yazdığı yevgeniy onegin'deki baş kahraman onegin gereksiz insan tipinin ilk örneği sayılabilir. bazarov, oblomov, peçorin ve rudin en iyi örneklerdendir
tanrı' nın varoluşuna ilişkin en sık kullanılan argümanıdır. bu argüman her şeyin işleve uygun olduğunu ifade eder.her şey tasarlanmıştır ve bu kanıtları kendinde taşır. bu da bir yaratıcının varlığını bize gösterir.
