evrimsel açıdan incelediğimzide: kadın fiziksel ve mental donanım olarak hayatta kalmak için yetersizdir. bu açıklarını gayet komleks dürtüsel bilinçleriyle kaparlar. peki nasıl olur bu durum?
güç, erk hagi canlıdaysa onu, esareti altında olduğu dürtülerini kullanarak kontrol etme.
günümüzde güç: zenginlik, zeka v.s işte tam bu yüzden; kadınların zengin erkek istencini anlıyor ve gayet mantıklı buluyorum.
nasıl ki; bir erkek ince belli, narin yaradılışlı, işveli bir kadını istiyorsa; bir kadında zengin bir erkeği isteyebilir. bu iki istençte aynı düzeyde hayvanidir.
kendimizi kandırmayalım. bu bağlamda fakir bir adamdan hoşlanan kız patolojik bir vakadır; tıpkı eşcinsellik gibi.
açık konuşmak gerekirse fakir insanlardan pek haz etmiyorum; bunu da sık sık ifade etmişimdir, elbette sebepleriyle birlikte. şimdi ülkemizde ciddi bir kezban realitesi vardır. her aydın gibi ülkemin bu durumuna tepkisiz kalamazdım ve bende bir araştırma yaptım.
* üniversite kampüslerinde gezerken, tripler içinde, herkesin onu *ikmek istediğini zanneden tüm kadınların fakir olduğunu tespit ettim.
* bağcılar, avcılar, gop, güngören gibi semtlerdeki kezpan populasyonunun falzalığını, o semtlerin sosyo-ekonomik durumuyla paralelliğini hayretleri içinde tespit ettim.
* beni cinsellikten soğutan tüm kadınları düşündükçe, onlarında asgari ücret seviyesinde fakir olduklarını hatırladım.
* sözlükte ahkam kesen, kendini ahlak timsali ilan eden bazı kaşarları hafiften analiz ettiğimde; aman allahım fakirmiş meğer.
bu şok edici tespit beni fakir insanlara olan sempati eksiliğim konusunda haklıolduğumu düşündürdü; çünkü bir varoluş problemi olan kezbanlar da fakirdi.
tam sekiz yıldır tanıyorum ben onu. mükemmel bir aşık, sadık bir seven, üstün bir insandır o. beraber büyüdük biz, tüm acılarımızı ve umutlarımızı da birlikte büyüttük onunla. iki arkadaştan çok öteydi aramızdakiler. iki farklı insan, iki farklılık kaygısı taşımayan insanın, toplum tarafından ucube olarak görülüp ötelendiğinin ve onlardan birinin inanılmaz acıklı hikayesi.
iyi dinleyin bu zavallı ruhun, bu tamamen izolenin hikayesini ve ders çıkarın.
ismi selim'dir bu arkadaşımın. her açıdan mükemmel yaradılışlı bir çocuktu, ilk gençliğimizde metamorfoza uğrayıp insanlıktan çıkan suratlarımıza bakıp, sivilce patlatırken biz; o güzelliğinin ve müthiş uyumlu uzuvlarının güveni içinde aynalarla barışıktı elbette. her şeyimizi anlatırdık birbirimize: saatlerce aşık olduğum kızın aslında hiç olmayan güzelliğinden bahseder, kesinlikle sıradan gözlerini överdim ben ona. sonra ailemin beni fazla anladığını, çok naif bir ailem olmasının ruhum üzerindeki feminem etkisinden, romantik ekseninden bahsederdim. beni hep usulca dinlerdi. o japon animelerinden fırlayıp gelmiş şeffaf gözleriyle anlayışla, yargılamadan derdime ortak olurdu. sıra ona geldiğinde, dertleri düğüm düğüm olurdu boğazında, söyleyemezdi hepsini bana, çekinirdi belkide anlayamazdım onu, o böyle hissederdi.
ablası vardı selim'in: ondan 2 yaş büyük günseli isminde bir ablası. oğuz atayın romanlarından fırlamıştı sanki, müthiş solgun, dertli, hüzüntülü bir güzel. saatlerce yüzünde bakıp tüm anlamların eridiği bir güzel, ela gözlerinin hatrına cihana meydan okunacak kadar güzel. selim çok bahsederdi ablasından bana. saatlerce günseli'nin, ellerinin güzelliğini dinlerdim, anlamazdım o zamanlar parmakların denizin dibinde gezdiklerini. zerafetinden mahrumdum bazı entelektüel hazların. bazen saçlarının kokusundan bahsederdi, kimi zaman geceleri korktuğunda onunla beraber uyuduğunu, tüm hayatında yaşadığı en müthiş anların; ablasıyla koyun koyuna uyuduğu o güven ve huzur dolu, kokulu anlar olduğunu anlatırdı bana. benim ablam yoktu, çok uzaktım bu sevgiden. anlattıklarının bana sıradan bir abla kardeş ilişkisi yanılsaması olmasının sebebi budur belkide.
kanunsuz bir sevdanın, lanetli aşığıydım derdi bana. açmıştı yüreğinin kapılarını biricik dostuna. tüm özlemlerini. yüreğinin tüm gümlemelerini, bir kadına olan bu mükemmel çelişkili sevdayı bir bir anlatmıştı . o na sarılmak için uydurduğu bahaneler, biraz daha yakın olmak için yaptığı tehlikeli girişimler, beraber düşünüp bulduğumuz bahaneler, selim'i sona hep biraz daha yaklaştırıyordu. toplumun sınırrlarını çizdiği o iğrenç ve yavşak sona. tüm iki yüzlükleriyle uydurdukları evrensel ahlak yasasının hükümleriyle yargılayıp mahkum edeceklerdi, bu güzel genci ve hiç gecikmediler elbet.
ilk çağlarda insanlar tüm cinsel aktivitelerini aynı aile içinde yapıp. tatmine birinci dereceden akrabalarla ulaşırlardı. tahmini yaşam süresinin 18 olduğu o dönemler, ensestin sıradan ve mecburi bir durum olduğu dönemlerdi. zamanla çevreye açılan insan, yeni insanları tanıyıp kabileleşme girişimde bulunu. bu da tabiki eş seçiminde ensestin azalmasına sebep oldu. bunun en büyük nedeni: diğer kabilerle birlik olabilmek ve dürtüsel olarak farklı genlere olan ihtiyaçtı tabiki. yüz yıllar ve bin yılların geçmesiyle toplum denen; yavşak ve ikiyüzlü oluşumun tamamen sapıklık olarak gördüğü bir durum haline gelmiştir ensest. buda naif ruhlu arkadaşım selimin sonu oldu tabiki.
ilkin ailesi öğrendi bu durumu. ablası günseli derin bir bunalıma girdi. aylarca kimselerle konuşmadı. odasına bile giremiyordu artık. bu içler acısı durum ailenin selim'i başka bir şehire sürgünüyle durabilirdi ancak ve selim doğup büyüdüğü şehirden daha 18 inde başka bir şehre sürüldü, onu koruyup kollaması gereken ailesi tarafından. her şeyi atlatabilirdi selim. çok güçlüydü, olaylara karşı müthiş bir sakinliği ve analiz gücü vardı. lakin ablasından ayrılmak bu zavallı ruhu alt üst etmişti. insanların onun bu inanılmaz saf sevgisini anlayamaması, dahada kötüsü acımasızca cezalandırması müthiş bir varoluş mücadelesine dönmüştü artık onun için. sona giden yolda varolmak için çok güçlü bir uyarana ihtiyacı vardı onun. içinden zalimce emilerek çekilen ruhunun tekrardan sahibi olmak için en güçlü uyaranla sınayacaktı kendini. ölümde varolaşacaktı, ancak orada varolabilirdi artık.
sekiz yıldır tanıyorum onu demiştim. evet doğrudur tam sekiz yıldır tanıyorum onu. bu güzel insanın artık yaşamaması, yılların onun varlığı için takvimden yaprak kopararak yahut duvara çentik atarak anımsamamı engelleyememez. ölene kadar tanıyacağım ben o mahsun ve mahzun çocuğu. annen baban ve o esrik sevdasına düştüğün ablan, belki mutlu ve rahattırlar selim'im; ama ben hiçbir zaman unutamayacağım senin çektiğin acıları. hep söveceğim insanın bu kadar orospu çocuğu olduğuna. hemde ağız dolusu...
tanım: sevginin adres tanımazlığının çarpıcı bir örneğinin, acıklı hikayesi.
bir kadının hava boşluğunu yaran keskinlikteki yakarışı. bu bir soru değildir, bu bir kavramdır. doğanın insan üzerine oynadığı iğrenç oyunların, fütursuzlaştırdığı insan evladının yakarış kavramıdır. başkada bir şey değil.
yirmi yaşındaydım. henüz aseksüel olmamış, cinsellikten gayet hoşlanan, kanındaki testosteron miktarının, hayatı katlanıabilir bulma eşiğinde bir gençtim. onlar romantik ilişki yaşamış, doyasıya sevişmiş, kadına olan esrik tutkum tatlı bir doygunluğa dönmüştü. beynimi kurcalayan şeylerle uğraşmam o döneme denk gelir. erkin verdiği dürtüler, kadınla kompanse olmuş varoluşumu farklı şekillerde araştırmaya ve ifade etmeye adamıştım kendimi. bir kadınla tanışmıştım. fena halde çirkin bir kadınla. gözerli birbirine yakın, keçe gibi saçları olan, kirli gözlğ bir kadınla. üst dudağı incecik, halka burunlu, avurtları çökük bir kadınla. sağlıklı bir erkeğin tahammül edemeyeceği çirkinlikte bir kadınla.
bu kadnın ismi cerendi. sakın ismindeki ilüzyona aldanmayın. sadece ismi cerendi. cismi ise bir müzeyyenden, bir hanifeden farksızdı. cerenin inanılmaz bir entelektüel birikimi vardı. hayat hakkında, sanat hakkında, insan hakkında okadar çok şey biliyordu ki ona olan bağımlığım gün geçtikçe artıyordu. sürekli buluşuyor, saatlerce konuşuyorduk. bir kadına cinsellikten ırak bir yakınsanma bana muazzam bir özgürlük hissi veriyordu. sanki tüm hayatım ejekülasyon (boşalma) sonrası 10 dakika özgürlüğündeydi. zamandan ve mekandan; doğadan ve onun türlü oyunlarından münezzeh altın zamanlar. bethoven'dan konuşur , tüm sonatlarını zevkle dinler. rilke'nin muazzam dizelerini okur kendimizden geçerdik. kimi zaman dorian gray olurdum ben, oysa benim hüzünlü portrem. günler bu heyacanlı telaşlarla geçip gidiyordu ve ben çok mutluydum.
yaşamın değişmeyen ve eksilmeyen tek bir kuralı vardır. bilir misiniz? her şeyin mutlaka nihayete erecek olması kuralı. herşeyin mutlaka bitecek olması. bir gün ceren beni aradı yine. ilçekis bana gelsene sana en sevdiğin yemeklerden yaptım hem böğürtlen şarabımda var, dedi. hayattaki iki büyük fenomenden biri olan yemek ve onunla olan tutkulu arkadaşlığım işi gücü bırakıp ona koşmama sebep oldu. evine yaklaştım, apartman girişinde iki liseli kız bana bakıp gülüştüler. henüz toy olan bu canlılar cinselliklerini böyle kıkırdamlar eşlğinde güvenli sınırlar içinde yaşıyorlardı. bende onlara bakıp güldüm ve yukarı çıktım. ceren beni kapıda karşıladı içeri girdik. o gün yine herzamanki gibi çirkindi. özenli bir makyaj yapmıştı; bu durum onu kendini kıyafetle değiştirebileceğini sanann kenar mahalle dilberleri gibi gösteriyordu. bu kadar yüksek zihinsel işlerliği olan bir kadının bunları yapması beni şaşırtmıştı.
yemekeler yendi, beatles'in, girl şarkısı refakatinde konuşmaya başladık. bi elimde böğürtlen şarabı, bir kulağımda girl , girl ezgileri ve öteki kulağımda ceren'in dili. inanılmaz bir şekilde rahatsız hissettim kendimi. kulağımdan dudaklarıma doğru cürretkar bir hamleyle atağa geçmişti, hemen kucağıma oturup kasıklarını kasıklarıma delice sürtüyor, dudaklarımı ısırıyor beni mükemmel bir şekilde rahatsız ediyordu. üzerimden atmaya çalıştıkça histerik hamlelerle vücuduma abanıp, düğmelerimi açıyordu. içinde bulunduğum durum beni patlayacak noktaya getirmişit. üzerimdeki canlının bu kadar kendinden geçmesi ve tek entelektüel dostumu yitirme arefesi bende tarifi mümkün olmayan bir stress oluşturmuştu. bir hamlede kanepenin üzerine attım ceren'i. hemen kaçıp kurtulmak peşindeydim. kendimden geçmiş bir şekilde kapıya doğru yürüyordum ki, çevik bir hareketle önüme geçti. yalvarırım dur, dedi. gitme, ne olur gitme diye yakardı. kollarından tutup yolumu açtım elim kapı koluna gitti ve bana tüm hayatı sorgulatacak o insanı hiçsizliğe sürükleyen cümleyi söyledi:
'sırf çirkin bir kadınım diye sevişmeyecek miyiz? '
ne diyebilirdim ki? kapıyı açıp kaçtım, zaman daralmış artık nefes alamıyor gibiydim. tanrım bu nasıl bir yarqadılıştı? ne yaptın sen bu insanlara?
iki küçük liseli hala kapı boşlığuna gömülmüş konuşuyorlardı. yüzlerine iyice baktım ikisinin de. ikisinide yıllar sonra sevişmeye hakları vardı; çünkü ikiside güzeldi.
içindeki avcıyı, vahşeti, kan isteğini tatmine ulaştırma çabasıdır.
istanbul'u bilenler, kocamustafapaşa'yıda bilirler. mutlaka birçok istanbullu buradan bir vakit geçmiştir. onlarca camisi, her camisinin avlusunda yüzlerce evsizi olan güzide bir semtimizdir.
aylardan ocak; nasıl gerginim anlatamam. çıktım dışarı, bıçak gibi bir hava, it bağlasan durmaz, soğuktan osuruğun katılaşıyor, o derece...yürüyorum kaldırımda, hemen yanımda buz gibi yerde yatan bir evsiz gördüm. dişleri sapsarı, saç baş kir içinde, derisi kösele bir evsiz. yanına yaklaştım, hayatta mı acaba diye tekmeyle dürttüm ilkin. ıhhh diye inledi pasaklı yaratık. bu durum benim hoşuma gitti tabi, bir tane daha yapıştırdım karnına bunun, asdasda inanılmaz hoşuma gitti yeminlen, kendimi alamadım kaç tekme attığımı hatırlamıyorum. iyice rahatladıktan sonra, cebimden elli kuruş çıkarıp önüne attım. al sana dedim, yediğin dayak için veriyorum diye ekledim. nasıl sevindi fakir, görmeliydiniz. sonra hemen belediyeyi aradım, gelin toplayın bu şeyleri buradan diye atarlandım.
yaklaşık 7-8 ay önce burada bişeyler yazmaya hak kazanmıştım. bu benim için inanılmaz büyük bir olaydı. hayatımda hiç heyecanlanmadığım kadar heyecanlanmıştım zira; örtülü ifşa, güvenli flört, klavye delikanlılığı, kimliğinden sıyrılabilme ihtimali...
bütün bunlar mübarek ruhumun havalara uçmasına sebep olmuştu. minik ilçekis o gün şen ve şakraktı..
bilen bilir; 160 üstü aykum, inanılmaz sosyal kabiliyetlerim, enteresan deham, mükemmel vücudum ile sözlüğe ve buradaki sıradanlara katkıydı niyetim. sosyal kaygılardan, kendini kabullenememekten, ucuz varoluş çabalarından kurtulmaları için; sonsuz birikimimi siz; hayat yetersizleri ile paylaşmak istedim, amme hizmetiydi belkide, ilgi çekmek işin tuzu biberiydi sadece...
gel görki güç faşisti bir kaç sıradan moderatörün ve sürekli açık arayan yaşam yetersizi gammazların, müthiş baskısına uğradım. gayet nazenin olan iç dünyam bu saldırılarla yerle bir oldu. mübarek gözlerimden bir kaç damla yaş süzüldüğünü de utanarak itiraf edeceğim. bunu sebebi elbetteki sürekli çaylak edilmemdi. bir insan 7-8 ayda 10 dan fazla çaylak olur mu arkadaşım? şaşırmamak elde değil. neymiş aynı konuları irdeliyor muşum? neymiş provakatif başlıklar açıyor musum? hayatımda ilk defa, reelde asadasdasdasd diye güldürmüştü bu sebepler beni. asdasdasd diye gülmüştüm. garip bi durumdu...
çaylaklık cezası; bu mekanda bulunmak için yetersizsin, git piş ve gel demektir; başka bir açıklaması olamaz...ulen denyolar; siz kimsinizde benim mübarek dehamı sorgulayıp yargılıyorsunuz? lan ben doğunca şehrin sebeke suyu kesilmiş; onun yerine pekmez akmış pekmez. hanginiz doğunca böyle bir şey oldu? benim mucizelerimi daha ne kadar görmezden geleceksiniz? rahmetli ananem anlatır: meğer ben anamdan olurken, gökyüzünden bi ışık süzülmüş yer yüzüne, akabinde bütün mahalle, bütün şehir toplanmış ışığın başına, ışığın içinden daşşakları dışarıda bir maymun ile kamyon karışımı gayet nurlu bir yaratık elinde binlerce kağıtla belirmiş. ardından ' ey ahali, alın bu belgeleri, bunlar sizin geçmiş elektrik borçlarınızın affını gösteren belgelerdir. alın gayri, bütün bu iyiliklerimiz, nur yüzlü ilçekis'in dünyanızı şereflendirmesi adınadır. bunu bilin ve o sonsuz bilgeye saygıda kusur etmeyin sakın.' diye eklemiş. bu enteresan olayın benim çaylaklık cezalarım ile ilintisini siz sıradanlar bile fark etmiş olmalısınız. bunu paylaşmak istedim.
unutmadan ekleyeyim; dünyanın en sıradan topluluğu, galatasaray taraftarlarıdır.
