arzu edilen nedir? ölüm korkusuna duyduğumuz dehşet verici bağlılık mı?
kendi türünün nihilist bir felsefeyle yaşamasını yadırgamayan zavallı insan,tanrının nihilist olabilme ihtimaline neden şaşırıyor?
çürümüş balık bağırsağı;tanrım beni neden yarattın?
tanrı;hiç
kendi kıçını koklamaktan mutlu hayvan artığı;hiç mi?!
kendinle çelişiyorsun!
biliyorum. kim sana bütün doğrularımın, genel doğrularla bağdaşacağı garantisini verdi?
beni aldattın!
evet. neden şaşırdın?
bunu hak etmedim.
öyleyse üstü kalsın.
kusarken kafanızı klozetlere sokmanıza şaşırmıyorum. dünyaya gelmenin tek nedeni bok yemek olabilir.bunu özümsemiş halin hayranlık uyandırıyor.
evrende bir isim bırakmak için uğraşmanın nedeni dünyaya çalı süpürgesi olarak yeniden gelmenden korkuyor olman olabilir mi?
nasıl mutu olacaklarını bilen insanlara, karşı konulamaz bir öldürme arzusu duyuyorum.
dünyanın neresinde kim olarak yaşarsanız yaşayın;ama her anı mutlu kılmaya çalışmaktan söz etmeyin, gerçek olmayan bir mutluluktansa mutsuzlukla mutlu olan insanlar var.
insanların çokbilmiş, nezaketsiz, samimiyetsiz yakınlıkları midemi kaldırıyor.
kim olarak ölmek istediğinize karar vermek,kim olarak yaşamak istediğinizden daha elim bir mesele.
bu incinmiş bir yoksunluk duygusu değil, büyük bir yokluğun bütün hayatınızı esir alması durumudur.
her zaman gerçekleri söylemediğim doğru ama gerçek olmak zorunda bırakıldığım her saniyeyi bu dünyanın gerçeği olmak niyetiyle yaşadım.
peki ne idi ki bu dünyanın gerçeği? sonsuz sevgiden, merhametten ve insanlara yardım etmekten söz eden ama adam öldüren, sevdiği kadına karşı büyük kayıtsızlığıyla alkışları toplayan, çocuk sevicilerin burada her şey bir milyon diye bağırdıkları ucuz ve kirli hayatları...
gerçekliklerden böyle şuursuzca haz almaktan söz ederken büyük alkışlar aldım ancak dünyanında içinde bulunduğu bu çöplükte onlara yokluklardan bahsederken hep yuhalandım.
asık suratımdan şikayet edenlerin neden samimiyetsiz gülüşlerime bu kadar itimat ettiklerini bir türlü anlayamadım.
işini iyi yapamayan insanlara bunun nasıl bir etik anlayışına uygun olduğunu sorduğumda yüzüme uzun uzun bakıp benden nefret etmek için onları doğruları söylemekten başka bir neden bulmak zorunda bırakmadığım için bana olan minnetlerini görebiliyorum.
beni severek lütfettiklerini düşünen bu fındık beyinlilere söyleyebileceğim tek şey beni sevmeleriyle değil, beni eleştiren büyük cümleleriyle ilgilendiğim olabilir ancak.
bu ukala, edepsiz adam gerçek bir insan olabilmek için kurduğu cümlelerden sorumludur!
bir futbol ülkesi diye anılan ama 70 milyonun 3 takım tuttuğu bir "futbol kültürü" hal böyle olunca da, 3. ligleri, 2 ligleri, bank asyayı izlemeden futbol sadece bizden ibaret denilebiliyor hakkında.çağırsan bir arkadasini; kanka gel haftasonu karabukspor macını izleyelim desen, "siktir lan manyakmısın" diyecek zihniyetteki insanlar bu ulkede futbol bilgini kesiliyor.nasılda bir özgüven varsa schuster'e,rijkard'a,hiddink'e sallayabiliyoruz.bunlar bilmiyor futbolu biz biliyoruz!!real madrid'i,barcelona'yı çalıştıran adamlar bize yetmiyor..hafta sonu tavsanli linyit spor macı var.eğer çok da alışmadıysanız üst düzey futbola,hala mideniz kaldırabilecekse izleyin derim macı.
ibrahim tatlises'in vurulmasindan sonra haberlerde gordugum bir beyan.tum urfanin meydanlara toplandigi soylenince haberi ilgiyle izlemeye basladim.bir de ne goreyim!! ortada meydan falan yok bir elin parmak sayisini gecmeyecek kadar kisi toplanmis,ellerinde tencere tavalarla " urfa burda katiller nerede " diyerek durumu protesto ediyorlardi. (bkz: tencereler burda katiller nerede)
zaman ne denli hızla geçerse geçsin hayat öylesine sabit ki ancak ölüm büyük bir farklılık yaratabilir gibi geliyor bazen...
her şeyi yaşamış olmaktan ötürü müdür erken sıkılmamız yoksa erken gelen doygunluk mudur kestiremiyorum...
kalabalıkların içindeki derin yalnızlıklarımın ardından öz yalnızlığımla tanışmaktan dolayı memnunum...
telefon kullanmaktan nefret ediyorum ama şiddetle çalmasını arzuluyorum...
karanlıktan korkmayı unuttum sanırım...
uğruna her şeyi feda edebileceğim şey aşk mı,olmayan ailem mi yoksa özgürlüğüm mü?
neden evlenmekten korkuyorum?
son zamanlarda ne kadar çok kahve tüketiyorum...
dinlenmekten mi yoruldum, kronik yorgun muyum?
evim neden bu kadar soğuk; insansızlıktan mı?
ne zamandır bu kadar şiddetli üşüyorum?
biriyle uyumak ne kadar da önemliymiş... birini hissetmeyi ne kadar da çok seviyormuşum...
neden kendimi terk edilmiş hissediyorum ve buna rağmen neden kalabalıklardan kaçıyorum?
evden çıkmaktan korkar hale geldim...
sıklıkla kendimi mi tekrar ediyorum ne?
kafa dengi nedir? kimdir? benim neden yok?
maviyi en son neden ağustosta sevdim.. deniz aralıkta sevilmeyi hak etmiyor mu?
alaylı bir japon balığı mıyım? bu akvaryum da sazanlarla ne işim var?
son okuduğum kitabı ne zaman bitereceğim?
neden derdimi anlatmak bu kadar önemli?
beni anlayan biri var mı kendimi tanımak istiyorum?
aforizmalar neden hiç bitmiyor?
din, dil, ırk, mezhep, siyasi görüşler, cinsiyet neden bu kadar önemli ve ayırıcıymış gibi gözümüze sokuluyor.. insanlık bu kadar çıldırmış olabilir mi?
nerden olduğum, kaç yaşımda olduğum,görselliğim, neden ne düşündüğümden daha değerli? peki ben neden insanlara tepeden bakarak mutlu olmuyorum? sorun bende mi?
seks neden birine değer vermekten önemli olsun ki?
aşk ruh meselesiyse neden kendimizi etiketliyoruz?
kanaatime göre bu zamana kadar gelmiş geçmiş tüm filmlerin en iyilerinden birisidir. bir çok dalda ödül almasına rağmen jack nicholson'ın en büyük pişmanlığım bu filmde oynamaktı diye söylediğini duyduğumda çok şaşırdım. şaka gibi...
