maneviyata ve manevi değerlere saldırmanın cazibesine kapılmaktır.
kendisi için maneviyat, manevi değerlerin pek bir önemi olmadığı için, bu hassasiyete sahip kimseler de haliyle umrunda değildir bu güruhun. dilleri yettiğince, zeka ve karakterlerinin ölçsünde alay etmeye çalışırlar. inanca, inanan insanlara saldırmadıkları zaman rahat edemezler.
bir eroinmanın eroin krizi gibi mutlaka her gün böyle bir krize yakalanırlar. kriz geçene kadar zeka parıltısı esprilerini sol framede endam ettirmeden çekinmezler. ellerinde klavye kendileri çalar kendileri oynarlar. eğlenirler garipler.
fikir dünyaları, dünya görüşleri o kadardır. birine hakaret etmekten büyük haz alırlar. ama kendilerine en ufak bir lafta çok fazla agresifleşebilirler. ve kendilerinde bu hakkı fazlasıyla görürler.
inançlı kesimin durumu ise daha farklıdır. çünkü malum güruhun sahiplendiği kayda değer herhangi er kişi olmadığı için bunu yapamazlar. çünkü alay edecek onlar tarafından sahiplenen kimseleri yoktur. bu onların zavallılığı olduğu kadar, sahip oldukları tek şey olan ellerinde ki klavye ve az buçuk zekalarından kaynaklanır.
toplumu bölmekten başka bir halta yaramayan yaptıklarından fazlasıyla da zevk alırlar. ve de çok doğru yaptıklarını sanırlar.
ama bilmezler ki "edepli edebinden "susar"... edepsizde onu ben susturdum "sanar"!!
sukunet asalettendendir. her lâfa verilecek bir cevap vardır. lâkin; bakılır lâf lâf mı diye , bir de bakılır söyleyen adam mı diye.
siz çalıp oynayın. dışarıda olmayan cesaretiniz geldiği klavyenin başında kriziniz geçene kadar tatmin olun. belki birgün büyürsünüz.
