hakkinda ilginc anilara sahip oldugum, heyecan verici eylem. degisik bir ergendim ben, oyle cok isim olmazdi okuldan kacma denen seyle. lise birinci sinifa gelene dek bir kere bile okuldan kacma tesebbusunde bulunmamistim. sonra bir gun hayatimi degistiren ve hayatini degistirdigim biriyle tanistim, birkac ayda can ciger kuzu sarmasi olduk. ben dusunce insaniydim, o ise hareket. beni bir gun okuldan kacmaya ikna etti bu serefsiz. okulumuz da izmir'in gobeginde, ama her nasilsa arka bahce bir brezilya yagmur ormani gibi. koskocaman bir duvar var okul bahcesi ile apartmanlari ayiran, o duvari asip bir apartman bahcesine atladin mi tamam, rahatsin. okulun son gunleriydi. baska siniflardan ismini cismini bilmedigim insanlari da takmis pesine bu salak, beni de ikna etti, guya okuldan kacacagiz. bana da plan yapmak dustu. yok nasil hareket edersek suphe cekmeyiz, yok kacar gibi degil rahat gorunmeliyiz falan, goren duyan da hapishaneden kaciyoruz sanacak, oyle bir ciddiyet hakim ortaliga. neyse efendim biz bir sekilde aldik cantalari esyalari gectik o duvari, yuruyoruz. yagmur ormaninin icinden geciyoruz baya bildigin. bir ara bu pesimize takilanlardan biri 'bedenci geliyor!' diye bir feryat figan etti, en yakin arkadasim dedigim beni ikna eden serefsiz beni camurlarin icine ederek bir depar atti... neyse, bedenci falan gelmiyormus, ben ciktim camurlarin icinden, buna soylene soylene yuruyoruz. ben de tam bir izmir teyzesi ruhuna sahip bir ergendim o zamanlar, cazgirdim, kavga etmeye her an hazirdim, 'bu kizdan korkulur' dedikleri biriydim yani. tek olayim da bagirmakti, baska bir sey yok. ama nasil bagiriyorum... neyse geldik duvarin kenarina, apartman bahcesine atlayacagiz, herkes tek tek atladi, ben bakiyorum yok arkadas cok yuksek ben atlayamam. etek falan da var, is zor yani. oturdum oraya agliyorum bildigin atlayamam ben diye. krize girdim bildiginiz. sonra apartmanin balkonlarindan birine atletli, sigara tutturen bir adam cikti, basladi bize bagirmaya... 'yok efendim cok gurultulusunuz vay efendim sizi okula sikayet edicem' falan filan derken, ben basladim bu adamla bir guzel atismaya. adam bir yumruk atsa direkt felc olacagim gercegi aklima gelmedi. sen misin biz ogrencileri sikayet etmekle tehdit eden, yok efendim alti ustu okuldan kaciyoruz (goren duyan da okuldan kacma konusunda profesyonel sanacak), vay efendim sen hic genc olmadin mi... neyse adam iceri girdi kufurler savura savura (izmir teyzesi kavgayi kazandi beyler, yaslaninca da otobuslerde kavga ederim artik), ben de o duvari bir sekilde atladim. her yerim camur tabii. bir daha da okuldan kacmamaya yemin ettim ancak cok kereler bozdum o yemini... serefsiz arkadasim sagolsun. 'serefsiz' sifati ustune yapisti tabii sonra, hep oyle cagirir oldum.
aylardir memleketten uzaktayim, kardesimle de cok gorusemiyoruz. aramiz da pek iyi degil, babamin kopyasi tam, bacak kadar boyuyla ne bicim yalanlar soyluyor... ama kardes iste, atsan atilmaz satsan satilmaz ahahah. neyse, ilk defa feysbuk video chat yaptigimiz zamandi, aramizda soyle bir diyalog yasandi:
hi asl: cok ozledim ablacim seni, burnumda tutuyorsun.
- 5 saniyelik sessizlik, kardes etrafa bakinir -
kardes kisisi: kitle iletisim araclarinda televizyon var mi?
dondurma yemek icin buyuk bir istek duymayi biraktigim an. kucuklugumde dondurma icin aglayacak durumda olan ben, simdi dondurmasiz yillar bile gecirebilirim.
kardesim annemin ogretmenlik yaptigi meslek lisesinin cocuk gelisim bolumunde anaokuluna giderdi, onu okuldan alma gorevi de bana aitti cunku annecigim issiz babamdan hayir gelmeyecegini bildiginden 5-6 senenin borcunu odemek icin okulda kalir, sinavlarda gozetmenlik yapmak gibi ekstra islere gonullu olurdu. eve aksam 8'den once gelirse sansli sayilirdik yani. bir gun okuldan erken cikacakti, erken cikacagi nadir gunlerden biriydi. bunu bildigimden okuldan ayrilmadim, kardesimle birlikte annemi bekledik, aklimiz sira birlikte gidecektik eve, birlikte donecektik. bir iki saat takildik oyle, mutluyuz falan, okul bitti, ogrenciler dagildi, annem kardesimle konusuyor, birden kadincagizin telefonu caldi. o telefon konusmasinin ardindan yuzunun ne sekil aldigini hala unutmam... arayan apartmanin kapicisiydi. icra memurlarinin evimize gelip tum esyalari bir bir goturduklerini soyluyordu... eve nasil donduk, annem o kapiyi nasil acti, goturulen esyalari nasil tespit ettik bilmiyorum. gitmisti hemen hemen her sey... yemek yapamiyorduk, ocagi bile almisti icra memurlari. oyle oturduk sessizce, soguk, bos evin icinde. babam o sogukta balkona cikip sigara yakti ardi arkasina. annemi ona bagirirken dinledik kardesim ve ben. babam kaba kuvvete basvurmaktan cekinmeyen bir adamdi ama sadece o gun onu ne sesini, ne yumruklarini yukseltmeden sadece dinlerken gordum. biliyordu cunku, haksizdi. zaten ne zaman hakli olmustu ki?
guney kore'de lise ogrencisiyseniz, mecburen yapmaniz gereken durumdur. zira okula sabah cok erken saatlerde gidip aksam saat 10'da cikarlarmis. ben anlatanlarin yalancisiyim.
insanlari sevmekten vazgecemiyorum. hayir diyemiyorum, kus kalamiyorum, intikam alma gibi tutkularim da yok, nefret de edemiyorum, biri bana cok buyuk kotulukler yapsa bile hep sempati duyuyorum. kotuluk edenlerden kosa kosa kacmak yerine, en sonunda yine kosa kosa geri donuyorum. insanlari kirmayayim, uzulmesinler diye kendimi zorlar hale geldim resmen. yoruldum artik ama bu is tamamen bende bitiyor, keske biraz bencil olsaydim.
invite - inbite
very - bery
investment - inbestment
candace'i kandas diye okurlar bir de. simdilik kulagima carpanlar bunlar. bir de have'i dogru duzgun telaffuz edemezler, "haeeaav" gibi bir ses cikartirlar a'nin baskili oldugu. curly'ye kurli dedi bugun birisi mesela. ahahah. cok seker bir aksandir, bagimlisi olursunuz hatta benim gibi asiri kacirip gidip bu aksani konusan bir yarimadaliya vurulursunuz falan. aman diyeyim cok kulak asmayin bu aksana, adama buyu muyu bir seyler yapiyor, sonra kirik kalbinizle kaliyorsunuz.
biriyle bulusmadan once bulusana kadar defalarca kez arayip yanlis giden bir sey olup olmadigini teyit etmek, hala bulusuluyor oldugunu garantilemek. benim gibi telefonla konusmaktan nefret eden bir insan icin buyuk bir sey bu arama olayi yalniz, kendime engel olamiyorum.
seker, cikolata gibi seyleri yerken disleri degdirmemeye calismak, eriyip gitmesine izin vermek.
yeni dogmus kardesimi uyurken, goz kapaklarini zorla aralamak suretiyle uyandirmak, dudagindan opmeye calismak (hem ensest, hem pedofili hem de escinsel durtulerim varmis). sonra o da cok buyuk bir serefsize donuserek benden ocunu aldi tabii, orasi ayri.
sadece birkac aydir memleketten uzakta olmama ragmen ozlem, gurbet triplerine girdim ustune ustluk muzede turkce konusan insanlari duyunca hemen "aa merhaba" diye atladim. iki saat de lafa tuttum insanlari, zaten beni ekip gittiler "isimiz var" diyerek. durun nereye gidiyorsunuz daha size cig kofteyi ne kadar ozledigimi anlatacaktim...
malatyali bir baba ve aydinli bir annenin cocugu olarak dogup buyudugum sehirdir izmir, kendimi bir izmirli olarak niteleyebilirim sanirim. cunku kendimi ne malatya'ya ne de aydin'a ait hissederim izmir'e ait hissettigim kadar.
kendimi sansli hissettigim bir konu varsa, o da izmirli olmaktir. izmirli olmak her seyden once hatay'dan balcova'ya her nasil oluyorsa hic yorulmadan yuruyebilmektir. varyant'tan cikan eshot otobuslerinden nefes kesen izmir korfezini seyredebilmektir. 5 yasindayken, cok iyi hatirliyorum, anneme babama sormustum "bu haberlerdeki cinayetler hirsizliklar hep baska sehirlerde oluyor da niye izmir'de olmuyor?" diye. izmir boyle bir sehirdir iste, suc orani dusuk, neredeyse 4 milyon nufuslu buyuk bir kasaba gibi, herkesin birbirini tanidigi, birbirine guvendigi... izmir insani rahattir, akdeniz ruhunu tami tamina benimsemistir yani.
nasil mumkun olabilir bir sehrin bu kadar ilham vermesi, bu kadar buyuleyici olabilmesi? anlamasini bilenin ders cikaracagi bir oykude yasamak gibidir izmir'de yasamak.
istanbullularin izmirli oldugunuzu ogrendiklerinde "keske bilseydim onceden gelecegini de boyoz siparis etseydim, tadi damagimda kalmis..." demesini saskinlikla karsilamaktir. boyoz izmirlilerin gundelik hayatinin bir parcasidir, boyoz siparis etmek, boyozun tadini ozlemek de ne demektir oyle? iki adimda surasidir iste yali, boyoz saticilari sira sira gezerler sahilde, zor sey degildir izmirli icin boyoza ulasmak...
izmirli olmak, kokos teyzelerin "disarda 17, otobuste 77" demelerine sahitlik edip yine de gulup gecebilmek, ayni teyzelere otobuslerde yer vermeye devam etmektir. hayati alaya almaktir biraz da, fazla uzerinde durmamaktir ufak tefek detaylarin, hem su da bir gercektir ki, izmirli teyzeler bir kisir dongu gibidir, bitmezler, tukenmezler, bugun yer verenler yarin bir gun kokos izmir teyzesi olup ayni davranislari sergileyeceklerdir.
izmirliler belki de biraz tek tiptirler, "izmirli" lafindan belli zaten. kisinin izmirli olup olmadigini bir sekilde, havasindan suyundan anlarsiniz. bir degisik insanlardir yani. dogma buyume ankaralilarin, bandirmalilarin vs. elestirilerine de pek kulak asmazlar, "yahu bunu niye boyle yapiyorsunuz, cok sacma, metronuz da hala bitmedi, otobusleriniz cok eski bidi bidi" sacmaliklarini tinlamazlar yani. oyle gelmis oyle gidiyordur iste, izmirlinin pek isi olmaz gerisiyle.
izmirli tembeldir. ne yalan soyleyeyim, bir izmirli olarak ben de gayet tembelim. izmir buyuk sehirdir ancak o buyuk sehir telasini, havasini konak'ta bile yakalayamazsiniz. sahilde cimlerin ustunde uzanirken bu tembellige, rahatliga sukrederken; ayni zamanda bahri baba'da sofor efendinin molasini kafasina gore bitirmesini ve gelip otobusu calistirmasini beklerken de lanet edersiniz ayni tembellige ve rahatliga.
izmirli olmak, izmirinizle birakin ayni ulkeyi, ayni kitada bile olmadiginiz zamanlarda ozlemektir. aileden, arkadaslardan daha cok ozlemektir bir sehri. camdaki bugunun bulaniklastirdigi sehir manzarasina bakip evlerin isiklarini izlemeyi ozlemektir, agustos ayinda camii sokak'tan yuruyup eve donmeyi ozlemektir, fatih universitesi'nin oradaki site'den dondurma almayi ozlemektir.
su anda hayalini kurduklarimi gerceklestirebildin mi?
sonunda babanla ve diger sorunlu aile bireylerinle oturup konusabildin mi, ne hissettigini acik acik soyleyebildin mi cekinmeden?
sonunda sevdigin kadar sevilebilmeyi basardin mi?
hele ki sarkida gecen bu meshur hastaligin ilk yayildigi ulkeden gelen birine asiksaniz ve bu kisi size etmedigini birakmadiysa, soylemesi ayri bir zevk veren sarkidir.
bu yaptigima zalimlik demek az kalir. hatirladikca utaniyorum kendimden. nasil diyebilmisim diyorum... sinifimizda seker hastasi bir cocuk vardi ilkokuldayken. o zamanlar dogum gunlerini sinifta kutlamak modaydi, herkes pasta borek corek getirir, sinif annesinin bagirislari esliginde guya dogum gunu kutlanilir, eglenilirdi. bu arkadasimizin hastaligi yeni yeni basliyordu o zamanlar, yeni haberdar olmustuk. ogretmenimiz siniflarda dogum gunu kutlamasi yapmayi yasakladi tabii dogal olarak. benim icimde hep ukteydi, haziranda oldugundan sinifin son dogum gunlerinden biri benimkiydi ama sira benimkine gelmeden ogretmen yasaklamisti iste! ben ne yaptim? gidip o cocuga "biz cuma gunu benim dogum gunumu kutlayacagiz o gun sakin okula gelme!" dedim. o kadar pismanim ki bunu soyledigime, o kadar utaniyorum ki... keske geriye donup o ani degistirebilmemin bir sansi olsaydi. o cocuk da gidip ogretmene falan soyledi bu dedigimi, baskasi olsa pis ispiyoncu derdim ancak iyi ki soylemis, o soylemese ve ogretmen beni azarlamasa ben hala yaptigimi matah bir sey sanmaya devam ederdim. cocuk iste diyemiyorum, umarim bu bencilligimi telafi etmenin bir sansini bulabilirim bir gun.
ben hoslandigim insanlara takardim lakap, hala da devam ediyorum. ortaokuldayken bir cocuga asiktim, lakabi da x'ti. matematik mufredatinda x'ler y'ler girla gidiyordu o zamanlar, oyle bi etkilenme olmus demek ki bende. arkadas grubunun bile ismi vardi. z grubu derdik onun arkadas grubuna. yakin arkadaslari arasindan birinin adi kola'ydi mesela, sirf teneffuslerde paso kola ictigi icin. meze vardi, oz vardi, z vardi... x'in sevgilisinin lakabi da shit'ti. ortaokul ingilizcesi iste. bu lakap olayi ben bir gun cocugun yuzune x diye hitap edinceye kadar surdu. ne saskolozmusum ya. yine de dersimi almadim, lakap takmaya devam ediyorum. yarimadali var mesela simdi, sirf bir yarimadadan geliyor ve yarimadasi konusunda milliyetcinin onde gideni oldugu icin. onceki lakabi da broccoli'ydi, ne alakaysa. alman arkadasim bulmustu bunu zaten. kendi sevdigi cocuga da spinach diyordu. sebzelerle kafayi bozmus. nerede yarimadalinin ahengi, guzelligi. te allahim.
lakap takin, takmayanlara taktirin diyorum (ehe ehe cok garip oldu), ama benim gibi salaklik edip yuzlerine lakaplarini soylemeyin.
siz ona asiksinizdir, o sizi baska erkeklere yakistirip bi de ustune dalga gecer. acitir. hem dovmek istersiniz hem de sevmeye devam edersiniz. allah belasini versin durumudur. ama ote yandan da, adi ustunde asik oldugunuz kisidir, o sizinle ne kadar dalga gecerse gecsin, ne yaparsa yapsin sevmekten vazgecmezsiniz.
su anda yaninda oturup da gerceklestiremedigim eylem. bogazinizda bir dugum vardir boyle, yutkunsaniz da gitmez, tek caresi soylemektir, o dugum cozulsun istersiniz ama ote yandan da sizi reddederse kalbinizin etrafina sarilacak, atilacak ve en sonunda parcalayacak dugumleri de goz ardi etmek istemezsiniz. o da salak iste, anlamaz bir turlu. siz kendi duygularinizla cebellesirken o gider kedi videolari izler, kendi kendine tirnagini falan yer, kasiyla gozuyle oynar. tebrikler, ona soyleyemeden bir gunu daha gecirdiniz. bir dahaki sefere insallah.
