ailenle büyük bi tartışma yaşamışsındır,8 aydır birlikte yiyip içtiğin aynı havayı soluduğun oda arkadaşının arkandan çevirdiği olayları öğrenmişsindir,öğrenci ve şehir dışındasındır ve paranı çaldırırsın,uğruna arkadaşlarını bıraktığın sevgili çekip gitmiştir.
ne arkadaş bulursun yanında sevgiliden ayrıldığın için başını omuzuna yaslayıp ağlayacak ne de sevgili bulursun gözlerinin içine bakıp dünyayı unutacak.aile parçalanmanın son evresine girmişken paran bitmiş,hem ruh hem beden sağlığın kötüye gitmiştir.
kayıtsız bir kayboluş başlar.yok olmaya başlamışsındır.nefes alırsın,kalbinde atıyor yani bedenen tüm yaşam fonksiyonların normal ama ruhen kayıpsın...
birden olmaz dersin son bir gayretle yeniden başlamak gerektiğini düşünürsün sil baştan alırsın hayatı son gücünle ama bilirsin tarih tekerürden ibaret...
uyumak mı? sevgili yanında öylesine uzanmışken, onun nefes alışlarını seyretmek, hayata şaşırmak, varolduğuna binlerce kez şükretmek varken, uyumak mı? sevgilinin kokusunu çekerken içine, gözlerini kapatıp sıkıca sarıldığında, dünyanın döndüğünü bile unuttuğun o anda, sırf o an hiç bitmesin hiç sabah olmasın diye uyuyamazsın... sevdiğin gerçekse, o an gerçekse, uyumadığın halde gördüğün en güzel rüyanın ortasındasındır ve gün gelir ayrılırsan; sevdiğinin kokusu burnunda artık yalnız uyumaya mahkum edilirsin...ya da uyumayıp her gece tavana yazı yazmaya...
küçükken kuşlar neden uçuyorda insanlar uçamıyor diye sormuştum kendime, sonra evimizin üst katından kendimi boşluğa bırakmıştım... kötü bir deneyimle, insanların aslında uçamadığını anlamıştım...
15 yıl sonra, bir adamı hayatındaki herşeyin yerine koyabildiğini farkettiğin bir gün, onu öperken iç sesin sana yanlış anladığını hatırlatır:
uçmak budur işte,kuşlar gibi ama yekpare...
insan sevgisiyle vardır yada sevdiğiyle vardır...gerçekten seversen,birgün aynaya baktığında tek başına olmadığını farkedersin...içinde o geçsin ya da geçmesin,tüm esprileri,tüm konuşmaları,yolda yürüyüşünü bile değiştiren"o" dur.ve eğer sevgili senden giderse birgün farklı biri olduğunu anlarsın ama o olmak istemezsin yine "o"nunla olmak,yine "o"nun olmak istersin...
dertlisindir bir gece... aniden çıkar gelir, derdine ortak olmak ister... yürüyelim biraz der... birden farkedersin, aslında birlikte yürümek istediği yol, seninde yürümeyi istediğin yoldur... ellerinden tutar, sanki birdaha hiç bırakmayacak gibi... nasıl nefes aldım dersin bunca yıl... onun kokusu senin nefesin olmuştur artık... baktığın her yerde kesinlikle ondan bir parça vardır... yaşamak bu mudur? dersin... bunca yıl onun kokusu, onun gözleri olmadan nasıl yaşamışım dersin... onunla uyumak, yaşamak için gerçek bir neden olur...
birgün yanında sessizce uzanıp gözlerine bakar"onu sevmeyi" anlatrsın ona... o arkasını dönüp uyuduğunda düşünürsün "beni hiç sevmedi mi diye"... onun için en anlayışlı şekle büründüğün halde, onunla olabilmek için arkadaşlarını yarı yolda bıraktığın halde, tek istediğin bir parça sevgi olduğu halde, tam onsuz yaşayamayacağını düşündüğün bir anda o sensiz daha mutlu olacağını söyler... gitme demek istersin, seni seviyorum demek istersin ama boğazında o lanet düğüm, konuşamazsın. tüm sessizliğinle son sözlerini söylersin: "ellerimi sakın bırakma..."
ve bir daha asla nefes alamazsın...
1.asla aşık olma!
2.asla kendinden başka kimseyi sevme *
3.kendinden başka kimseye saygı duyma *
4.asla asla deme!
tüm bunları yaptıysan ve hala yara aldıysan:
hayattan yara aldım ama yeni bir deneyim kazandım diyerek kendini avutabilirsin...
bitirme kararını alabilen sevgilinin bu kararı alabilme gücü göz önüne alınıp, bunu kolayca tekrar edebileceğide düşünülmelidir. asla yapmam desende, sevdiğinin özlemi çökünce küçücük yüreğine, geri dönsün istersin, tekrar ona sarılıp uyumak istersin, herşeyi bir kenara bırakıp gözlerinin içinde bakıp* kendini bulabilmek istersin...
