Anlatacağım andır. Dinsiz bir insanım fakat rüyaların yorumlanmaya müsait anlamları olduğuna dair vesaire bazı metafizik inançlara yatkınlığımı yenemedim. Can dostum kedim panda yaklaşık 1 yıl önce gözlerimin önünde 5 dakika boyunca can çekişerek trajik şekilde hayatını kaybetti. Panda, kendime gelip aklımdan attığımı zannettiğim anlarda rüyalarıma girdi hep. Rüyalarımda bazen tekrar ölüyor, bazen de tam kavuşacakken, sarılacakken kayıp gidiyor ve rüya bitiyor. Velhasıl kelam bir gece, sabahında iş için uzun yola çıkacağımı bilerek uyudum. Trafikten de çocukluk travmaları sebebiyle oldum olası korkarım. O gece gördüğüm rüya ise yine panda'ydı. Belki 1 saat boyunca sevip kokluyordum rüyamda. Sabah uyandığımda sanki üstümden bir ağırlık kalkmış hissinin yanında, bu rüyayı tekrar yaşayamama ihtimalinin verdiği burukluk ile uyandım. içim maneviyat doluydu ve aklıma ilk gelen düşünce şuydu: bunca zaman rüyalarımda ona dokunamadım, şimdi ise doya doya birlikte olduk, acaba buluşma vakti mi?
Otobanın sol şeridinde 140 civarı hızla ilerlerken sağdan sıkıştıran araba yüzünden önüme kıran tırın altına girmeme 50 cm kalmıştı. Çok kısa bir süre önce de fren merkezi hidrolik kaçırıyordu ve üzerine el freninin halatı gevşemişti. Bunları tamir ettirme zamanlaması ve birçok parametrenin bana sans getirmesiyle feci bir ölümden kurtuldum. Bunu da zihnim pandamın bir hediyesi olarak görmeye itiyor beni. Her düşündüğümde, her aklıma geldiğinde hala göz yaşlarımı tutamıyorum.
Umarım bir yerlerde mutlusundur dostum, tek arkadaşım. Bir elveda daha
Yaklaşık 2-3 sene önce herkesin yaşayabileceği türden bir şey yaşadım. ilk görüşte aşk mevzusuna inanmıyordum ve bu yaşadığım şeye rağmen hala inanasım gelmiyor. Metrobüsteydim. Hemen karşımda bir kız vardı ve yaklaşık 45 dakikalık yolculuğun neredeyse tamamını ona bakarak geçirmiştim. Kafam çok karışık ve şaşkın durumdaydım. köprü durağında inecek olmama rağmen inmedim, kızı takip edecek halim yoktu ama bırakıp gidememiştim de. Söğütlüçeşme'de mecburi indik. inerken onun beni görme ihtimali yoktu ama ben onu izliyordum. Elinde valiziyle hızlı trenin önündeki otoparkın girişindeki durağa yakın yol kenarında beklemeye başladı. Ben simitçi arabasının şeffaf tentesinin ardında gizlenmiş bekliyordum. Gidip onunla konuşma ihtimali aklıma bile gelmemişti çünkü benlik bir şey değildi bu. Ne münasebet, hayatımda yapmadığım şey. Kız yolda beklerken aklımda senaryolar kuruyordum. Sigara içmek için durdu, birazdan trene girecek. Hayır sigara içmedi ve içecek gibi de durmuyor. Otobüs bekliyor, hayır durakta bile değil. Bir yakını oralarda onu görmeye geliyor, vedalaşıp gidecekler. Olabilir çünkü etrafını izliyor ve birini bekliyor gibi bir tavır içinde. Başka hiçbir şey yapmıyor. Çaktırmadan etrafını izliyor. Bir süre sonra ben onu izlemeye devam ederken gitmeye karar verdi ve hızlı trene doğru yürüdü. Şaşkındım çünkü bütün senaryolar boşa çıkmıştı. Belki de beni bekliyordu. Hemen ardından takip edersem yanlış anlaşılır diye düşünüp araya mesafe koydum. Ama gittiğimde orada değildi. Belki o da ne kadar aptalım diyip yoluna devam etmişti. 3 yıl civarı geçti, hala pişmanlığını taşıyorum. Yolunun üzerindeki bütün üniversitelerde ismini cismini taradım ama bulamadım. Eğer böyle ağır dozda bir hissiyat yaşarsanız ne olacağını düşünmeden yapmanız gerekeni yapın. Hayat çok kısa ve de hesapsız.
zweig'in 500 sayfanın üstünde bir romanı vardı, sanırım adı "acımak" .
niyeyse genelde en vurucu aşk hikayeleri, aşk romanı olmayan kitaplardan çıkıyor.
aşk hayatımı o kadar hor kullandım ki şimdiye kadar hayatıma girmiş ve gitmiş olan 10-15 kadının hepsinden iğreniyorum. hem üzdük hem üzüldük ve hiçbirinin güzel hatıraları kalmadı. 8 yıldır tamamen yalnızım ve öyle zehirli bir şey, öyle bir bağımlılık ki...
yıllardır beklemekten başka bir şey yapmıyorum. odamda sigara dumanına boğduğum kaktüsle aynı kaderi paylaşıyorum. nasıl olacak bilmiyorum. akıl sağlığımı kaybediyorum.
artık sosyal medyada katillerin örnek alınıp övgüler alan kişiler olduğu, orospuluğun ve çıplaklığın normalleştirildiği, kara mizah adı altında engelli insanlarla, ölümlerle ve dinsel öğelerle hiç de komik olmayan şekilde dalga geçildiği, kadınların kendilerini yazar kasa veya seks oyuncağı gibi tanımladığı, erkeklerin ise son derece garip sapkınlıklarını gördüğümüz(sadece onlyfans'ın ilgi görmesi bu salaklığı anlatmaya yeter) ve kendilerine bir kadın katili keko havası vermeye çalıştıkları bir dönemde yaşıyoruz. aptal şarkılar, aptal videolar, aptal kitaplar, aptal diziler bir bir ortaya çıkıyor. özellikle son 5 yılda daha fazla gözümüze sokulan garip sosyal medya içeriklerine, insanların özgürlük adı altında bütün görmemişliklerine, sapkınlıklarına, ahlaksızlıklarına şahit oluyoruz. reklamlar, markalar ve popülarite her şeyi yönettiği gibi bütün bu kaos insanlığı batağa sürüklüyor. insanlar nasıl buradan dönüp normal kişiler olacaklar, mümkün değil. sosyal medyadan uzak kalmamız şart.
geçen maçta 4 gol birden attı, en az 1 ay daha gol atmaz umudu başka birine bağlamak lazım.
not: adamın gol kariyeri yılanın beslenme şeması gibi: 2-3-4 gol birden atıyor, sonra 1 ay gol atmıyor.
çirkin demek tam anlamını karşılamıyor ama görüntüsü bakımından cinsellik uyandırmayan, herhangi bir fikir uyandırmayan bazı kişilerden cinsel olarak çok hoşlanıyorum. bunun bir ismi var mi?
benim için bu yaş çocukluğumdan beri 24'tü. öyle hissederdim. sonrasında ise kendini yetişkin olduğuna ikna edersin. hala içinde bir parça aynı çocuk vardır ama alışkanlıklar, yaşam değişir.
herkes bunu yaşıyor mu bilmiyorum. bazı görüntüleri beynim 3-5 yaşlarımda aklıma kazınan belli belirsiz hatıralarla eşleştiriyor. sadece bir anlığına gözüme geliyor ama hatırlamıyorum. genelde huzurlu şeyler oluyor.
en güçsüz olunan zamanlardır, bütün acılardan farklıdır. her hayal kırıklığında, hayatta yaşadığınız bütün kötülükler toplanıp üzerinize saldırıyormuş gibi hissedersiniz. en büyük nefretler, en kötü kararlar bu anların mahsulüdür.
hakkında yazılan, çizilenlere rağmen bilinmezliğini ve göreceli oluşunu koruyan; iyi mi yoksa kötü mü olduğu bilinmeyen, kötü de olsa istenen duygudur. kendini birine muhtaç hissetmek bazen sadakatin erdemini, bazen de duygusal güçsüzlüğünü gösterir insana. her ibretlik olay gibi en az bir kere yaşanmalıdır kanımca. ayrıca aşk kavuşmak değildir. kavuşmak bir şeyleri bitirecek bir başlangıçtır. aşk bence hasretle daha fazla alakalıdır.
mutsuzluk, bir olaya bağlı geçici bir şeyse çözüm kediler, çikolatalar, film geceleri gibi basit şeyler olabilir. ancak bazılarımız gibi varoluşsal bir mutsuzluğa en iyi gelen şey, bir şeyi tutku haline getirip kendini uzun süreler meşgul etmektir. adeta o şey için yaşamanız gerekir. aksi takdirde duvarlarla başbaşa kalırsınız.
lise sınıfından muhabbetim olmayan bir kızdan hoşlanıyorum uzun yıllardır. uyumakta genelde zorlanan biriyim. onunla bir gelecek hayal ederek uykuya dalabiliyorum yıllardır. rüyalarımda görüyorum. biliyorum açılsam belki güzel şeyler olacak ama kendime güvenemiyorum. yalnızlığa alışmış biri her güzel şeyi bok edebilecek tehlikeye sahiptir.
