imkansız olan bir şeyi sevmeyi öğrendim.
bazen çok seversin sen bile fark edemesin nasıl olduğunu bilmezsin her şeyden vazgeçtiğin anda biri çıkar saflığıyla gülüşüyle seversin sanki her şey tekrardan başlar senin için ömür boyu birlikte olamayacağın biridir ama yinede bir şeyler için çabalarsın imkansızı yaşamak için çabalarsın hayatın değişir her şey farklı bir boyut kazanır tüm yaşadıklarını unutursun hep onunla kalmak istersin yaşamak ve yaşamın boyunca ki nefesiyle doymak istersin kimse anlamaz seni herkese bir şeyler anlatırsın içinde ki fırtınayı dışarı çıkartmaya çalışırsın sesini duysalar bile anlamazlar günler geçer artık geriye dönüşün yoktur olsa da dönmek istemezsin korursun kollarsın oda sana sahip çıkar arkanda durur akıl verir daha çok bağlanırsın hayata kendin için değil onun için bağlanırsın bazen kavgada edersiniz ama yine yanına gidersin özür dilersin canını yakmak üzmek istemezsin aslında olayı o başlatsa bile sen ağzını açmazsın çünkü bir kere sevmişsin yavaş yavaş kopar aranızda ki bağlar senin canın yanar dolarsın ağlarsın içersin çünkü elinde ki tek fırsatta kaçmıştır sen inanırsın bir kez daha inanmak istersin ayrı kalacağınızı bile bile kendini üzeceğini son kalanın sen olacağını bile bile yaparsın bunları ayrıldığınız da zaten biliyordum dersin ama biri sana sonunu bildiğin halde niye devam ettin diye sorsa bir şey diyemezsin ama yapmışsındır neyin nasıl olacağını bilerek sevmişsindir ayrıldığınızda da sorarsın ona ''neden'' cevabını onda bulamazsın etrafındakilere sorarsın bu soruyu yine cevapsız kalırsın en son çare olarak kendine sorarsın kendin de cevaptan başka her şeyi bulursun ama cevabını bulamadıkça kendini yeyip bitirirsin. hayatta ki son isteğin de çöpe atılmıştır.
hala soruyorum neden diye...
