Düşmanımın düşmanının düşmanı sanırım ilk saydığım düşmanıma denk geliyor ki laf kalabalığı işte. yada başkası da olabilir o zaman ikiye iki ayrılırız.
çocukluğumun efsanesi. ilkokul yılları mahallede toplanıp evlerin arkasındaki dağa tırmanıyoruz. aramızda bizden yaşça büyük emin vardı. dağda ise üst tarafı oyuk bi kaya. insan yüzünü andırıyodu. emin piçi bu kayanın arkasına geçip konuşuyodu biz de kaya konuşuyo sanıyoduk hep bi heves konuşan kayaya gidiyoduk. biri de demedi ki aga bu nedir?
yeni yeni netleşiyo kafamda. bu emin piçi zaten bana küfür öğretirdi ben de eve gider söylerdim. anneme ırısbı çıcıgı dedim iki ay ben. allahtan ilgilenmediler de unutulup gitti küfürler.
küçükken hepimizin kakamızı yaptığımızda annemize haykırış biçimimiz. genelde misafir varken söylenirdi bu. yoksa anneeaa bitteeaa derdik. ama misafir bizim kıymetli popomuzu annemizin sildiğini anlamasın diye annneaa peçeteeee derdik. adam olacak çocuktuk da neyse.
ayrıca sözlük kızlarını tenzih ederim. onlar tabi ki sıçmıyor ve sıçmadılar. ha ola ki sıçarlarsa pembe sıçarlar ve kokmaz. ha oldu da koktu parfüm kokar.
