"biz uzun süredir diyarbakır d tipi cezaevinde tutuklu bulunan üniversite öğrencileriyiz. bu uzun tutukluluk süreleri eğitim hakkımızı engellemekle beraber, birçok açıdan bizlere ağır mağduriyetler yaşatıyor.
toplumsal sorunlara karşı gösterdiğimiz duyarlılıktan dolayı cezaevine alındık. türkiye'de öğrenci profili duyarsız, tepkisiz, alakasız ve hiçbir şeyle ilgisi olmayan bir tipoloji olarak bilindiğinden, bilinmek istendiğinden, biz öğrencilerin toplumsal sorunlara müdahil olması doğru görülmez ve ağırca cezalandırılıyor. yargılama aşamaları ile uzun tutukluluk süreleriyle nötrleştirilmek isteniyoruz.
on yılın altında ceza almak istisna gibi. bir öğrencinin bu kadar ağır cezaları hak edebileceği "suç"u ne olabilir? basın açıklaması mı? demokratik ölçülerdeki protestolar mı? boykotlar mı? bu ülkede yaşayan ve bu ülkedeki sorunlara müdahil olmak isteyen demokratik itirazlar mı? bir ülke düşünün ki kendi öğrencilerine "ideolojik halay çekti, elinde taş izi var, kimi görüntülerden yola çıkarak ağzı açık slogan atıyor" gibi tümü sübjektif algıya dayalı cezalar verilebiliyor.
roboski katliamı görülmüyor ama öğrencilerin oldukça demokratik ve hak düzeyindeki tepkilerine vicdansızca cezalar yağdırılıyor. şunu tüm açıklığıyla belirtiyoruz ki: bu ülkede sorunlara duyarsız olmayacağız, refleksleri ölmüş insanlar haline gelmeyeceğiz. hakikat arayışçısı ve doğruları dile getirmenin duruşu içinde olacağız. demokratik, insani, kimliksel, dilsel ve doğuştan gelen özgürlüğe dayalı haklarımızı koruyacağız. bunlar suç olamaz.
demokrasi özgürlük ve gerçeklerin peşinde olan herkesi hakikate davet ediyor ve destek vermesini istiyoruz. çeşitli zamanlarda bakanlık cezaevlerinde bulunan öğrenci sayısı hakkında açıklamalarda bulunuyor. gerçeğin bu açıklamalar doğrultusunda olmadığını bugün itibari ile (çünkü her an bu sayı artabilir) sadece diyarbakır d tipi cezaevi'nde bulunan 53 öğrenci kanıtlıyor.
salih tekin - yusuf eren, diyarbakır d tipi kapalı cezaevi"
sanıyorum türkiye sınırları dahilinde değil bu şehir. hadi her ilde olmasını geçtim, her ilçede mi olur bu şifa eczanesi denen saçmalıktan? il olunca başbakanlıktan yolluyorlar bunu herhalde.
bunlar aslında üç kardeş. bir de sağlık eczanesi ve şule eczanesi var. her yerdeler.
edit: ahaha, yalnız şule eczanesi muhabbeti yapılmış bile hemi de üç gün önce. ayıp olmasın, sadece rastlantı olsa da kredisini verelim.
nefretin dinle kesişim kümesi. kırk kadar üyesi olan, aşırı muhafazakar ve fred phelps adında nefret topu bir adam tarafından yönetilen bir cemaattirler.
kendilerini her cenazede pankart açarken görebilirsiniz. ilk kez matthew shepard' ın cenazesinde boy gösterdiler. fag matt in hell gibi pankartları vardı. ben de o vesileyle öğrendim bunların varlıklarını. aradan geçen on beş senede dio' nunkine varıncaya dek her cenazede vardılar, amerikan şehitlerinin cenazelerinde de çıkıyorlardı iyi ki tanrı onu yanına aldı diye. (savaş karşıtlığı değil azizim, amerika' dan da nefret ediyor bunlar. sebep hıristiyanlığa hizmet etmemesi)
şahsen başarılı bulduğum bir film var haklarında: red state tavsiye edilir.
dokuzuncu nesil yazardır. ayrıca kendisi bana bir yerlerden tanıdık gelmektedir, eğer doğru kişiyse ve doğru hatırlıyorsam nicki scooby doo ile fatih terim kombinesidir. değilse uyarsın da düzelteyim.
galatasaray içinde çıkan anlaşmazlıklar sonucu takımdan ayrılan bir grubun kurduğu futbol takımı. şampiyon olduğu sezon (1937-38) fenerbahçe' yi 4-2 ve 5-2, galatasaray' ı ise 6-0, 7-0 ve 4-2, beşiktaş' ı ise 1-0 yenmiştir. averajdan şampiyon olduğunu da ekleyelim.
eşcinselleri her zaman destekledim, ayrımcılığa uğradıklarında elimden geldiğince yanlarında oldum, oluyorum ve olacağım da... ancak, ilk defa eşcinsel temalı bir şey beni rahatsız ediyor. bilmiyorum, 4 yaşındaki bir çocuğun eşcinsel olduğunu nasıl anlayabilirsin? anne çocuğunun efemineliğini anlatıp duruyor, 4 yaşındaki oğlunda "she" diye bahsediyor ve prensesim diyor. bilmiyorum, 4 yaşındaki bir çocuk nasıl efemine olabilir, ya da 4 yaşındaki bir çocuktan nasıl bir erkeklik gösterisi bekliyordu? benim gözümde bu çocuğun cinsel kimliğini kabullenmek değil, bu başka bir şey. her neyse...
filme ismini veren mandalina kabukları nedir, onu da pozitif yaşam derneğinin ilgili sayfasından çalayım:
--spoiler--
yolda karşılaştığımızda
mandalina kabukları koyardık gözlerimizin üzerine,
artsın acılara dayanıklılığımız diye
yıllar sonra, ne olmuştur acaba
o bir zamanlar mandalina kabukları konulan
göz kapaklarına
o sonu mutlaka ayrılıkla bitecek çocukluk
ama tüm yaşamın tek gerçek aşkına
neler gösterilmiştir o iki çift göze
artık neleri görmesi istenmemiştir o iki çift gözün
değmez yağmurlar yağarken yanaklara
ve kim
bir daha, hangi başka gözün üzerine koymuş
koyabilmek için yanıp tutuşmuştur
bir başka mandalinanın kabukalarını
dayanıklılığı artsın diye acılara
kaç saniyede
kaç göz açıp kapayışında geçer uzun seneler
yağmaz yağmurları beklerken çorak yanaklar
gözlerin altındaki torbalar
geçmişi göremezken büyükler
geleceği mi görür çocuklar
"haris alexiou"
-1-
nisanın biri-istanbul/2004
rutin kontroller için istenilen hiv + testinin sonucunu almak için hastaneye gidiyorum. bir gün öncesinde de arkadaşımla dalga geçiyoruz "ya pozitif çıkarsa" gibilerinden...
laboratuvardaki görevliye ismimi söylüyorum, hemşireyi görmeniz gerekiyor diyor, bir an kasılıyorum. herkese ne kadar uzaksa bu virüs, bana da bir o kadar uzak diye düşünüyorum. virüsü taşıyan hep başkaları olmuştu şimdiye kadar,ölüme giden hep başkaları idi. televizyonlarda ve aids gününde gazetelerde denk geldiğim bir haber konusuydu sadece benim için....bana bu kadar yakın olabileceğini düşünemiyordum.
"testiniz pozitif" diyor hemşire ve elime bir kağıt uzatıyor, il sağlık müdürlüğüne verilmek üzere. "ama korkmayın" yalancı pozitiflik olabilir diye de ekliyor. hemen dışarı çıkıyorum, bir nefes almam lazım. kendimi kandırmak istiyorum ama bir tarafım evet işte pozitifsin diyor. ankaradaki, dün gece birlikte dalga geçtiğimiz arkadaşımı arıyorum. "pozitif çıktı" diyorum."emin misin" diyor, konuşamıyorum, sesim titriyor ve kapatıyorum telefonu. akşama kadar kimseyle görüşmüyorum, koşuşturuyorum. i.ü çapa hastanesinin önünde tramvayı beklerken ilk annem düşüyor aklıma, ağlamak üzereyim, durağın ucuna gidiyorum. nasıl yani... -pozitif- birden bütün dünya çekiliyor, uzaklaşıyor ve anne diyorum sessizce, artık akıyorum.tramvayda kendimi canlı bir bomba gibi hissediyorum, elimin değdiği her yer beni ürkütüyor. ikinci soru geliyor peşisıra, işyeri...evet ölümü düşünemiyorum, ölümü düşünemeyecek kadar korkuyorum. nisanın biri, artık biri bu şakayı bitirsin diye bağırıyorum içimden.
doğrulama testi yapılması için hastanenin koridorunda bekliyorum, çığlıklar atıyor birileri ama içerisi buz gibi sessiz. hemşire, kanımı alırken ellerim titriyor "sakin ol" diyor, konuşamayacak kadar doluyum.ve pozitif olduğum resmen onaylanıyor.
-ikinci gün
bu günün saatleri yok aklımda, akşam ankara'dan üç arkadaşım -ben ne kadar gelmeyin dediysem de- çıkıp geliyorlar, hiç konuşamıyoruz, sarılıyoruz birbirimize, söyleyeceğim hiçbirşey yok o anda. ve o gece evde bir sürü boş yatak olmasına rağmen, biz dört çocuk, birbirimize sarılarak yer yatağında yatıyoruz. çok korkuyoruz çünkü. -korkuyorum- sabah evde duramıyorum. ortaköyden-rumelihisar a kadar o rüzgarda yürüyoruz, fotoğraf çektiriyoruz. ben son fotoğraflarım olduğunu düşünüyorum.çay içtiğimiz yerde küçük bir çocuğa uzun uzun gülüyorum. bilmiyorum. ben güldüğümü zannediyorum o an....
akşam dönmek zorundalar, son vedalaşma diyorum içimden, gidiyorlar. yeğenime, anneme söylenecekler konusunda bir mektup yazıyorum, kitaplarımı dağıtıyorum sonraki günler. -gelecek yok- yaşamımı dağıtıyorum, yaşamımı dağıtıyor muyum, yaşamımı çalıyorlar. tek hissettiğim bu, " yaşamim çalindi"...
-2-
doktorlardan biri, internette bir grubun varlığından bahsediyor, hemen ölmeyeceğimden, hatta uzun bir süre yaşayabileceğimden. ben hiçbirşey duymuyorum.o gruba üye oluyorum. sakin ol diyorlar, alışırsın, kendini koyverme diyorlar. hıv + insanlardan oluşan grubun, benimle dalga geçtiğini düşünüyorum.
aylar aylar sonra anlayabiliyorum onları ancak ve sonraları bu gruba giren kişilere aynı şeyleri ben söylüyorum. ama ilk günler herşey benim için koca bir yalan ve o günlerin birinde gruptan elif bana mandalina kabuklarını gönderiyor artsın acılara dayanıklılığın diye..... günlerce bu sözleri okuyup bu şarkıyı dinleyip ağlıyorum. bir yandan da dayanıyorum.. gözlerimin üzerine koyuyorum o mandalina kabuklarını. acılara dayanabilmek için ve o mandalina kabukları şimdi yeni gruba giren hıv+ lerin gözkapaklarının üstünde, acılara dayanabilseler diye..........
-3-
alıştık mı
hayır...
dayanabiliyor muyuz
belki...
ama her ne olursa olsun yaşıyoruz, kimimiz kahkahalarıyla, kimimiz şiirleriyle, kimimiz hüznüyle, kimimiz fiziksel acılarıyla, kimimiz kitapları ve filmleri ile
kimi çocuğu için, kimi yine birisine sarılıp onunla yürümek için, kimi sevdiğini daha çok görmek daha çok koklamak için.
yaşıyoruz...
hem de zamanımızın çok değerli olduğunun farkında olarak.
yürüyoruz....
taksim meydanı'ndan geçip i̇stiklal'e dalıyoruz, binalara bakıyoruz, size değiyoruz, canlı bomba olmadığımızı biliyoruz artık. bunun sadece bir virüs, tıbbi açıklaması olan bir hastalık olduğunu ve suçlu olmadığımızı biliyoruz. daha çok koruyoruz karşımızdakileri, daha çok korunuyoruz. temkinli ama daha sıcak sarılıyoruz sevdiklerimize, çocuklarımızın bebek kokusunu daha çok içimize çekiyoruz. film festivallerinde bilet kuyruğuna giriyoruz, konserlerde dans ediyoruz, yağmur altında koşuyoruz, bozuk kaldırımlara küfrediyoruz ve ne olacak bu memleketin hali diye yine ahkam kesiyoruz.
azalarak bitmekte olan eğitimdir. eğer ki bugün bir öğretim görevlisi derse beyaz yerine siyah önlük giyerek geliyorsa, bunun aksini iddia edebilecek kimse yoktur.
ek: az önce önümde üç tane entry vardı sanki ne oldu onlara?
2 aralık 2011 cumayı cumartesine bağlayacak gece balans volt' ta katkılarıyla ve turkmsic istanbul yerel kurulu, taksim rotaract kulübü ve pozitif yaşam derneği tarafından gerçekleştirilecek etkinlik.
--spoiler--
Dönemin, eşi benzeri olmayan konsepti, şovları ve mini konseriyle karşınızdayız...
... HIV/AIDS bilinclendirme seminerleri ve Taksim'deki 1 Aralik Dunya AIDS günü yürüyüşünün ardindan, 2 ARALIK CUMA aksami alternatif müziğin sevilen isimlerinden GÖKÇE'nin vereceği mini konserle HIV / AIDS bilinçlendirme projemizin sıradaki adımını BALANS VOLT'ta Pozitif Yaşam Derneği'nin katkilariyla gerçekleştiriyoruz.
teoman tarafından sevişirdik bazen adıyla bestelenmiş ahmet erhan şiiri. tabi budana budana dörtte birine düşmüştü şiir bestelenirken.
geceyarısı, karanlık bir bozkırda
işıklar içinde akan bir tren kadar yalnızım
içinde onca insan, içinde dünya...
soluk soluğa, demirden bir ırmağa mahkum
ve bilmeyen sonsuzluk nedir,
haklı olan kim bu kargaşada?
ateş ve su, yaşam ve ölüm, irin ve şiir
ucu bucağı olmayan bu çığlığın
ortasında nasıl barışılabilir?
anlamak isterim, hangi yasa
bir beşikle bir darağacını
aynı ağaçtan, ne adına varedebilir?
sorular sormak için geldim şu dünyaya
yasım acıların yasıdır
boynumu üzgün bir çiçek gibi kırıp da
yollara düştüğümde, başımda deniz köpüklerinden
ya da sabah yellerinden bir taçla
yürüdüğüme inanırdım - yanılırdım
geceyi günle, acıyı sevinçle kardığım
bu söylencenin bir yerinde durakladım
ve anlatamadım, konuşamadım bir daha.
acını ödünç ver bana, gözyaşlarını
damarlarında uyuyan sevinci ödünç ver
yitirdim çünkü onları da..
i̇lenmiyorum, el çırpmıyorum artık
ne aklımda yaşadıklarım üstüne düşünceler
ne de geleceğime dair bir tasa.
gelirken çan çalmıyor yalnızlık
bir adam, bir sokak, bir ev
yüzle, gülüşler, susuşlar boyunca
soruların vardı senin, ne çok soruların
gözlerin dünyayı eleyip dururdu boyuna
bir fısıltı gibi başladı sevgim
çığlık oldu, kağıtlarda çiçek açtı sonra
sonrası...mutlu bile olduk bazı
artık sen yadsısan da ne kadar
ya da ben bilmiyorum mutluluk nedir
anlatsın yollar, yollar, yollar...
şimdi gece, soluğumu verdim içime
az önce kağıtlara gül kuruları serptim
dolaplardan kekik, nane kokuları çıkardım
öylece serptim, seni yazacağım diye
sen ki, deniz görmemiş bir deniz kızısın
aklımın almadığı bir yerde, öylesin
şimdi gece, iki kişilik bu yalnızlık
bize artık yeter de artar bile...
dünyanın ölümünü gördüm, suyun toprağın
en yakın dostlarımın birer birer
vakitsiz açan çiçeklerin, vakitli doğan çocukların
ölümünü gördüm, ama kimse
i̇nandıramaz beni öldüğüne sevgilerin!
yaşam ki bir kum saatidir usulca akan
dolan sevgilerimizdir biz boşaldıkca
yaşımız biraz da sevgilerimizin akranıdır
vereceğimiz tek şey budur dünyaya.
şu dağılgan yüreğimi, şu köpüklere imrenen
yüreğimi bir gün yollara atarsam
bir gün bir nehir yataklarına dolarsam, korkarım
suyumun çoğu senden yana akacak
bütün sözcüklere adını ekleyeceğim
güldeniz, gülekmek, gülyağmur, gülsarap
gülaşk, gülsiir, gülahmet, gülerhan
ey gül yaşamım, yitip giden düşlerim!
gecelerdi, solgun - sessiz tüterdi yüzün
yatağımda bir kımıltıydın, dilimde türkü
uykusunda konuşurken sesini öptüğüm
varmak için beyninin kıvrak dağ yollarına
kokundu, bedenimi saran o ince buğu
esintisinde usul usul yürüdüğüm
ki değişmem yaseminlerle, portakal ağaçlarıyla..
sanki bir kız yürürdü yollarda
evimin sokağına girer, paspasa ayaklarını silerdi
kapımı açardı gümüş bir anahtarla
sanki hep gelirdi, sevişirdik bazı, konuşurduk
tozlu kitapların yığıldığı odalarda
kalırdı duvarlarda gülüşünden bir tini
yatağımda bedeninden bir oyuk.
benimse ellerim titrerdi, alnının aklığından
saçlarına saçlarına doğru titrerdi
şimdi kağıtların üstünde gidip gelen ellerim
titremiyor artık , yolunu biliyor şimdi
geceyarılarını çoktan geçti
bu şiir bitmeyince varolmayacak ellerim
ellerim uykusuz, ellerim geberesiye yalnız
süzülüp alçalıyor karanlığa doğru.
bütün yaşamım seninle geçiyor belleğimden
seninle var ve seninle sürüp gidecek artık
bir akdeniz kentinde limon koklayan
ve hep ufkun ardına bakan çocuk
acıyı buldu sonunda, kanayan bir gülden
çaldı yüzünü bir yaşamlık
geçer şimdi dumanlı bir kentin sokaklarından
şaire çıkar adı - az buçuk kaçık.
yeryüzünden silinmiş ırkların sonuncusuyum ben
oturup da şimdi aşk şiiri yazmam bundan
gülsün köpek sürüsü, lime lime edip
bu dizeleri, satsınlar haraç-mezat
doğru, benden sonra da tufan kopmayacak
ama haykıracağım laflarını tuzla kesip
yitip giden bu aşkı, nefesim tükenene dek.
beynime bir sarkaç gibi vuruyor sorular
neresinde yanıldık biz bu yaşamın?
hangi el bozdu büyüyü, hangi yazı
acılara hüküm verdi, soldan sağa taşarak?
kalbimde yıllardır kabuk bağladı yaralar
ödüm kopuyor, bir gün hepsi birden kanamaya başlayacak diye
yenilmeyeceğim, boyun eğmeyeceğim hiçbir şeye
hep direnen bir yanım kalacak
adımın soluk izi, acının seyir defterinde.
şimdi gece, bindokuzyüzseksenikiyle
üçyüzaltmışbeşi çarp - oradayım işte
yorgun değilim, umarsızım yalnızca
geçmişle geleceğin öpüştüğü yerde bir nokta
gibiyim ve çoktan dürüldü defterim
uçurumlar üstünde uçuşur dizelerim
onlara köprü olacak bir beden yoksa da..
bu benim yalnızlığım, dalsızlığım benim
kana kana içtiğim çeşmelerden susayarak ayrılmak
titreyen bir ışık karanlıklarda
onu kim görebilir, kim tanıyabilir?
sonuda hep bir soruyla karşı karşıya kalmak
boynumun borcu bu, ödenmedi yıllardır.
her aşktan böyle bir şiir kaldı bende
yaşamımın bir dilimini özetleyen
unutuşun çiçekleri bunun için hiç açmıyor
donuyor bir gülüş tek bir dizede
yaşanmış yüzlerce anı, buruk bir özlem
çivileniyor beynimin bir yerlerine
geride -hayır- acılar filan da kalmıyor
bir boşluk yalnızca, uçurumlara özenen.
nefret ediyorum ve seviyorum seni
girdiğin bütün kapıları açık bırak
birazdan git diyebilirim çünkü..
çağım yalnız bırakmıyor beni, ellerini
tutuşumda, usulca öpüşümde dudağını
çağım aramızda çekilen kanlı bir bayrak
uzayan, akan bir irin yolu gibi.
sözcükleri güden çobanları var kalbimin
beynimin yaşamı saran kıskaçları
bitsin dediğim yerde bunun için başlıyorum
yitirdiğim her şeye dönüp de bakmam bundan
sensin yalnızlığa uzanan yolların düğüm yeri
ama şu anda içimde öyle çoğulsun ki
böyle irkilmezdim dünyayı kucaklasam.
çapraz yalnızlıklar astım göğsüme
yollarda bir savaşçı gibi yürüdüğüm doğrudur
gözlerle, dillerle kuşatılmış bir ülke
kalbimdir ona tek sınır
susmayı bunun için severim bir çığlık gibi
donup kalır sesim kendi göğünde
onu ne anlayan, ne de duyan bulunur.
yaşamım sonsuz bir hac yolculuğuna dönüşüyor burada
kendi içimde ya da uzak yollarda
bulduğum ve yitirdiğim bütün varlıklar
bir mozayiğe biçim veriyorlar sessizce..
bende dünyanın acısıyla sevinci öpüşüyor
irmakların birleştiği o nokta benim
i̇tilip tekmelendiğim bütün kapılarda
bana atılan her taş şimdi çiçek açıyor.
bir gün anlarsın beni neden suskunum
dünya içimde konuşurken böyle
bedenimi aşıyor yorgunluğum
karşında oturduğum masalardan dökülüp saçılıyor
bu öyle bir çığlık ki, susuşlar kalıyor geride
ondan öte her söz bir saçmalığı büyütüyor.
adını çoktan unuttun yüzün aklımda
ve bu şiiri neden sana adadığımı bilmiyorum
ama her güzellik nasılsa kendi adını bulur
bunun için ben gül dedim sana..
yine de bir çiçeğe bunca yağmur yağarsa
kökleri toprağı saramaz olur
üstüne titrediğim her şeyi yitirmeyi öğrendim çoktan
söylenecek bir tek sözüm kalmazsa
çizerim yüzünü kuşların kanatlarına
her çırpınışta gökyüzüne dağılır
yüzün, hücrelerine varana dek uçuşur.
kağıtların aklığına aşkın tortusu çöküyor
parklar, sokaklar, söylenmiş ya da söylenmemiş sözler
yazdıkça biraz daha unutuyorum seni
ve her yerde düş tacirleri, şiirseviciler
bir şeyleri yorumlayıp duruyorlar aptalca
büyüteçlerle inceliyorlar şu yitik ömrümüzü
ben aşkın son hasatçısı, son peygamber
gülünç, soyu tükenmiş bir varlığı oynuyorum boyuna.
sana artık bir sığınak olsun bu şiir
noterlere ver onaylasınlar - her hakkı saklıdır
düşün, kalemimi sen tuttun yazarken
yeni okula başlayan bir çocuğa yardım eder gibi
öyle acemilikler yaptım ki ben
hiç kalır bu şiir onların yanında ve
nasıl ayaktayım diye şaşıyorum bazen.
görüp göreceği son şey bu şiirdir dünyanın
çığlığımdan arta kalan bunlar olacak
aklımın son kırıntılarını da burada harcıyorum
bundan böyle ibreler hep eskiye vuracak
yakınmıyorum, yerinmiyorum hiçbir şeyle
kalırsa odalarda unutulmuş birkaç şiir
bir yeniyetmen in altını çizeceği dizeler benden
senin adın nasılsa bir gün hepsini tamamlayacak...
mürekkep i̇zi; yazmayı, okumayı, başka insanların yazdıklarını takip etmeyi seviyorum diyen herkesin buluşabileceği bir internet sitesidir. mürekkep i̇zi forum sayfasında isterseniz kendi amatör yazılarınızı paylaşabilir, isterseniz başka amatör yazarların paylaşımlarını takip edebilirsiniz. tüm bunların dışında geniş forum ortamından yararlanabilir, güzel vakit geçirebilirsiniz.
tüm ziyaretçilere hoşgeldiniz diyor, sizi forumumuza davet ediyoruz. bgv
--spoiler--
elbette bu henüz çok çok çok yeni bir site ve çok fazla eksiği var. ama bu eksiklerin giderilebilmesi için üyeye ve o üyelerin kollektif çalışmasına ihtiyacı var sitenin. sonuçta edebiyat alanında fazla site yok türkiye' de, bana sorarsanız kaliteli hiçbir site yok. siteyi açan arkadaşım, bu konuda güvendiğim birisi. kaliteli edebiyat sitesi açığını kapatabilmek adına, ilgilenen yazarları varsa kendi yazılarını paylaşmak, yoksa da okumak, eleştirmek ve böylece diğerlerini teşvik edip onların ilerlemesine katkı sağlayabilmek adına siteye davet ediyorum. dediğim gibi, birkaç haftalık bir site bu. bu kadar erken bir döneminde temelleri iyi atıldığı takdirde, dediğim gibi, edebiyat sitesi açığını kapatabilir.
the ting tings' in solisti. bizdeki evlendirme programlarına konuk olarak katılmış yorumcu teyzelerinkine eşdeğer bir enerji var kadında, zıp zıp zıplıyor, hoppidi hoppidi hopluyor. sesi de güzel, daha ne?
or vice versa da denebilecek önerme. geçmişe göre biraz azalmakla birlikte hâlâ devam eden, her gelişmeye dine aykırı diye itiraz eden bir toplumuz hani. matbaa kaç yüzyıl sonra gelmişti?
ek: oha ben halüsinasyon falan mı gördüm az önce burada dört beş giri var idi ben yazınca niye hepsi kayboldu bunların? ben geldim diye mi gittiniz, yapmayın çocuklar ayıp oluyor ama.
her on hollywood güzelinden dokuzu. hepsi mi şişirme olur anlamıyorum ki? hayır biz erkekleri önce o sahte güzelliklere hayran bıraktırıp sonra "al sana makyajsız hali" deyü yarı maymun yarı insan bir yaratık fotoğrafını basman nedir sayın magazin basını? insanda heves bırakmıyorlar ki...
turkcellliler'in sahur yazıp 2222'ye gönderecekleri ücretsiz bir mesaj sayesinde ramazan ayı boyunca 02:00 ile 06:00 saatleri arasında kullanabilecekleri 250 mb internet kullanım hakkı kazanmalarına olanak veren kampanya. gece başına beleşten 250 mb işte fena mı...
kampanya 1 milyon kişiyle sınırlıymıştır. mesaj bir kere atılıyor ayrıca.
