babalık davranışlarında rol oynayan ve beyinde yer alan bir hormondur.
erkek çayır fareleri ve dağ fareleri üzzerinde yapılan bir incelemede; erkek çayır farelerinin yavruları büyütmekle eşlerine yardım ettikleri, dağ çayır farelerinin ise birçok dişiyle çiftleştiklerini ancak babalık davranışı sergilemedikleri görülmüş.
bunun da vazopresin reseptörlerinin miktarıyla paralellik gösterdiği bilimsel olarak kanıtlanmıştır. yani çayır farelerinde vazopresin yoğunluğunun fazla olduğu görülmüş.
2000 yılı nobel tıp ödülünü alan Erıc r. kandel'in bir kitabıdır. beyin ve beynin işleyişi, genlerin beyin üzerindeki etkileri üzerine çok iyi bir inceleme. okunması gerekli.
kötü bir fetişizm var son zamanlarda bu iki ilişkide. keşke biraz estetik zevklerinizle birlikte gelişseydiniz. iğreti duruyorsunuz yani. bilin istedim.
esnaf kredisine başvurayım dedim. esnaf odasına kayıt olman gerekli dediler - ki kayıt olsan onun aidatı bilmem neyi var. kredi kartın temiz olması gerekli. yani açlıktan ölmek üzere olman gerekli. vermediler yani.
kenarda duran üç beş liralık parayla idare ettim. o da suyunu çekti.
öldürülen kızı rabia naz vatan için uzun süredir adalet arayan ancak, öldürenlerin siyaset, bürokrasi çevresine yakınlığı olduğundan, cinayetin örtbas edilmesi amacıyla akli dengesi olmadığı gerekçesiyle baba şaban vatan hakkında akıl hastanesine yatırılma kararıdır.
dindar bir ailede büyümüş ve dindarların arasında çok uzun yıllar yaşamış biri olarak söyleyebilirim ki, çok yerinde ve doğru bir tespittir. dindar aile çocuklarında ateistlik deistliğe göre daha az tercih edilse de, yine de hatırı sayılır derecede taraf bulan bir inançtır.
deistlik ise; özellikle üniversite eğitim almış, okuma araştırma yetisi gelişmiş gençlerde çok fazla tercih edilmektedir.
ancak yazıda değinilmeyen bir nokta var: öncesinde bu şekilde inanan ya da bu şekilde inandığını söyleyen dindar aile çocuklarının tahminimce %45 oranında ki kısmı, iç dünyalarında dini değerlerden tam olarak kopamayan, iki arada bir derede kalan, git geller yaşayan, neyin doğru olduğuna tam olarak karar verememiş kesimi kaplar.
ve bunlar da sonrasında tekrardan - özellikle evlilik çağına yaklaşma evrelerinde - inandıkları dini inançlarına dönüş yaşarlar; ama bu ilk olarak inandıkları kadar bir bağlılık, aşırılık içermez. orta yolludur.
dünyada kalan son adamın hikayesini anlatan bir komedi dizisi. sonrasında dünyada farklı kişilerinde olduğu ortaya çıkıyor. bunun üzerine olaylar gelişiyor
kanadı epeyce yaralanmış bir güvercin var. iş yerime aldım. bunu tedavi ettireceğim veya aradığım da gelip alacak bir veteriner hizmeti var mı belediyelerin.
bilen arkadaşlar acil yardımcı olursa sevinirim.
edit : alo 153 hattının böyle bir hizmeti varmış. burayı aradığımda ilçe belediyesine yönlendirdi. kayıt oluşturdular. sonrasında 15 dakika içinde gelip aldılar. böylelikle sorun halledildi.
1999 yılında 1 yıl süreyle maruz kaldığım olaydır. dayak yemediğim, hakaret işitmediğim bir günümü hatırlamıyorum.
naylon terlikle suratıma iki kere vuran, haftanın en az üç günü ince yağlı sopasıyla kafamıza, sırtımıza, elimize..vs..vuran Osman adındaki o hocayı unutamıyorum.
yasin suresini ezberden -çocuk aklıyla işte, hemen bitsin de yerime geçip biraz uyuyayım diye- okurken beşinci sayfa yerine altıncı sayfaya atladığım için Abdullah adlı hocadan, o koca yüzük dolu eliyle önce bir şamar, sonra daha da sinirlenip ikinci şamarı suratıma yediğimi ve sandalyeden yere düşüp kalorifer peteğine kafamı vurmamı unutamıyorum.
her sabah 04.30 gibi uyanmayı, o buz gibi suyla abdest almayı, uykusuzluktan ağladığım o günleri unutamıyorum.
adını şimdi hatırlayamadığım bir siyer hocasının, yanımda oturan arkadaş bir espri yaptığı için ve ben de dayanamayıp güldüğüm ve sonrasında kendimi tutamayıp daha fazla güldüğüm için yerde tam 6-7 dakika boyunca tekmeleyerek dövmesini ve o tekmelerken bir daha yapmayacağım diyerek ağlayıp yalvarmama rağmen hiç durmamasını, burnumun kanamasını, kuran kursundan kaçmamı ve kaybolmamı sonra bir dükkana girip ailemi aratmamı, ailemin beni gelip almasını ve tekrar kızarak fırçalayarak akşamın da o kuran kursuna bırakmasını u-nu-ta-mı-yo-rum.
o zamanlardan bu yana sürekli o üç orospu çocuğuyla bir yerlerde karşılaşacağım o günü bekliyorum. bugüne kadar hiç karşılaşmadım ama bir gün karşılarım umarım.
bu olayın eskide kaldığını ve sadece kayıt sırasında bir kereye mahsus yaşandığını düşünüyordum.
bir süredir bir ilköğretim yakınında bulunan kırtasiyeye takılmaya başladığım şu günlerde, bu durumun halen ve belli aralıklarla sürekli devam ettiğine şahit oldum.
her gelen veli 1 top 2 top a4 kağıdı alıp okula götürüyor.
kimi zaman da öğrenciler sınıfın ortasında öğretmenleri tarafından rencide ediliyormuş : ali sen getirmemişsin, ayşe sen getirmemişsin annene babana söyle..vs..
a4 kağıdı getirmeyen öğrencilere ne olduğunu merak ettim. bunu da bir veliden öğrendim: o öğrenciye o gün fotokopi dağıtılmıyormuş. bir ceza olarak.
devlet okullarında eğitimin ücretsiz olduğu, her bireyin eğitim hakkı olduğu anayasa da belirtilmiştir. bu okulların ve öğretmenlerin yaptıkları da anayasaya göre suçtur.
anayasanın 42. maddesinde geçtiği gibi "kimse eğitim ve öğrenim hakkından yoksun bırakılamaz."
(bkz: alo 147) diye bir şikayet hattı var. bu tip durumlar şikayet edilmelidir.
edit : bunu eksileyen arkadaşlar. katılmadığınız yeri özelden ya da buradan paylaşırsanız sevinirm. gerçekten merak ettim şimdi.
ölümüne bir gün kalan kişilere verilmesi elzem olan tavsiyelerdir.
gündüzün uzun uzun oturup denize bakın mesela...
geceleyin kafanızı kaldırıp uzun uzun Ay'ı seyredin mesela...
belkide ölümden sonra ki hayatta insanlar birbirlerine, dünyadaki denizin ve ay'ın muhteşemliğini anlatıyorlardır. dünyaya dair muhabbetin en keyif vereni budur belkide. ballandıra ballandıra anlatırsınız...
2015 arjantin yapımı bir film. iki bilim adamının amazon ormanlarında yaptığı çalışmaları, günlüklerinden yola çıkılarak anlatmış.
öncesinde buraya gelen misyonerlerin inşa ettiği ve adı "kauçuk kilisesi" olan kilesinin duvarında şu yazı yazıyordu :
" vahşi yamyamların topraklarına medeniyeti getirip, onlara tanrının yolunu ve kutsal kilisesini gösteren kolombiyalı kauçuk öncülerinin anısına. rafael reyes august 1907"
arkadaş ortamlarında muhakkak bir kişiden dinlenilen bir olaydır bu. bu ülkeye özgü bir hadise midir nedir bilinmez; ama bu ülkede her beş kişiden birinin babası dedeleri eskiden hep zengin insanlarmış.
paraya para demezlermiş. farklı farklı ismi varmış paranın te o zamanlar. kimi taktiksel hatalardan dolayı da bugün elde avuçta bir şey kalmamıştır.
bunu anlatan arkadaşlar sonrasında o zenginliği hayal edip, türlü türlü hayallerini de ek olarak anlatırlar elbette. cümleler hep - ulan yaaa - ulan yaa gibi eklerle tamamlanır tabi bu muhabbetlerde.
o yüzden taktiksel hatalara düşüp de, sonraki nesillerinize böyle anılar bırakmayın aman.
tanım olarak işte tam olarak bu. ölümü ve sonraki hayatı unutup, bir türlü yaşama adapte olamama sorunu. bilimsel olarak bir isimlendirmesi var mıdır hiç bilmiyorum.
ilk olarak on üç yaşlarımda düşünmeye başladım bunu. en mutlu olduğum günlerde, anlarda bile sürekli kafamın bir köşesinde durdu bu düşünce. otuz yaşıma geldim şu günlerde. ve halen aklımdan çıkartamıyorum.
kutsal kitaplar, mitolojiler, efsaneler...sürekli bunları okudum...sırf kafamdaki bu sorulara cevap bulabilmek için..
ölümün geldiği o an, ruhun bedenden ayrılması, bilinçli olma durumu ya da bilinçsizlik ve sonrası...
merakım o kadar şiddetliydi ki, kimi zamanlar rüyalarımda ruhumun bedenimden çıkışını gördüğüm olurdu. ve o rüyaların ertesi günleri huzur içinde dolaşırdım hep; çünkü bir ağırlığın üzerimden kalktığını ve huzurlu hissettiğimi görürdüm..
öyle olmasını istediğim içindir muhtemelen gördüğüm rüyalar..
cübbeli ahmet denilen şahsın satışa sunduğu bir ürünmüş. her türlü kabir azabına karşı en üst koruma sağlayıp, zebanilerin götümüze sokacağı yağlı kazıklara karşı da epey dirençliymiş. e o zaman haydi yediysek telefon başına siparişe.
tam başlık şöyle: kapı aralığından giren rüzgar sesinde rahmetli dedenin sesini duymak.
biraz önce duydum. tüylerim ürperdi.
tuvalette klozete oturmuş ihtiyaç molası veriyor, bir yandan da derin düşünceler arasında kendimi arıyordum. tam o anda oldu. tuvaletin sağ üst kısmında bulunan havalandırmadan, önce sert bir rüzgar uğultusu ile başlayan ses, sonrasında rahmetli dedemin sesine dönüştü:
firavuuuuuuunnnnn firavuuuuunnn...
aman rabbim ne oluyor dedim. dedemin sesi tekrardan başladı: firavuuuun firavuuuuun. korktum.
korktum, çünkü rahmetli dedem buradaki nikimi nereden biliyor diye korktum. yazdığım onca edepsiz şeyler geldi aklıma. utandım. cevap veremedim. kelimeler boğazımda düğümlendi.
ve dedemin o kuru sesi havalandırma boşluğunda son bir kez ve kısılırcasına: firavuuunuunuun. dedi ve sustu.
şu soğuk istanbul günlerinde pek çok insanın gerçekleştirdiği eylemdir herhalde. bir yehova şahidi olarak ben bile tanrı yerine allah dedim. toplumsal alışkanlık herhalde ya.
insani bir ihtiyaç olan masturbasyonun, stresli ve duygusal çöküntü yaşanan zamanlarda, bir rahatlama elde etmek için yapıldığı sırada meydana gelme olasılığı yüksek hadisedir. aman dikkat edelim, elimizde patlamasın.
ışid in yönetimden ayrılan asker ve polislere verdiği söylenen karttır. herhalde öldürmeyin temizdir anlamı taşıyordur. acaba ne yazıyor diye merak ettim.
din savaşlarının hüküm sürdüğü ortaçağ avrupasını, henüz 2014 yılında yaşayan müslümanlardır. adamlar mezhep çatışmalarını bin yıl önce bitirmişler.
ama bu - sözüm ona müslüman doğulu aptallar 2000 yıldır birbirlerini yok etmekten, birbirlerinin kanını akıtmaktan, birbirlerinin ırzına geçmekten bugün bile halen vazgeçmemişlerdir.
sonrada müslümanlar neden hep mazlum neden hep acı çekiyor. biri de çıkıp da demiyor ki, - kardeşim çünkü bizim beyinsizliğimiz yüzünden, diye.
nasıl bir zihin yapıları varsa artık, adamlar şii mezhebinden olduğu için kafir ilan ettiği insanların kafasını kesiyor. direk öldürmüyor da orospunun evladı, üstüne üstelik bir de acı çektiriyor. bunu yaptıktan sona da büyük bir bok yapmış gibi, büyük bir hazla allahuuekber allahuekber diye çığırıyor.
tek taraflı değil tabi bu orospu çocukluğu. bunu karşılıklı olarak yapıyorlar.
saat 15.20de Şırnakın merkeze bağlı Toptepe Köyü kırsalındaki bir kömür tünelinde meydana gelen göçüktür. üç kişinin göçük altında kaldığı söyleniyor.
sokak lambalarının çok az aydınlattığı bir çöpün kenarında, bağdaş kurmuş, sırtını ara sıra insanların geçtiği caddeye dönmüş, üç dört yaşlarındaki çocuğuyla birlikte ekmek ayıklayan kadındır.
biraz önce bağcılar da evime doğru hızlı hızlı yürürken rastladım kendisine.
hemen yanında, karton üzerine çöpten çıkarıp yığdığı ekmeklerle. çocuğu da bir oyuncak bulmuştu. bir pervaneydi sanırım. onu çevirip duruyordu.
geri dönüp yanına yaklaştığımda farkettim gözündeki yaşları. utancını.
bunu, klasik bir dram olsun diye yazmıyorum. sadece böyle insanlar olduğunu da yeniden hatırlayalım diye yazıyorum. bilin işte. ne bileyim.
öncesince trol bir site sandığım, fakat biraz irdeledikten sonra gayet ciddi bir sitede olan dua. haydi gençler abdestleri alıp başlayın bakak. http://duasirri.com/ask-acisi-icin-dua/
