Geceler soğuk olur ama ben geceleri severim. herkes uykudadır ve o duygu bana huzur verir. Gereksiz insanları görmezsiniz, gecenin sessizliği... işte buna bayılıyorum. Gündüz olduğunda herkesin yüzü meydandadır. Herkes maskelerini takmış bir canavar gibi etraf da dolaşmaktadır. Sanki gündüzler rollerin saatleridir; oysa geceler herkes kendi halinde oluverir. En gerçek yüzlerini gösterir. Çünkü tik tak günün son saatleri gelmiştir ve bu saatlerde insanlar sahtekar bir şekilde davranmazlar bütün gün yaptıkları gibi.
dindarlığını gözümüze gözümüze sokmaya çalışıp bunaltan insandır. dindar olduğu için çok iyi bir insan olduğunu her daim hissettirmeye çalışır. durduk yere, alakasız yerlerde inancını ortaya atar. karşı tarafın düşünceleri, tutumu farklı olsun onu küçümseyen ve kendini, inaçlarını yüceltmeyi huy edinmiş insandır. samimiyeti şüphelidir. sürekli ben kendimi kurtardım havası içindedir. birşey demeye kalksanız allahın takdiri deyip keser atar. madenciler öldüğünde, dünyanın ne kadar adaletsiz ve kötü bir yer olduğunu söylediğinizde allahın takdiri der. bu benim vicdanımı acıtır. dindarlaştıkça sağduyusunu kaybetmiş gibidir. olup biteni görmezlikten gelmek en kolayıdır çünkü.
herkes matematikten korkar. halbuki hiç korkulacak bir ders değildir. devlet okullarında eğitim seviyesi kötü olduğu için, matematik tam olarak öğretilmez hatta hiç öğretilmez. öğrenci ortaokulda da lisede de hep aval aval bakar. hiç anlamadağı kavramlar, ne demek istiyor bu hoca bu duygularla girer üniversite sınavına. ama bir cesaret edip matematiği en temelden öğrenmeye kalksa. biliyorum çok geç kalındığı düşünülebilir. ama yaşınız kaç olursa olsun ilkokul kitaplarından, temelden başlayın çalışmaya, sabırlı olun, canını okursunuz matematiğin. o kadar kolay bir derstir. ben bir tarihçiyim mesela mantıklı düşününce sözelin yanında matematiğin çok basit bir ders olduğu kanısına vardım. matematikde en temel sorun şu: temelin yoksa, ilkokul 5. sınıfa kadar verimli öğrenememişsen diğer sınıflarda hep tökezliyorsun. yapılan en büyük hatada o büyük sınıflarda anlatılan konuları temeli oturtmadan anlamaya çalışmak.
Ben dedim neden böyle,
Onlar anlamadılar,
Vazgeçtim bazı hislerimden, düşüncemden
Onlar güldü, ezdiler düşüncelerimi
Ve o gün geldi
Ben büyüdüm, şimdi korkmuyorum.
Onlar istediğini yapsın
Ben artık delirmiyorum
Çünkü büyüdüm.
Kanım aktığında içmeyi öğrendim.
Son sahne geldi ve ben göründüm.
Herkes sustu, anladı.
Büyüdü dediler ve gittiler.
şimdi kabullendim bende
Hataların yüzünden geldik bu hale
savaşmak iyi olmaz, delilik bence.
ve şimdi vur
sadece vur
benim için değil dünya için vur
vur vur vur durmadan tekmelerini bana vur
yeter ki sakinleş gerçekle yüzleş
ama unutma ben yaralı bir askerim
Yaralarım iyileştiğinde tekrar vur.
Bu benim kaderim.
Sen sert vurdukça, beynimde daha sert düşünmeye başladı.
Bu benim kaderim.
popüler kültür kadınıdır. evde, işte, sokakta sürüyle mevcuttur. televizyon zaten popülerizmin zirvelerinde. popülete eşittir gerzeklik. evet şimdi maddeler halinde sıralayalım. popüler kadın nasıl olur:
çevre ve insan dostu ayaklarında olup ama içinde marka takıntılılığın zirvelerinde olan.
alnı açık olan.
bakiresizliğin doruklarında olan.
salata tırtıklayıp duran.
diyet yapmaktan beynindeki son halkaları da yitirip olabildiğince saçmalayan.
arsızlaşan.
olur olmadık yerlerde saçma sapan kahkalar atan.
discolarda, barlarda erkeklerin gözdesi olmak için çalışan.
sadece sokulmaya yarayan ve hiç bir halt bilmeyen.
çalışmaktan bunalan.
zeki insanları beğenme numarası gösteren.
şov gereği ağlama becerisi gösteren.
hassas kadınım ayaklarında olup dünyadan bihaber.
yürüme konusunda beceriksiz olan, 5 dakikalık gideceği yere taksiyle yarım saatte gitmeyi başarabilen.
bugün ne giysem, bana ne giysem yakışır programlarında sıklıkla görülen.
beyninin olmadığından şüphelenilen yaratık...
böyle çok daha gider bu.
şu an sözlük için entryleri okurken bulunduğum durumdur. şu anda özlemim tavan yaptı. neden hangi başlığa baksam, entrye tıklasam içinden sekizinci, dokuzuncu nesilli yazarlar çıkıyor. Nerede, birinci, ikinci, üçüncü, dördüncü nesil yazarlarımız? hepsi inzivaya çekilmiş gibi. yaşlandınız mı lan görmeyeli. bir ara gittim geldim hiç biriniz yoksunuz. üzüldüm hakikaten. (bkz: eskinin tadı bir başka.)
son dönemlerde yaptıklarına baktığımızda gördüğümüzdür durumdur. zira stand up gösterilerini önümüze sunup sinema diye yutturması ve milyonları götürmesi. son olarak rahmetli kemal sunal ve Şenel Şen'in oynadığı Tosun paşa filmini tekrar çekecek olması. son olarak yapılan eleştiriye hak vermedim değil! http://www.haber7.com/unl...cem-yilmaza-sert-elestiri
Güzel söylemiş, helal olsun. cem yılmaz'ı eleştirebilmek eşittir bir çok hakarete maruz kalmak demektir ayrıca.
bakınca anlaması çok zor olmayan durumdur. bu dünyada önce zengin ve fakir ayrımı kesinlikle vardır ve bana kimse aksini iddia edemez. açıklamasını hemen yapmam gerekirse; fakir bir insana kimse saygılı davranmaz, cebinde üç beş kuruşun olduğunda kimse seni adam yerine koymaz ama cebinde paran olsun millet nasıl saygı gösterilerine giriyor. yani cebinde var olan parayla insanların sana davranış biçimleri değişiyor.
bir fakir çocuk zengin çocuğundan daha adamakıllı oynar, çocukluğunu en iyi yaşayan çocukdur fakir çocuk. ama maddi imkanlar girince araya fakir çocuk eziklenir. gelişemez büyüme çağında yediği içtiği şeylerden dolayı. hep kısa ve zayıf olurlar. aileleri genelde dar beyinli olan tiplerdir, çocukla nasıl konuşacaklarını bilmezler. zengin çocuklarının aileleri gibi şımartmazlar yani...
eğer bu dünyada şu an adalet olsaydı; bir ülkede açlıktan insanlar ölürken; diğer bir ülkede obezite ile savaşılmazdı.
savaşlar çıkıp durduk yere masum insanları kimse öldüremezdi tabi eğer adaletli olsaydı dünya.
adalet yok bu dünyada, öldükten sonrasını bekliyorum herşey adaletlenir diye bende çaresiz çaresiz...
keman müzik aletiyle hareketli parçalar çalarak milletin ruhunu okşayabilen insandır. sadece kemanı ağlatan adam okşamaz ruhu; kemanı güldürende okşayabilir.
kısaca kemanla okşa okşa okşa...
peşi peşine gelen olaylar. cıvıtan insanlar.
bir kızın kafası parçalanıyor tanımadığı bir insan tarafından. yoktan bir sebep!
üç çocuk komşuları katlediyor durduk yere.
birileri korkusuzca bir genç kızın ırzına geçebiliyor. şuursuzluğun en dip noktası. hiç olmaz diyeceğimiz birşey, bir bebeğe tecavüz ediyor pislikler. bu kadar yitik ve zavallıca birşey. iğrençlik.
ülke partilerimizden birinin bir sex kasedi yayınlanıyor.
bir çocuk ete hasret. çeşitli yiyeceklerin, güzel bir yaşamın hayalini kuruyor; diğerleri yani zengin piçleri önüne geleni beğenmiyor.
bazıları için sadece huzur bazıları için hayatlarında kötülük, delilik olsun yeter.
ülkenin yarıdan fazlası her akşam kafalarını bir kutuya dikmiş, sabit olarak birşey izliyor. saatlerce o kutuya bakanlarıda var.
bir salak çıkmış basit ünlüleri almış survıvor adında bir b.k yapmaya çalışıyor. ya da gülüyordur paralarını yerken sizlere bakarak. ülkesi için iyisini isteyen biri neden hiç yok. sahtece, kendi bencilliklerimiz, kendi egolarımız.
medeni olmayan insanlar çoğalmış etrafımızda. nezaketsiz, görgüsüz insanlar...
bas gazaymış, facebookmuş şarkılar çıkarıyor bir tuhaf yaratık.
gazeteler her gün yarı çıplak. magazinsel yayından tiksindirici şeyler. ülkemizde ünlülerimizin, sanatçılarımızın, oyuncularımızın ne kadar değersiz ve kalitesiz insanlar olduklarının gerçeği.
hergün onlarsa salaklık, onlarca maymunluk, onlarca tuhaf olaylar. çoğu insan uyum sağlamış, alışmış gibi gözüküyor. ama ben korkuyorum ülkemden, korkuyorum dünyadan!
bazı insanlar kendilerini göstermek için her türlü şaklabanlığı yapmaktan çekinmiyorlar. ne gariptir insanlar yeterki ben olayım, konuşayım, iyi kötü farketmez birşey yapayım, dikkat çekeyim diye kendilerini kaybediyorlar. Bu korkunç tabloyu her an görmek mümkün! aklını kaçırmış gibi konuşarak dikkat çektiklerini sanıyorlar.
endişeleniyorum ya bir gün son noktaya gelinirse. birisi dikkat çekmek için her pisliği yapmaya kalkarsa. hiç korkmuyor muyuz(?) insanlar şuursuzlaşıyor gitgide. teknoloji, televizyon, internet bir tehlike araçları değil mi(?)
hepimiz bayılıyoruz elbet bu teknolojilere ama birgün ya ağzımıza öyle bir s.çarsa.
asosyal olmak aslında bu kadar gerizakalı insanın içinde tuhaf değil. asıl tuhaf olanlar çok sosyal olmak için k.çlarını yırtanlar. durun bir sakin olun diyesi geliyor insanın dime!
nerde kaldı eski insanlarda olan asillik, nezaket ve görgü kurallarına ait diğer şeyler. hepsi ancak bu kadar değişebilir. görgüsüzlükde son noktayı yaşıyoruz, hayırlı olsun ne diyelim...
son zamanlarda en fazla dikkatimi çeken şeylerden birisi. herkes güya birini seviyor; arkadaşını, dostunu, sevgilisini, kocasını, annesini... ama görüyorumki gerçekten sevemiyor. sadece kendi çıkarları için insanlar birbirlerini kullanıyor. yalnız kalmamak için, eğlenmek, cıvıtmak ve zaman geçirmek için. her insan bencil midir acaba!!!
Çok uzatmadan söylemek gerek: eğer bir insanı seviyorsanız biraz susmayı deneyin.
bir insanı seviyorsanız onun adını herşeyde anarak sevginizi kirletmeyin.
gösterişe gerek yok, millete aşk sözcüklerini duyurmaya gerek yok, sokak ortasında hayvanca yiyişmeye gerek yok. Yani biraz asalete ihtayaç var.
birini gerçekten seviyorsan sorun çıkarmaya gerek yok numaradan. aşkına hakaret etmene gerek yok. sevmek düşüklük değil, yükseklik.
sıkılmamak demek. elinde sonunda herkesten sıkılacaksın; hemen sıkıldım deyip bırakmamakdır sevmek.
tahammül etmektir sevmek. senin ondan birşeyler öğrenmen; onun senden birşeyler öğrenmesidir sevmek.
iğrençleşmeden sevebilmektir gerçekten sevmek.
güvendir sevmek. ona zarar gelmesini istememektir sevmek.
korkudur sevmek, onu kaybetmekten deli gibi korkmaktır.
kendinden çok onu düşünmektir sevmek.
iyiliktir, saflıktır sevmek.
kötülüklerden uzak durmaya çalışmaktır.
huzurdur sevmek.
gerçekten sevmek başkadır. iki üç günlük aşklarla yaşayan insanların anlayamayacağı birşeydir gerçekten sevmek.
illa biri olsun hemen birini seveyim değil. zaman alır seversin ve bir daha vazgeçemezsin.
çocuk işi olmaz gerçekten sevmenin. ruhunuz bedeniNiz herşeyiniz birleşir. ve sizin sevginiz büyür büyür.
göklere yükselirsiniz. gerçekten sevmek zordur; bu devirde bulunmaz.
Ben burdayım. evet salak sen ordasın!
tamam kabul ediyorum bazen çok saçma konuşuyorum, bazen çok boş susuyorum, bazen çok boş düşünüyorum. iyi ama ben ne istiyorum. vay vay benim halime. saatleri severim. onunla tanıştığım günü hatırlıyorum, onu sevmeye başladığımda saat 20:00'ydi. bir kafede oturmuş kitap okuyordum. o telefonla konuşuyordu; o telefonu kapattı bende kitabı...
sokakları, insanları pek sevmezdim. hep bana acı çektiriyorlardı. bu şehirden nefret ederdim. zaten uzun yürümezdim bu şehirden korkardım, o karşıma çıktığında nefes alamamaktan korkardım.
peki iyi biri değilim. ağzıma ilk gelen şeyi söylerim. senin gibi...
bir ara çok içmiştim senin gibi. ben yalnızdım çocukluğumdan beri, senin gibi...
haber vermek istedim ben çöküyorum. yanlış anlamayın... ya da boşverin istediğinizi anlayın ben çöküyorum.
kurallarım vardı benim, çok değişken kurallarım. bazen çok saçma, bazen çok iyi be abi! neden bazen susuyordum.
ben çok komiğimdir aslında, belli etmiyorum. görecek kişi çok candan birisi olması lazım. kasılmamak lazım. herşeyde kasılmamak.. seksde, konuşurken, gülerken vs.
şimdi yine gülüyorum. kendime bakıyorum bakalım yine ne saçmalayacağım. çok saçma insanım ya ben. herkes çok akıllı, herkes çok düzgün, herkes çok iyi; bir ben tuhafım. bir ben deliyim, bir ben kötüyüm...
neyse ya çok istemiyorum zaten diğer insanlar gibi olmak. onlar beni zaten ne zaman anlayacaklar ki...
korkuyorum çok ağlamaktan, hiç ağlamamış olsamda korkuyorum.
artık onlar rüyalarıma giriyorlar. rüyamda da hiç birşey değişmiyor. yine salaklar, herzamanki gibi salaklar...
dengesiz bir insanım ben. tek ben değil çoğu kişi söylüyor bunu. hiç önemli değil ama ilk defa insanlarla ortak bir payda da birleşiyoruz. çok dengesiz olduğum konusunda da çok doğru söylüyorlar. şu an olduğu gibi, yazmaktan sıkıldım ve yarıda kesiyorum yazımı...
şu hayatta en zor sınamalardan birisiydi ev arkadaşı. ilk başlarda kolay gibi gözüküp; sonradan ağzına sıçan birşey.
hiç bilmediğin bir yer, hiç tanımadığın ya da iki üç kez konuşmuşluğun olduğu yeterince tanıyamadığın birisi. sen o kişiyle eve çıkıyorsun. tanışma aşaması her zamanki gibi çok güzel, her şey çok iyi giderken tek tek çıkmaya başlıyor pislikleri. ruhu pis olan insanın herşeyi yüzüne de yansırmış. sevememek suç mu herkesi diye sordurtan bir sorudur bu ev arkadaşı işi. ya da sevilecek birileri olmadığı içinmidir bu kadar acı çekmesi kalbin.
bilmiyorum, sadece yaşıyorum. bu işkencenin biteceği günü bekliyorum.
disko kralında medya arkasında gördüğüm bir anormallik. evlenme programında apaçi kılıklı çocuğun kendini tanıtma cümlelerinden biri.
Gündüz normal Nevzat'ım çalışırım adam gibi ekmeğimi taştan çıkartıp evime götürürüm
Akşam lakabım kırmızıdır motorumu alır sürat yapar dansımı yaparım.
az reyting, tek bir konuk olması ve izleyenleri pek sarmaması sonucu olan bir hadisedir. yerine muhabbet kralı gelecekmiş, böyle daha iyi oldu denilesidir. ahanda haberi:
ne olur çık artık düşüncemden. elimi tutmuyorsun neden, her defasında da itilir mi bir insan? artık güvenmiyorum sana...
acı çekiyorum. bedenim çok yoruldu. hani yok o sıcak eller. hepsi çok soğuk, bir mezar taşı kadar soğuk eller...
yalnızların en yalnızına, bana bana. hani nerede sevginiz. defolun inanmıyorum, hepiniz yalancı bir köpek! her defasında ısırmaktan sıkılmadınız beni. hep aynı yerden. canım acıyor.
ama yine güçlüyüm bak, kalktım ayağa.
her defasında aya benzer gibi gözüküp sonradan kararan yüzünüze inanmıyorum. ama düşününce ne çok üzdünüz beni, hala böyle ayakta kalmak bir mucize. üstüme üstüme geldiniz, canım çok acıdı.
hey hayat, evet siz. yanlış mıyım, siz hayat değilmisiniz(?)
beni öldürmeye çalıştınız. boşuna uğraşmayın ölü bakıyor gözlerim size. ölsemde aynı bakacak bu gözler. uçmak istiyorum kanatlanıp sizin yanınızdan. ölü olarak bile görmek istemiyorum dikenlerinizi...
bir gül kokusu kadar sıcak bir hayat, bir ilkbahar havası kadar temiz sizler. nerdeler, yalancısınız, her defasında daha fazla yalancı...
hayat ne oluyor sizlere. kavgacıyım canım yandı, ölü bakıyorum aramızda kapandı her şey. hadi kalk git artık, tanımıyorum seni. sen eski bir yara. kestiğin, ısırdığın, kopardığın, kemirdiğin bedenimden herşeyi verdim sana.
avlandım kaç defasında. ben artık ölü bakıyorum, artık en güçlü silahınla gelsende, en zehirli yılanınla soksanda canım acımaz artık. daha fazla zorlama istersen...
aynada kendinizi görmelisiniz hanımlar... çünkü hem bir başkasına bakıyorsunuz farkında olmadan. inanıyorsunuz onun siz olduğuna. estetikler, makyajlar, bin bir türle yapılmış saçlar.
ya siz beyler! o apaçi kılıklı kişi siz değilsiniz ki... o siz değilsiniz. arkadaşlar arasında kendinizi bin bir türlü anlatıyorsunuz ama o siz değilsiniz ki...
kimsiniz siz, ne yapıyorsunuz öyle dönme dolap gibi döne döne... benim başım döndü artık, vazgeçsene artık sen olmadığın o kendinden. değiştirsene şu üstündekileri...
erkekler, kadınlar, ortası olanlar! siz neden kendiniz onun içine sokuyorsunuz ki... sokacak başka birşey mi bulamadınız? sizi daha kim sever, kim ısıtır gerçekten(?)
hadi ya bırak yalanı, aynada kendini görmelisin; inan o sen değilsin.
hep aynı deniz, hep aynı gökyüzü. çocuk yine de korkuyor. ama her şey aynı neden korkuyor, söylüyor hiç bir zaman huzurlu olmadıki bu dünya...
ağlamamak için yüzün düştü çocuk, kaya gibi ol. korkma diyorum yalanına. zaten insanlar komik, sen neden düşüyorsun ki... kalk ayağa, şunlara bak. iğrençliklere, rezilliklere, sahteliklere... ölmek istiyorsun, çok mu midem bulandı; sus diyorum bende şimdi kusacağım.
ama bazen beni deli ediyorsun boşver, ama sen boşvermiyorsun? evet ama sen boşver!
son zamanlarda yazılan yazılar midemi bulandırıyor. iyi veya kötü bu olayın lastik gibi uzatılıp, ölen birisine mezarında huzur vermeyecek kadar düştü mü bu insanlar(?) aslında kimsenin üzüldüğü falan yok, herkes bir olay çıktı ya laf kalabalıklığı yapıyor. zaten çok fazla konuşuldu.
efendim bu insanları her an bol bol görmek mümkündür. bazen hepsi birleşir üstünüze üstünüze gelir, sonra siz ben çok tuhafım galiba demeye başlarsınız. bunlar kendilerini öyle birşeyden sayarlarki... ne sıçarlar, ne osururlar, ne sevişirler... insan değil çok tuhaf varlıklardır bunlar. sevişmek lafını söylediğimzde yüzümüze tuhaf tuhaf bakarlar, bizi rezil insan konumuna sokarlar. kendilerini çok saygıdeğer insanlar ya... öyle bir havaları vardır, ben şunu bu saatte yaparım, yalana çok kızarım, küfürlü insanlardan nefret ederim.
yüzleri mahkeme duvarından farksızdır. sevişmek mi rica edeceğim kuzum ne diyorsunuz siz. onlar bu işi sevişmeden yapabiliyorlar, onları leylekler getirdi zaten. sıçmayı ve osurmayı da bilmez onlar zaten, yapmazlar tutuyorlar. böyle şeyler onları ağzına hiç yakışmaz canım.
Bir araştırma için bir araya gelen fizikçi, kimyager, matematikçi ve tarihçi açık bir arazide araştırma yapmaktadır. Aniden bastıran yağmurdan korunmak için bir köylünün barınağına sığınırlar. Köylü bir şeyler ikram edebilmek için dışarıya çıkar. içerideki herkesin bir şey dikkatini çeker. Soba yerden 1 metre yüksekte ve altında taş kalıplar bulunmaktadır. Fizikçi hemen yorum yapar. Adam sobayı yükselterek konveksiyon akımını güçlendirmiş ve odanın daha çabuk ısınmasını sağlamıştır. Matematikçi buna itiraz edip, Hayır! Adam sobayı odanın tam merkezine koyarak her tarafın eşit ısınmasını sağlamıştır. Kimyacı ise Bu mümkün değil! Adam sobayı yükselterek hem daha çabuk yakılmasını sağlamış hem de aktivasyon enerjisini düşürmüştür. Tarihçinin yorumu ise daha farklıdır. Adam ilkel benlikten kalan ateşe tapma biçimini modernize ederek onu yükseltmekle saygısını göstermiştir. Tartışmalar sürerken köylü içeriye girer. Dayanamaz ve köylüye neden sobanın yüksekte olduğunu sorarlar. Gelen cevap çok basittir.
can sıkıntısından insanların alışverişe çıktığı, boş boş konuştuğu, zaman öldürmek için saçmalıklardan saçmalık beğendikleri bir dünya... mantıklı şeylere kafa yormak yerine, mantıksızlıklarıyle kendi yalan dünyalarında mutlu mesut yaşayan insanların olduğu bir dünya... çok boş bir dünya, kelimelere sığmaz. neyse çok uzatmadan şu sözü yazayım, bu söz her şeyi açıklıyor zaten:
Bir zamanlar insanlar hayatlarından memnun değillerse devrim yaparlardı. Şimdi alışverişe çıkıyorlar. Tamamen bir hafıza kaybı dönemi yaşıyoruz.
Arthur Miller
Kamil Karavelioğlu'nun bir kitabıdır. yazarın bu çalışması 27 Mayıs 1960, 12 Mart 1971 ve 12 Eylül 1980 darbelerinin tarihine denk geliyor. Karavelioğlu'nun 27 Mayıs'ı devrim olarak nitelemesinin nedenlerinden biri, kendisinin Milli Birlik Komitesi üyesi olması ve 1960'ta DP'ye karşı darbe düzenleyen subayların içinde yer almış olmasından kaynaklanıyormuş. bu eserde üç darbe ekseninde, türkiye'de yaşanan siyasi dönüşümleri, trajedileri, acıları kendi anılarından hareketle anlatıyor. tecrübe ve izlenimleriniz için iyi bir kitap. hayatta işimize yarar bilgiler, deneyimler var. bilmek, görmek, okumak gerekiyor. şahsen okunması gereken bir kitap olduğunu düşünüyorum. okuduktan sonra bu kitabı düşündüysem bu kitap bana bir şeyler öğretti.
