Çok uzunca bir süredir yas tutmuyormuşum bu gece onu fark ettim. Yani yas tutmak denemez buna ama bir acıya, zamanında ve belki içten içe tabii ki hala çektiğim bir acıya kendimi verip ağlamamıştım uzun zamandır. Bu gece annemin fotoğraflarını açtım. O buzdolabında asılı ve odamda ve evin farklı farklı yerlerinde asılı eski güzel fotoğraflarını değil. Son zamanlara ait düşünmek istemediğim, acıyı tekrar hissetmek istemediğim, onun yerine kendimi koymak istemediğim zamanların fotoğraflarını. Yüzünü inceledim, o zamanları düşündüm. Tekrar andım yani onu, bu kez bi anıyı hatırlamak gibi değil, annemden bahsetmek gibi değil. O acıyı hissetmeye izin vermek gibi andım. Üstünden 4 buçuk yıl geçmiş. Ne kadar uzun ve ne kadar yavaş ve ne kadar hızlı. Hayat kurdum. Hayat kuruyorum. Artık yaşlanıyorum yavaş yavaş dediğim zamanlardayım. Eski fotoğraflar gençlik fotoğraflarım gibi. Aynaya bakmaktan nefret ettiğim tüm o zamanlar ne kadar güzelmişim. Ve farkında değilmişim. Ne kadar garip bi his. Belki tekrar yazdığımda çok daha farklı bir yerde farklı bir noktada olacağım. Bir gün artık üşenmediğim bir gün, yıllarca sakladığım hatıraları hızlıca atabileceğim. Tıpkı yıllardır dolapta bekleyen ve kıyamadığım ama artık bi hınçla bi poşete doldurup çöpün kenarına koyduğum kıyafetlerim gibi. Hayat her şeyi silik bi anıya çeviriyor. Ve zaman geçtikçe daha silik daha özensiz kılıyor. Yeni şeyler anlam kazanmaya başlıyor. Hayatımın kalanını da bu hızda göz açıp kapayıncaya kadar bitireceğimi artık biliyorum. Artık zamanın ne kadar hızlı bir yiyici olduğunu anlayabiliyorum.
