iyi niyetimin, duygularımın sürekli suistimal edilmesinden ve insanlar tarafından gördüğüm saygısızlıktan ötürü hevesimi tamamen kaybetmiş durumdayım. bu saatten sonra fikrimi değiştirecek biri olur mu pek umutlu değilim. isteğim ve hayallerim yerini iğrentiye ve öfkeye bıraktı artık.
hatırlamıyorum, iltifatlar boş geliyor. kim ne söylerse söylesin başka fikirler beni şekillendiremiyor kendi gözümde. negatif ya da pozitif olması fark etmiyor.
kibirden ve kıtlık bilincinden kurtulmak.
hiçbir şeyi kişisel algılamamak.
her şeyi dozunda yapmak ve dozunda yaşamak.
saçma sapan insanları kestirip atmak.
şuan çok ihtiyacım olan şey. birinin güvenli ve sahiplenici kollarına bırakmayı isterdim kendimi. dudaklarını, dilini, sarıldığı zaman sıcaklığını hissetmek... yaşanması için daha ne kadar beklemem gerekiyor bilmiyorum.
bir keresinde böyle bir adam çıkmıştı karşıma. buluştuk gezdik tozduk ama daha söylememişti böyle bir meselesi olduğunu. her şey hoşuma gitmişken ve bu kişiyi tam kabul edecekken bir anda yüzüme karşı başka erkeklerle görüşmeni de isterim bundan zevk alırım dedi. bir eve kaçışım ve elemanı her yerden takipten çıkışım var anlatamam. hasta olmuş millet.
yakın gördüğüm bir arkadaşımdan kazık yedim ve iyi niyetine inandığım bir insanın üzerime büyük bir iftira attığına şahit oldum. kalbim kırık. insanları keşke bu kadar umursamasaydım ama ne yapayım kendimi bu konuda eğitemiyorum...
