Bugün 37 numara belediye otobüsü ile diş hastanesine gidiyordum. Şanssızlık ya otobüs aniden bozuldu sanırsam. Herkes ek sefer otobüsü için araçtan inmişti, bense diş ağrıma dayanamadığımdan başka otobüse binmek üzere en yakın durağa gittim koşarak. Koşarak dediysem ağrıdan değil, dışarıda felaket bi yağmur vardı. Neyse işte, durağa geldim. Duraksa bi lisenin tam çıkış kapısının yanında. Saatler 4 gibiydi. Bibaktım, lisenin önünde 800-1000 öğrenci yağmurun altında istiklal marşı söylüyor. O an bi düşündüm; atalarımız 100 yıl önce torunları soğukta ve yağmurun altında ıslanarak istiklal marşı söylesinler diye mi kazandı savaşı? Bence hayır. Hatta rahat etsinler, sıcacık evlerinde dertsiz tasasız otursunlar diye kazandıklarını düşünüyorum. Bencilce bir yaklaşım olabilir ancak o vicdansız öğretmenker kadar sadistçe değil en azından.
istiklal marşı henüz başlamıştı, okul bahçesinin az üstüne yapılmış oto parkta bende bayrağa karşı dik durup istiklal marşını okudum uzun zamandan sonra ilk defa.
