Bizim mahallede yufkacı teyze var, kendisi kastamanolu. Acaba sayın bakanımızla bir akrabalığı var mı diye çok merak ediyorum, o kadar çok benziyorlar ki! Kulakları çınlasın yufkacı teyze de aynı bu bakan gibi gülmez. Birgün mecburen mantı almak istedim kendisinden, yarım kilo diyorum, yarım kilo yetmez diyor. Fazla gelir diyorum, dolapta saklarsın diyor, dolabım küçük diyorum, bana kötü kötü bakıyor. Aynı bu bakan gibi, bence soyadı "kötübakan" olmalı, sayın bakan kötübakan, azıcık gülümse, azıcık anne gibi bak, aileye bakan değil misin, insan ailesine kötü kötü bakar mı? Ben seni görünce bi ağacın arkasına saklanasım geliyor, hele konuşurken elini kolunu kukla gibi kontrolsüz sallıyorsun ya, öyle yapma n'olur! Anne dediğin elini kolunu öyle havaya kaldırmaz, kaldırırsa da terlik fırlatır. Yoksa sen de bize terlik mi fırlatacaksın? Tamam yufkacı teyze tamam tamam, kaç kilo alayım, beş buçuk kilo olur mu? Nolur sen yeter ki öyle bakma! Sen bakma, bari sen bakma...
"Nil Karaibrihimgil artık reklam şarkısı yapmasın" dedirtecek kadar kötü bir müzik! Markalar ünlü şarkıcılarla çalışıp tonlarca para dökerek birbirine benzeyen reklamlar yaptıracağına, biraz da amatör yeteneklere fırsat vermeliler..
Bu firmanın otobüsleri hala tıklım tıklım yolcu taşıyorsa, bir yerlerde çok büyük yanlışlılar var demektir. Gerçi deveye sormuşlar neren eğri diye, yanıtı siz biliyorsunuz...
"Madem sevmiyordun, niye bunu söylemek için bu kadar bekledin?" sorusunu akıllara getiren, Türk dizilerinde sık rastlanır klişelerdendir.
Sevmediğin insana "seni hiç sevmedim" diyene kadar uzaklaş, çıkar onu hayatından, ne gerek bu ajitasyona?
ülkedeki yükselen değerlerin bir sonucudur. Çünkü bu ülkede rating sistemi değişmiştir. Bir zamanlar reklamcılar için değerli olan "ab" grubu denekler için üniversite mezunu olma şartı vardı. Şu anda sadece gelire bakılıyor. Hal böyle olunca da eğitimli insanın izleyeceği rafine içeriğe ihtiyaç kalmıyor. Bir zamanlar rating rekoru kıran Çemberimde Gül Oya, Hatırla Sevgili gibi diziler artık çekilemez. Çünkü rating kurbanı olur, zaten senaryoları da sansüre uğrar...
Aldıkları dudak uçuklatan ücretler yüzünden dizi maliyetleri yükselir, maliyetler yükseldiği için dizi süreleri uzar, dizi süreleri uzadığı için de bu durum yaşanır!
Çıkıp ne kadar zor koşullarda çalıştıklarını falan söylediklerinde, bu ülkenin gelir adaletsizliğine sevgi dolu (!) sözcükler saydırıyorum istemsizce. Bölüm başına neredeyse Hollywood yıldızları düzeyinde ücret alan dizi oyuncularından kaçı asgari ücretle çalışan set işçilerini düşünür acaba? Aslında düşünmemeleri de normaldir. Zira Avrupa'daki birçok milletvekilinden daha fazla maaş alan (yan hakları saymıyorum bile) vekiller, asgari ücretli vatandaşını düşünüyor mu ki? Atatürk, vekil maaşı öğretmen maaşından yüksek olmamalı demişti bir zamanlar...
Aslında Türk dizi oyuncularının hiç suç yoktur, çünkü ülkenin çivisi çoktan çıkmıştır!
Dünyada nanoteknoloji, akıllı tekstil ürünleri, uzay giysileri, teknolojik tekstiller gibi gelişmelere imzasını atan, ülkemizde ise "modacı" statüsüne indirgenerek zaman içinde itibarsızlaştırılan meslektir. Modacı olmak kötü bir şey değildir elbette ama tekstil mühendisi, modacının yaptığı işi planlayıp analiz eder, maliyeti düşürmeye yönelik fizibilite çalışmaları yapar, süreç analizi ve iyileştirmesi yapar. Yani adı üstünde mühendistir, hesap kitap yapar; modacılıkla, terzilikle, kalıpçılıkla, çizimle alakası yoktur. Bunun baştan ayrımını yapmak lazım.
Bir zamanlar tekstil mühendisliği bölümünün puanı tıptan yüksekti, çünkü tekstil sektörü lokomotif sektördü. Maalesef bu ülkenin bakanlarından bir tanesi yanılmıyorsam 2005'de "bırakalım tekstili de Çin'liler yapsın" dedikten sonra, sektör hızla kan kaybetti. Sanki katma değerli füze üretiyormuşuz gibi! Büyük fabrikalar battı, kapandı. Bilin bakalım ne oldu? O sanayicilerin çoğu yatırımlarını yükselen değer inşaat sektörüne kaydırdılar, avemeler yaptılar. Bir zamanlar yüksek maaşlarla çalışan tekstil mühendislerinin çoğu ise e-ticaret, lojistik gibi sektörlerde mesleklerine benzeyen, ama birebir aynısı olmayan işlerle yetinmek zorunda kaldılar. Kimisi de ticarete atılıp kumaş satmak zorunda kaldı.
Yani atlar kabak oldu! Atatürk'ün insanlara istihdam olsun, üretim olsun diye açtığı Sümerbank tesisleri birer birer ortadan kaldırıldı. Kit'ler zarar ediyor dediler, devlet işveren olamaz dediler. Sektörü yok ettiler. Devasa dokuma fabrikaları yerine rezidanslar yükselmeğe başladı. Oysa teşvik olsaydı, yetişmiş iş gücüyle, sektör deneyimiyle Türkiye tekstili ,Avrupa'nın ve hatta dünyanın lideri olabilirdi.
Yıkmayı çok severiz ülkece...
Özel sektör çalışanlarının büyük kısmı ve işsizler için anlamı olmayan ve "dünyanın en çok tatili bizde" geyiğini yıllardır yapmaktan bıkmayanların standart söylemidir.
insan gibi yaşamak için tatil yapmak şarttır. Önemli olan çalışmanın süresi değil, ne kadar etkili olduğudur. Bizde ise bir kişi 15 saat işte kalsın en gözde eleman olur. Ne üretmiş, masa başında oyun mu oynamış kimin umurunda? Az gelişmiş ülkenin iş hayatı da böyle olur! Önce emeğe ve insana saygı!
Aslında gayet memnun oldukları işleri ve gayet memnun oldukları maaşları olan plaza çalışanı beyaz yakalıların, her hafta tekrarladıkları şımarıklık ayinidir.
Muhtemelen bu ülkede kaç milyon işsiz olduğundan, işli olanların kaçının haftasonu tatili yapamadığından haberleri de yoktur!
“Uyuşturucu kullanıyor musunuz?” sorusuna
“uyuşturucu kullanmıyorum, kendim uyuşturucuyum” diye yanıt veren, tuhaf bıyıklarıyla tanınmış sürrealist sanatçı.
Hakkında anlatılan hikayelerden biri de şudur:
Sempozyuma çağırmışlar sanatçıyı, salon tıklım tıklım dolmuş. Saatler geçmiş Dali gelmemiş. Beklemekten sıkılan konuklar birer birer gitmişler, sona kalan bir iki kişi de gitmeye hazırlanırken Dali görünmüş. Çıkmış kürsüye: “işte beklemek budur” demiş ve sonra da gitmiş.
Son bir anektod da şöyle, demiş ki Dali :
"Bir deli ile benim aramdaki fark şudur: Deli, aklının başında olduğunu düşünür, bense bir deli olduğumu biliyorum."
Memleketteki “komik sanatçı” kıtlığının geldiği son noktanın dramatik yansımasıdır. BKM'nin parlatıp cilalayarak piyasaya sürdüğü ve kısa sürede zengin ettiği yeni nesil komedyenler (!) insanda “ne varsa eskilerde var!” diye iç geçirme arzusu uyandırmaktadır.
Yıldır-kaçır kişisi demektir. Eğer bu kişi bir dişi ise ortamı acilen terk etmekte fayda vardır. Zira yıldır-kaçır yeteneği olan bir kadındaki gizli silahları asla tahmin edemezsiniz.
Para kazanma amacıyla başlanmaması gereken bir uğraştır. Para kazanmak için açılan bloglar bit pazarı gibi her önüne gelen reklamı yayınlarlar, okuyucuları zaten olmayacağı için kısa süre sonra kendilerini sanal dünyanın çöplüğünde bulurlar.
Sevmeden, emek vermeden, özenmeden blog yazarlığı yapılmaz diyorum. Yaklaşık 3 senedir blog yazarlığı yaptığım için çok mutluyum.
Akıllara “neden musluktan akan suyu içemiyoruz?” sorusunu getiren giriş cümlesidir.
Musluktan akan su temiz kaynaktan gelseydi, maliyeti azalırdı. Maliyeti az olunca belediye suyu bedava dağıtırdı. Belediye bedava dağıtsaydı, restoranlar da suyu bedava verirdi.
Kalabalıkta taciz edilen insandır.
Çantasında kitapla gezer. Metrobüste şeker patlatacağına okumayı tercih eder. Fakat kitap okumayı bilmeyen cahil ve görgüsüz tacizciler buna pek izin vermezler. Çünkü bağıra bağıra telefonda hayat hikayelerini anlatmakla meşguldürler. Böyle bir durumda kitap okumayı seven kişi ne yapsın, kaldığı yeri kıvırarak o yüksek sesle konuşan zır cahille göz teması kurup kızgınlığını belli etmeye çalışır. Maalesef bir sonuç alındığı pek görülmemiştir.
Yani, bu ülkede kitap okumayı seven insanların yaşadığı zulüm anlatmakla bitmez!
Kimileri Avrupai tarzda kahve içmeden ayılmazken, kimileri gözleri kapalıyken ellerini sigara paketine uzatır. Bazıları ise Cemal Süreya'nın izinden giderek,"kahvaltının mutlulukla ilgisi olmalı" der.
Öyledir bence de, kahvaltının mutlulukla kesin ilgisi vardır. Nemrut suratlı biriyle kahvaltı edilmez, kahvaltı dediğin günü selamlamaktır. Sımsıcak bir gülücük ve içten gelen bir "günaydın" sözcüğü olmadan kahvaltının anlamı olmaz. isterse kuş sütü eksik olsun, sevgisiz olduktan sonra neye yarar?
Her gün hesabına girmezsen seni gerilere atan, dolayısıyla da yazar adayına tepen bakan, girilmesi gereksiz sıra...
Sıra dediğin gittikçe azalır değil mi? Bir sene önce onay sırasına girdiğimde 9000. sıradayken şimdi 19.000 küsurlerdeysem, demek ki araya birileri kaynak yapıyor diye düşünürüm! Bu durumda da Ekşi'nin demokrasisine nasıl güveneyim? Uludağ Sözlük'ün "hemen onaylar ya da redderiz"mantığı halkçı ve sempatik, Ekşi'nin "her gün hesabına girmezsen seni kaale almaz, sıranı gerilere atarız"mantığı ise fazlasıyla kendini beğenmiş ve antipatik.
Zaten işçileri kovmak için bahane arayan, insani duygularını çoktan parayla takas etmiş kişinin, iktidara da satır arasından selam çaktığı, tribünlere yönelik beyanatıdır.
Hele ki bu kişi patron değil de patronun en yakınındaki gölgesi ise, acınası durumdadır. Zira bir gün kendisinin de kovulacağını hiç aklına getirmez, getiremez!
