hani soyle bir durum vardir; ortaokul bitene kadar, herkesle ayni olmak isteriz, ama sonrasinda bir donum noktasi olur ve en farkli olan amiyane tabirle cooldur. o acidan evet buyukken yasadiklari sorunlar cok daha fazla olmalarina karsin ben cocukken hissettiklerini buyuk bir haksizlik olarak gorurum. herkesin belki de tek rahat gecirdigi donemi, akillarinda soru isaretleriyle gecirmeleri bana cok buyuk bir yukmus gibi geliyor.
bununla ilgili beni en cok uzen hayal kirikligi ise -neredeyse tum transgender hikayesinde bu cumleyi eksiksiz duydum ben-; cocukken bir rutin haline getirdikleri "sabah kalktigimda pipim olmayacak ve istedigim bir bedende yasayacagim." cumlesidir. zannetmiyorum ki yedikleri dayaklar -bir cogu iskence gormus, neler okudum ve icimi acitiyor bu durum- bu hayal kirikliginin yaninda canlarini daha cok yaksin.
