Kendi otomobilini üretemeyen ülkeye borç para verip otobanlar, yollar yaptırırız.
Sonra onlara arabalarımızı satarız.
Daha sonra bankalarını satın alırız.
O bankalardan halka ucuz krediler verip daha çok araba almalarını sağlarız.
Böylece verdiğimiz o krediyi arabamızı satarak geri alırız, hem de faiziyle.
O ülkeye dünya bankası ya da kardeş kurumlardan bir kredi ayarlarız.
Ayarlanan kredi asla o ülkenin hazinesine gitmez.
O ülkede ‘proje’ yapan bizim şirketlerimizin kasasına girer.
Enerji santralleri, sanayi alanları, limanlar, dev havayolları yapılır.
Aslında insanların işine yaramayan bir yığın beton yığınları oluşur ve bizim şirketlerimiz kazanır.
O ülkedeki birileri de nemalandırılır.
toplum bu düzenekten hiçbir şey kazanmaz.
Ama ülke büyük bir borcun altına sokulmuş olur.
Bu o kadar büyük bir borçtur ki ödenmesi imkânsızdır. Plan böyle işler.
Sonunda ekonomik danışmanlar/tetikçiler olarak gider onlara deriz ki;
“Bize büyük borcunuz var.
Ödeyemiyorsunuz.
O zaman petrolünüzü satın, doğal gazı bize verin, askeri üslerimize yer gösterin.
Askerlerinizi birliklerimize destek olmaları için savaştığımız bölgelere gönderin, birleşmiş milletlerde bizim için oy verin.
Elektrik, su, kanalizasyon sistemlerinizi özelleştirin.
Onları amerikan şirketlerine ya da diğer çok uluslu şirketlere satın.”
Ve bu arada;
sosyal hizmetleri, teknik sistemleri, eğitim kurumlarını, sağlık kurumlarını hatta adli sistemlerini ele geçiririz.
Bu, ikili üçlü dörtlü bir darbeler serisidir.
