Kendini uzman psikolog psikoterapist olarak tanıtıp, insan olamayan bir canlı.Kendisini, ofisini yüzdelik vererek kullanmak niyetiyle arayan bir psikoloğa söyledikleri şunlar:
Sizi tanımıyorum. Kaç yaşındasınız ve türban var mı?
Türban varsa çalışamayız.
Bir insanı tanımak için kadının sorduğu ilk iki soru ve ardından yaptığı yorum bu.
felix warneken, alturistik davranışların çok açıklayıcı olmadığı kanaatine varıp, yardım davranışımızın biyolojik yahut sosyal normlarla ilişkilendirilmesi gerektiğini düşünmüş. ardından da başlıkta da belirtildiği gibi bir grup şempanze ve bir grup bebeğin(0-2 yaş) yardım davranışlarını inceleyip karşılaştırmış. velhasıl, 14 aylık bir bebeğin, annesinin bir şeyi yere düşürüp almaya çalıştığı esnada yardım ettiği gözlemlenirken, aynı şekilde 18 aylık bir şempanzenin de bakıcısının düşürdüğü nesneyi yerden alıp bakıcısına yardım ettiği gözlenmiş. 2000'den 2013'e kadar şempanze ve insanların yardım davranışlarıyla uğraşan sevgili bilim adamı felix, sonuç olarak hayvanların yardım davranışını sadece evrim teorisindeki gibi (türün devamlılığı için diğer hayvanların/sürünün varlığının önemli olmasından dolayı hayvanlar birbirine yardım eder) açıklamak yerine hayvanların da yardım güdüsünün olduğunu fakat bunun insanlarda daha komplex ve farklı motivasyonlardan kaynaklandığını söyler. insanlar sosyalleşmek için, iyi görünmek için, iyi hissetmek için, bir gün karşılığını alırım diye düşündükleri için ve öyle öğrendikleri için yardım edebilirlerken; şempanzeler daha çok içgüdüsel, biyolojik yardım davranışında bulunuyorlar. ve insanların yardım davranışları belirli bir dozda ödüllendirildiğinde yardımı devam ettiriyor hatta arttırıyorlarken o doz aşıldığında yardımdan soğuyabiliyorlarmış.
sonuç olarak; şempanzeler de yardım ediyor.
Bazen öyle çok özlüyorum ki, biraz daha özlersem ölecekmişim gibi geliyor.konuşsam da sarılsam da asla geçmezmiş gibi özlemim. sonra zamanla özlem bir düzeyde sabitleniyor, bir dahaki dalgalanmaya kadar. o zaman hissetmemeye başlıyorum özlemini. yani özledim özledim diye geçmiyor aklımdan. ama o sabitlenmiş özlem, rahatsız ediyor. anlamsız bir huzursuzluk, gerginlik, huysuzluk falan. unutuyorum özlediğimi. sonra küçük bir atıştırma, hem o huzursuzluğumu alıyor hem de yine özlemekten ölecekmişim hissi, özlemim asla geçmeyecekmiş hissi... ama ne kadar doyarsam doyayım yine acıkıyorum
şu an hasan kalyoncu üniversitesinde iktisadi idari ve sosyal bilimler fakültesi psikoloji bölüm başkanıolmakla birlikte, türkiye'nin başına gelmiş gelebilecek en sağlam bilişsel davranışçı terapisti. zekasını mizahına yansıtan, sağlam karakterli, karizmatik bir eğitmen. ünvanları yokmuş gibi yaşayabilmeyi başarırken aynı zamanda edindiklerini özümsemiş muhteşem insan. hasan kalyoncu klinik psikoloji yüksek lisansını çekilir kılan isim.
koparılan nesnenin tutulmasıdır. örneğin;
16 yaşında bir kızın rüzgarlı bir günde, park halindeki araca çarpmak suretiyle tamponunu kırmasının ardından yere düşen tamponun tamirciye götürülmek üzere yerden alınmasıdır. herkes kopardığını tutmalıdır.
türkiye koşullarında toplumun baskısı ve gelecek kaygısıyla, aynı zamanda ebeveynlerin yok ettiği emniyet duygusuyla bir tercih yapmaktır. seçim olarak değil zorunluluk olarak hissedilir. uzun süre hayaliyle yaşanan ödül, ödüle ulaşma zamanının artışıyla değer kaybeder. öncesinde pekiştirilmiş davranış(işini yapma) zamanla söner. zoraki çalışanların verdiği yetersiz, kalitesiz hizmete dönüşür. o parayı kazanamayanların bu yetersiz hizmete daha da düşmanlaşması dolayısıyla da toplumun kutuplaşmasına sebep olamanın birinci adımıdır.
yesin onu nenesi isimli nadide karadeniz parçasının içinde ''o kaşlar, o gözler, o domiz...'' diye geçen bir kelimedir. tahminimce burun gibi bir uzuvdur.
benim için tek bir ağacın katledilmesi, yere ve denize çöp atılması, sokakta yürürken insanların sigara içip dumanını havaya vermesi, insanların avm lerde yaşaması hatta avmlerin alışverişveyaşammerkezi ismiyle anılması, insanların gezme anlayışının her hangi bir kafede bir şeyler tüketmek olması, bütün yatırımların nasıl göründüğümüze yapılması, kopya çekilmesi, bir tanıdık vasıtasıyla iş sahibi olmak istemememi kimsenin anlayamaması, utanmanın utanılacak bir duygu haline gelmesi, kişiliğimizin vitrinini diplomalarımız ve kıyafetlerimizin oluşturması oldukça ciddi konular.
fakat kime nasıl isyan edeceğimi bilemiyorum.
direnişçilerin de ağaçlarımız ve polis karşısında mağdur olanlar için isyan ederken kendi kişisel meseleleriyle olayı bulandırmasalardı iyiydi. çünkü kendi zaferimiz uğruna bu kadar kolay yalan söylemek, her şeyi mübah kılmak da ciddi bir mesele.
