iki hafta önce yuvasından düşmüş tüysüz böcek gibi birşeyi farketmemle başlamış olay. ne yapacağım ben bununla nasıl büyüteceğim derken hayatımın en zor ama en eğlenceli iki haftası beni bekliyormuş.
önce sıcak suyla dolu bir şişenin yanına koydum yavruyu, anne sıcaklığını aramasın diye. sıra beslemeye geldi. enjektörle verdiğiniz yumurta-bisküvi karışımına bayılıyor bu tüysüz tatlı şey, öyle ki bir süre sonra enjektörün ucunu annesinin gagası zannedip gördüğü gibi ağzını açmaya başlıyor.
neredeyse her saat başı beslediğiniz doymak bilmeyen yavru bir iki haftada tüyleniyor, kocaman oluyor.
ayrılmak ne kadar zor da olsa az önce veda ettim kendisine, uçmaya başlamıştı, özgürlüğüne gitti. belki sözlükte aynı durumla karşılaşanlar olur diye iki haftalık annelik tecrübemi paylaşmak istedim. kalbi hala atan şey parmak kadar bir kuş olsa bile lütfen ümidi kesmeyin.
