yine olmayacağını bile bile kendimi kandırmaya başladım. sende biliyorsun ki her seferin yanılıyorsun olmuyor yani daha fazla zorlama artık. bırak akışına tek başına mutlu olmanın yollarını bul. boş boş hayallere kapılıp sonra pişman oluyorsun. ondan sonra da bu böyleydi şu şöyleydii deyip geziniyorsun yeter artık kır kıçını otur oturduğun yerde....
OH BE RAHATLADIM..
bir annenin çocuğu olarak annesinin şeker hastası olması daha zordur. onca yükün arasında kendisiyle ilgilenememesi daha berbat birşeydir. ama yine de kendisini unutum cocukları için ayak durma çabası kelimelerle bile anlatamıyor.
Sanırım neden yazdığımı biliyorum. Çok garip değil mi ? niçin yazdığımı biliyor olmam değil garip olan aslında bunu nasıl bir cesaret le yazdığım. Belki de korkularım dır. Ne dersin. dışardan bakılınca insanların korkularının çok fazla önemi yoktur. Ama bana göre önemli olan o korkulardır. Çünkü hayat bizim önümüze sunulan yaşam tarzlarımızla bir takım kader çizgilerimizi belirliyor. Ve yaşamak istediğimiz hayatı yaşıyamıyoruz. Şuan belki de bu kız ne saçmalıyor diye de düşenebilirsin. Ki inşallah düşünüyorsundur . Neden mi ? sana yazdığım şeye kısada olsa bir cevap vermeni isterdim. Ama ne yazık ki ! vermedin. Belki başkası olsa hem kendine hemde cevap vermediğin için sana kızardı. Ama tam tersi bu durum sana doğru daha çok yönlenmeme sebep olduğu için kızmaya bile fırsatım olmadı diyebilirim. Şuan beynim sana yazmak istediğim kelimelere odaklanırken aslında içimin kahkahalara boğulduğunu fark ettim. Farklı bir duyguymuş. Şuan kesin deli yada şizofren falan olduğumu düşünüyorsundur. Ama sadece huzuru arayan biriyim…
Kesinlikle bana cevap vermek zorunda falan değilsin. Ben yazarım sen sadece okursun. Tercih senin…
