Evet var böyle insanlar. Hayatın en orta yerinde yaşayan, en ortalığın şerrinde, hayatın kıyısında yaşayanlara özene özene yaşayan insanlar...
Hep ortadadırlar. iyininde, kötününde en hassas noktasında bunlar vardır. Herşey onlardan beklenir. Etrafındakiler kollarınıda bağlasalar, arı gibide çalışsalar onlardır denge. Bu yük altında ezildiklerini görmez kimse, çiğneye çiğneye geçer giderler. En yakınındakiler bile. Anne, baba, sevgili...
Akmaz gözyaşları yastıklarından başka yere. Sırf bu yüzden duygusuz adledilirler içlerinde kopan fırtınalara aldırış edilmeden...
Susarlar, susuşları olay olur; konuşurlar, konuştukları ayrı olay!
istemeselerde itilirler olayların içine. Son söz onlardan çıkar, son sözü söyletenler çoktan çekilmişken köşelerine...Dönüp baktıklarında yerli yerindedir herşey..Kendilerine dönüp baktıklarında ancak acır içleri. Hemen kapatırlar gözlerini. Kapatırlar gözlerini görmemek için kendilerini...
içlerine oturanlar oturdukları gibi kalırlar. Ayaklanmazlar. isyan son çaredir, isyan son çare...
Ne büyük bir mutlulukla gittiği bir kahvaltıda saatlerce bekletilmeleri, ne iğneleyici lafların sivri uçları, ne başka şey acıtmamışlardır kendilerinin ve başkalarının hayatını. Acıyan kalpleri olmuştur, onuda bilmemiştir kimse...
Gardları yoktur, savunmasızdırlar. Savunmasızlardır çünkü ince hesaplara çalışmaz kafaları. Korkaklıklarından değil, yenilmekten değil hayatta bu savaşlardan daha güzel, daha önemli şeylerin olduğunu bildiklerinden...
Ve gün gelir onlarında zor zamanı olur. Bir destek ararlar, bir sığınak. Kendilerini iyi hissetmedikleri bu anlarda kendilerini iyi edebilecek bir destek. Ama arkalarını dönüp bir bakarlar destek saydıkları çoktan koşar adım uzaklaşmışlardır!!!
Bir yolculuk planları vardır. Yolculuğa çıkmadan o desteği hissetmek isterler. isterlerki gittikleri yerde içleri rahat olsun. Kendilerince hayal kurarlar, "istasyonda ya da terminalde bir veda sahnesi". Vay bee. Tıpkı filmlerdeki gibi...Onlar başkahramanlarıyla böyle bir hayali yaşayadursun, hayalin başkahramanı çoktan yollanmıştır bile. Bir el bile sallamadan hemde...
alışmaktır, sevgidir, telefonumu çok seviyorumdur, vazgeçememdir, üstüne gül koklamamdır. canım siemens a55 im. 6 yıl değil ama 4 yıl bana katlandın. ranzadan düşürdüm arızalanmadın, arka cebime koyup üstüne oturdum, ekranını çatlattım ama bir kere sesini çıkarmadın. saatlerce kulağıma yapıştın kaldın ama hep performansını korudun. hiç en olmadık yerde şarjım bitti demedin. ama bir gün içinde biriktirdiklerini 'wrong software' diye hönkürerek attın dışarı. ilk ve son isyanın oldu. bir kere teknik servis yüzü göremeden uçtun gittin yastığımın altından. ben seni değil, sen beni bıraktın hain. özlüyorum seni kırmızılım.
+ başınız sağolsun kevgire hanım. çok üzüldük duyunca, kayınvalideniz vefat etmiş.
- hımm, öyle oldu. dostlar sağolsun.
.......
/ kız kevgire kaynanan ölmüş sonunda. hadi hayırlı olsun.
- ay sağol nebahat. darısı başına.
