çoğu zaman bu durum sırf muhabbet olsun diye açılır. artık alışılmış bir muhabbete girme olayıdır. pek de yadırganmaz. çift taraflı olarak uzar da gider.
final zamanıdır o kesin. etkisi uzun sürer. ama alışkanlık haline gelmemeli. ne de olsa alışmış kudurmuştan beterdir. çok geçmeden çıkılmalı ordan bir yol bir meşgale bulup.
zordur. utanır insan hala unutamadığını söylemeye. çünkü gelen tepkiler hep aynıdır:ne paylaştın ki unutamıyorsun der insanlar. zaten hayalini kurup paylaşamadıkların ve de paylaşamayacağını bildiklerin üzer seni. kendi kendine bile hala düşünmeye çekinmektir,inanamamaktır.
vizelerden yada finallerden sonra insanın artık canına tak edip isyanla yaptığı eylemdir. gönül ister ki hep yapmak ama olmaz tabi. ayrıca benim de uzun zamandır içinde bulunduğum hal. bazıları bu durumu depresyon belirtisi olarak da görebilmektedir. olabilir mi? evet olabilir. ama uyku yani her daim tercih edilebilecek birşeydir,depresyona girmeye gerek yoktur.
insanı bir süre sonra bağımlı hale getiren olaydır doğrusu. saçma sapan harcanan vaktittir tabi nasıl harcandığına bağlı. önemli işin gücün yoksa sakınılmalı.
saçmalığın daniskasıdır. ders ders yoklama alan mı ararsın, imza kağıdını dolaştırdıktan sonra üşenmeyip 100 kişiyi tek tek sayanı mı ararsın hem de dersin son dakikasında. bu nedir ki ya.
