iyi bir amaca hizmet etmesi yönteminin yanlış olduğu gerçeğini değiştirmeyen program..insanların bir zamanlar yaşadıkları yerin 'hemen bu ahırı yıkalım' nidaları eşliğinde parçalanıp, bu yıkımın daha sonra çoluk çocuk bütün aileye izletilmesi kabul edilemeyecek bir şey..ne kadar kötü durumda olsa da doğduğu 'ev'in yok edilişini izleyen çocuğun yaşayacağı korkuyu ve dahası aynı koşullarda hayatını sürdüren ulaşamayacakları daha binlerce ailenin bunları izleyebileceği gerçeğini göz ardı etmemeliler bence..
iki insanın birbirine duyduğu aşkı sevişerek paylaşmalarını, o imza atılmadığında* 'çiftleşme' olarak tanımlayan bir kesmin, beraber yaşamanın 'çiftleşme' amaçlı olmadığını ve neden öyle olmadığını maalesef hiç bir zaman anlayamayacağı yaşam şekli..bu durumda evlilik de sadece toplumdan alınan bir 'çiftleşme izni' midir diye düşünmeden edemiyor insan..
john doe karakteri o kadar başarıyla canlandırılmış ve aktörün kimliğinden soyutlanmıştır ki, ilk kez izliyorsanız ve hakkında çok muhabbet etmediyseniz, filmin sonlarına kadar onun kevin spacey olduğunu anlamayabilirsiniz..çok tanıdık gelir bu yüz ama bir türlü çıkaramazsınız..tabi bunda belki seyirciye sürpriz yapmak, belki de meydan okumak amacıyla, spacey'nin adının filmin başında verilmemesinin payı büyüktür..
angelica güzel şarkıdır ama malesef birazcık çalıntıdır..bunu cnbc-e'de kendi kendine oynamakta olan 'solaris' filminin bir sahnesinde, ansızın angelica'nın temel melodisinin ağırlaştırılmış versiyonu çalmaya başlayınca acı bir şekilde keşfetmiş bulunduk..evet keşke açmasaydık hiç o televizyonu, yada ne bileyim madem muhabbet ediyoruz, izlemiyoruz filmi, bari sesini kıssaydık ama olan oldu bikere..artık eskisi gibi hislenerek dinleyemiyoruz güzelim şarkıyı..ama 'belki farkında değillerdir, kulaklarında kalmıştır da kendimiz bulduk sanmışlardır, yoksa öyle şeyler yapacak çocuklar değil bunlar' diye avutuyoruz kendimizi..
'ağlarken gülmeye başlayan insan'a tercih edilecek insandır ki bu ikincisi çok korkunçtur, hülya avşar'ın 80ler sonu entellektüel filmlerinde canlandırdığı kaçılası, kanal değiştirilesi, sıyırmış karakterdir..gülerken ağlamaya başlayan bunalımdadır sadece, ağlar ağlar rahatlar..
halka ve türevleri hiç çekilmemiş olsa bile bilinçaltında çocukluktan yetişkinliğe taşıdığımız ürkünç sembollerden biri..tabi bunda içinde yaşadığı öne sürülen yaratıklardan çok, kuyunun üstünü kapatmaya üşenip, emanet edilen veletler çok yaklaşmasın diye içine düşüp sır olan çocuk hikayeleri döktüren anneanne/babaanne ve türevlerinin emeği vardır..
gayet basit işlenmiş sıradan bir amerikan dizisi olmasına rağmen insanı baya bi saran ve her bölümünde ağlatan dizi..evet korkmuyoruz ve çaktırmadan kuruluyoruz gözlerimizi ev ahalisi olarak..***
the bends radiohead'in ergenlik albümüdür,çocukluktan çıkmış, farkındalıklar başlamıştır, şarkıların sıralaması bile sanki insanın büyürken yaşadığı dönemlere tekabül eder.. ok computer'da artık genç bir insan olmuşuzdur, kafamız bazı şeylere daha iyi basar ve bu bizi mutsuz etmektedir..kid a'de, amnesiac'da umutsuzuzdur neslimiz için, umutları hail to thief'le çocuklarımıza bırakırız..bu bakımdan, insanın kendine dair son umutlarını barındırması açısından belki de en güzel radiohead albümüdür the bends..
marketlerde bir satış stratejisi olarak, tam kasadan çıkmadan önce gözünüze sokulan üçlüdür aynı zamanda..böylece bi yarım saat borunca yumurta, peynir, kola filan için hipnoz halinde dolaşabilen ve sürekli bir şeyleri unuttuğu hissini yaşayan insan, tam aldıklarını ödeyip çıkacakken 'sigara da alayım canım bitmeyecek mi sanki..e çakmak da lazım sonra ocakta kirpiklerimi yakmayayım..aman bu sakızın kutusu da ne güzelmiş üstelik de yaban kirazlı' gibi düşüncelere meylettirilir ve market müşteriye son rötuşunu yapmış olur..
amerikalı bir grup olarak amerikan tarzının çok dışında ve avrupa duygusallığında şarkılar yapan grup..star me kitten, losing my religion, everybody hurts veya drive'da da olduğu gibi, son derece basit melodileri vokallerle devleştiren, iddiadan arınmış, saf bir müzikleri vardır..
'inci gibi dişler'le kazandığı ünü 'imza toplayan adam'la perçinleyen, tek seferlik mucize olmadığını kanıtlamış genç* yazar..iki kitabı da tekrar tekrar okunasıdır, çok akıcı bir stili olduğu için kaçırdığınız bazı detayları sonraki okumalarınızda farkedersiniz, yeni bir kitap okuyor gibi hissedersiniz..üçüncü kitabı 'güzelliğe dair'* de raflardaymış ekimden beri..bir yandan takdir ediyor bir yandan da kıskanıyorum kendisini..
widow'la bi 70ler hitini ilk defa dinliyormuşuz gibi hissettiren, nostalji kuşağında çalsa yadırganmayacak taşlanmış şarkılar yapan başarılı grup..hem eski hem yeni gibi sanki...
