Bu buraya yazacagım son itirafım. Aşkımız kaç sene önce başladı bilemiyorum ancak bugun sonlanacak. Yeri geldi çok eğlendim , yeri geldi entryleri okuyup sinirlendim kimi zaman ise hüzünlendim. Bazen çekip gittim, sonra ise geri geldim. Çokça içimi döktüm.Gerçekten fazlasıyla döktüm. Hiç ses çıkarmadın. Dinledin, durdun.
Çok iyi insanlar tanıdım. Gerçekten arkadaşlıklarını sevdim. Ancak hani her güzel şeyin bir sonu vardır. -neden vardır ben de bilemiyorum- O son, buguneymiş meğer. Şimdi buraya sayfalarca yazı yazabilirim ama yazmayacagım. Kelimelerin gücüne olan inancımı kaybettim sanırım bir süre önce. Bu yüzdendir ki konuşmaktan ziyade susmayı seçiyorum artık.
Hesabımı silmeden önce bir kesimin umrunda, çoğunun olmasada minik bir yazı bırakmak istedim arkamda. Minnacıcık bir veda. Her birinizi gözlerinizden öpüyorum, sevgiyle selamlıyorum sayın sözlük yazarları. Hepiniz mutlu olun. Gerçekten mutlu olun ama bunu yaparken başkalarını kırmayın. Kırmadan mutlu olun. Son tavsiyem de bu olsun. Kalın sağlıcakla.
Son sene ozellikle zorlugunu hissettiginizdir. Her hafta guncel odevler verilir. Sinav haftasindan cikarsiniz, nefes almaya cok vaktiniz kalmadan hocalariniz sizi yeni odevlerle simartir. Yaklasik olarak her hafta vaktiniz bunlarla gecer.
Onun disinda universite okumak, guzeldir. Evet, zordur da en azindan muhendislik dallari icin. Cesitli alanlarda bilgilendirir sizi.
Biri de cikip demiyor ki kardes din de zorlama yoktur. Herkes kendi istegine gore davranir. Yoklama alip baski kurmak niye? Ilahiyat okuyan her kisi asiri dindar olmak zorunda midir? Bilgilenmek isteyemez mi? Ya da beyniyle celisen sorular olamaz mi? Imam hatipsen once objektif sekilde din egitimi vereceksin ogrencilerine, daha sonra ona gercek muslumanligin guzelliklerinden bahsedeceksin su uc bes kendini bilmez gibi basa gecip sirf olsun diye sacma hareketlerde bulunmasinlar, insanlari dogru yonlendirsinler diye. Yoklamaya gelene kadar deginilmesi gereken bin nokta varken klasik bir hareket yapip işe gereksiz eylemlerden basliyoruz. Cunku iktidar olmak bunu gerektirir.
Karanlık çöktükce geceye, dusuncelere daliyorum. Erken mi kalkacakmisim? Umrumda degil. Kapatiyorum gozlerimi. Siluetin beliriyor onumde. Kaldiriyorum elimi yavasca ve korka korka. Goturuyorum yuzune dogru. Yanagina dokunmak diyorum. Izin verir misin buna? Yaklastikca hedefe, uyanmaktan korkuyorum. Sahi ne kadar surecek bu? Yetmedi mi sence de ? Bazen yetmez hatta daha beter olur di mi? Hani çoldeki iri kum taneleri? Bilir misin sen o hikayeyi? Elbet bilirsin. Kim bilmez ki? Sorunlar diyorum o iri kum taneleri misali. Ufalasak olmaz mi ki? Dokunmak mi lazim illa bedenine? Zihnine degerse fikrim? Ufalamaya yetmez mi ? Oysa ne kadar basit di mi? Zorlastiran kim ki? Sen mi? Ben mi? Sahi kimdi?
Soylenmez normalde duygular. Saklanabildikce saklanmaliydi di mi? Strateji boyleydi. Peki bu umrumda oldu mu ki? Hep soylemedim mi aklimdakini su an da oldugu gibi? Belki de buydu nedeni.
iyi bir kalp yeterlidir. Bunun için de herhangi bir dine mensup olmanıza gerek yoktur. Bir şeylerden korktuğunuz için insanlara iyi davranmak zaten ikiyüzlülükten farksızdır. Hem öyle olsa , ülkenin yüzde 90ı kendini melek ilan ettiğinden sevgi pıtırcıkları şeklinde gezmemiz lazımdı. Ama tam tersi daha beter bir haldeyiz.
Ne kadar ikiyüzlülük ilan etsem de bazı insanlar g*t korkusundan kötü hareketlerini durdurabilmektedir. Ateş onları çağırır aksi takdirde.Ama yine de iyi bir insan olmak için yeterli olduğunu düşünmüyorum. Bazı şeyler kişinin içindedir. Zorla var edemezsiniz.
Hakkında neredeyse hiçbir şey bilmediğim, kişisel bir konuşmam yok denecek kadar az olduğu halde "iyiliğinden" şüphe duymadığım insanlardan biri.
Düşünün ki biri size ısrarla yardım ediyor, "lanet olsun bu ödeve" dediğinizde "pes etme" şeklinde karşılık veriyor ve bazen sizden çok uğraşıyor. Mahcubiyetinizi, mutevazılıgı ile savuşturuyor.Bence ülkenin, hatta dünyanın böyle insanlara ihtiyacı var.
Önce insanlığa, sonra ülkene hayırlı ve yararlı bir mühendis olman umuduyla mehmet aga. En az kalbin kadar güzel günlere.
Önüne geleni ülkeye alana lanet olsun bence hem de belirli bir düzen, belirli bir kanun koymadan.insanlar zor zamanlar geçirebilir evet, yardım da edilmeli ancak her şey belli bir nizam içinde olmalı. Çünkü o topraklar ne senin,ne babanın üstüne. Önüne geleni alamazsın diyeceğim de adam alıyor. Alacakta. Bir millet kafasıyla değil de ben ne dersem o olur modunda.
Durum buyken elbet artar o dilenci sayısı. Adam ne dil biliyor, ne başka bir şey. Ne yapacak ? Bu durumdan faydalanan çok şe**z insan da olduguna göre , dilenmekten başka bir şey kalıyor mu gerçi ? Ülkesine gidip, koruyacak özgüven de çoğunda olmadıgına göre. Sonuçlar, hep bir harekete bağlıdır. Doğru kararlar alınmazsa, yanlış neticeler doğabilir. Biz de mal gibi izleriz.
Yaklaşık birkaç ay önce Silivri'deyim. Kuzenimin de çocugu var. Yaklaşık 1.5-2 yaşındaydı o ara. Ben de namaz kılayım dedim. Nereye gitsem, geliyor. Kapıyı iteledim. Başladım kılmaya. Bir baktım, önümden bir şey geçiyor ufacık boyuyla. Sonra durmuş beni izliyor. Gülsem gülemem, ama hani sarıp öpesim de geliyor. Sonra secdeye yattıgımda elindeki oyuncak kovayı kafama geçirdi. Sonra da üstüme çıktı. O ara aklıma Hz. Muhammed'in torunlarıyla yaşadığı olay geldi . Gereksiz bir duygulanma hissettim. Saatlerce beklemiş o. inanası gelmiyor insanın. Ancak gerçekten beklenirmiş.
Sizi başka duygulara yönlendiren çocuktur. ısırınız yanaklarından acıtmadan.
Cebir dersimizde hocamiz derdi ki bu sorulari matematik bilmeyen biri daha rahat cevaplar cunku komplike dusunmez. Yani olabilir. Ki cebir matematigin baba derslerinden biridir.
